მამია II გურიელი: განსხვავება გადახედვებს შორის

მამია II გურიელი
გურიის მთავარი
მმართ. დასაწყისი:	1600
მმართ. დასასრული:	1625
წინამორბედი:	გიორგი II გურიელი
მემკვიდრე:	სიმონ II გურიელი
გარდ. თარიღი:	1625
მეუღლე:	თინათინ ათაბაგი, თეიმურაზ I-ის ასული
შვილები:	მანუჩარი, სიმონ II გურიელი, ანა ბატონიშვილი, თამარი, ელენე
დინასტია:	გურიელები
მამა:	გიორგი II გურიელი

ისტორიის ინტერაქციულად გადახედვა

[შემოწმებული ვერსია]

← წინა ცვლილება შემდეგი ცვლილება →

შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა

ვიზუალურივიკიტექსტი

შიდახაზური

12:19, 16 მარტი 2020-ის ვერსია

სხვა მნიშვნელობებისთვის იხილეთ მამია.

მამია II გურიელი (გ. 1625), გურიის მთავარი 1600-1625, გიორგი II გურიელის ძე.

ბიოგრაფია

ცოლად ჰყავდა ჯერ ათაბაგის ასული, შემდეგ კი - კახთა მეფის თეიმურაზ I-ის ასული. 1591 წელს ილაშქრა აფხაზეთში და გაიმარჯვა.^[1] ამ ნათესაურმა კავშირებმა და ოსმალეთის საშინაო კრიზისმა განაპირობა გურიის სამთავროს გაძლიერება. ამ დროს მამია II გურიელი მეფედაც კი იწოდებოდა. 1609 წელს ააშენა ჩეხედანას ეკლესია თავისი მცირეწლოვანი შვილის, მანუჩარის სულის საოხად.

1609 წელს მამია II გურიელმა ისარგებლა 1603-1612 წლების ირან-ოსმალეთის ომით და 1609 წელს შეიჭრა აჭარაში, დაიკავა ის და ოდიშის სამთავროსთან ერთად ხარკის მიწოდება შეუწყვიტა ოსმალეთს. ირანთან ომის დასრულების შემდეგ ოსმალეთმა შავი ზღვის სანაპიროების ბლოკადა მოაწყო. შეწყდა მარილის, რკინისა და სხვა პროდუქტების შეტანა გურიისა და ოდიშის სამთავროებში. ამან გურიის და ოდიშის მთავრები აიძულა ოსმალეთთან ზავზე ეზრუნათ. ქართველი ელჩები 1614 წლის გაზაფხულზე ჩავიდნენ კონსტანტინოპოლში და თავიდან წარუმატებლად მიმდინარეობდა, რადგან ოსმალეთის მიერ შეთავაზებული საზავო პირობები მძიმე იყო ქართული სამთავროებისთვის და მის მიღებაზე უარს ამბობდნენ. აგვისტოში მოლაპარაკებები განახლდა ოსმალეთის ელჩ ომარ-ფაშასა და გურიელს შორის. 13 დეკემბერს ბათუმში ხელმოწერილი ხელშეკრულებით (გურია-ოსმალეთის შეთანხმება) გურიელმა დათმო აჭარა, იკისრა ოსმალეთის ხარკი, აღდგენილ იქნა ოსმალეთ-გურიის ომამდელი საზღვარი მდინარე ჭოროხზე.

1614 წლის ზაფხულის ბოლოს გურიელმა სამთავროში მიიღო იეზუიტი მისიონერები ლუი გრანჟე და ეტიენ ვიო, რომლებიც ოდიშის მთავრის მიწვევით იმყოფებოდნენ დასავლეთ საქართველოში.^[2]

მამია II გურიელი აქტიურად მონაწილეობდა ქართველ მეფე-მთავართა ანტიირანულ კოალიციაში. 1618 და 1623 წლებში მამია II გურიელმა რუსეთის მეფეს სთხოვა მფარველობაში მიღება, მაგრამ უშედეგოდ.

იმავე წელს ქალიშვილი თამარი მიათხოვა შემდგომში იმერეთის მეფე ალექსანდრე III-ს. თამარი მრუშობის ბრალდებით მამის კარზე გააბრუნეს შვილ ბაგრატთან ერთად. ამ ამბით შეურაცხყოფილმა გურიელი დაუმოყვრდა ლევან II დადიანს. 1621 წელს მამიამ თავის ძე სიმონს დადიანის და მარიამი შერთო ცოლად.

1625 წელს მოკლა შვილმა სიმონმა.

ლიტერატურა

შეგიძლიათ იხილოთ მედიაფაილები თემაზე „მამია II გურიელი“ ვიკისაწყობში.
ჩხატარაიშვილი ქ., ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 6, თბ., 1983. — გვ. 396.

სქოლიო

↑ სოსელია, ო. (1954). „ფეოდალური საქართველოს პოლიტიკური დაშლის ისტორიიდან“, მასალები საქართველოსა და კავკასიის ისტორიისათვის, ნაკვეთი XXX. თბილისი: საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის გამომცემლობა, გვ. 136.
↑ მამია II გურიელის (1600-1625) ერთი რელიგიური და დიპლომატიური აქტის შესახებ

[1] სოსელია, ო. (1954). „ფეოდალური საქართველოს პოლიტიკური დაშლის ისტორიიდან“, მასალები საქართველოსა და კავკასიის ისტორიისათვის, ნაკვეთი XXX. თბილისი: საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის გამომცემლობა, გვ. 136.

[2] მამია II გურიელის (1600-1625) ერთი რელიგიური და დიპლომატიური აქტის შესახებ

[1]

[2]

@@ ხაზი 27: / ხაზი 27: @@
 |დედა             =
 }}
-'''მამია II გურიელი''' (გ. [[1625]]),  გურიის მთავარი [[1600]]-[[1625]], [[გიორგი II გურიელი |გიორგი II გურიელის]] ძე. ცოლად ჰყავდა ჯერ ათაბაგის ასული, შემდეგ კი - კახთა მეფის [[თეიმურაზ I|თეიმურაზ I-ის]] ასული. ამ ნათესაურმა კავშირებმა და [[ოსმალეთი]]ს საშინაო კრიზისმა განაპირობა [[გურიის სამთავრო]]ს გაძლიერება. ამ დროს მამია II გურიელი მეფედაც კი იწოდებოდა. 1609 წელს ააშენა [[ჩეხედანას ეკლესია]] თავისი მცირეწლოვანი შვილის, მანუჩარის სულის საოხად.
+'''მამია II გურიელი''' (გ. [[1625]]),  გურიის მთავარი [[1600]]-[[1625]], [[გიორგი II გურიელი |გიორგი II გურიელის]] ძე.
+==ბიოგრაფია==
+ცოლად ჰყავდა ჯერ ათაბაგის ასული, შემდეგ კი - კახთა მეფის [[თეიმურაზ I|თეიმურაზ I-ის]] ასული. 1591 წელს ილაშქრა აფხაზეთში და გაიმარჯვა.<ref>{{cite book| | first=| last= სოსელია, ო.| title=მასალები საქართველოსა და კავკასიის ისტორიისათვის | chapter=ფეოდალური საქართველოს პოლიტიკური დაშლის ისტორიიდან| publisher=საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის გამომცემლობა |series=ნაკვეთი XXX|location=თბილისი |year=1954| origyear=| isbn=| edition=|page=136|url=http://dspace.nplg.gov.ge/handle/1234/266518}}</ref> ამ ნათესაურმა კავშირებმა და [[ოსმალეთი]]ს საშინაო კრიზისმა განაპირობა [[გურიის სამთავრო]]ს გაძლიერება. ამ დროს მამია II გურიელი მეფედაც კი იწოდებოდა. 1609 წელს ააშენა [[ჩეხედანას ეკლესია]] თავისი მცირეწლოვანი შვილის, მანუჩარის სულის საოხად.
 წელს მამია II გურიელმა ისარგებლა 1603-1612 წლების [[ირან-ოსმალეთის ომები|ირან-ოსმალეთის ომით]] და 1609 წელს შეიჭრა აჭარაში, დაიკავა ის და [[ოდიშის სამთავრო]]სთან ერთად ხარკის მიწოდება შეუწყვიტა ოსმალეთს. ირანთან ომის დასრულების შემდეგ ოსმალეთმა შავი ზღვის სანაპიროების ბლოკადა მოაწყო. შეწყდა მარილის, რკინისა და სხვა პროდუქტების შეტანა გურიისა და ოდიშის სამთავროებში. ამან გურიის და ოდიშის მთავრები აიძულა ოსმალეთთან ზავზე ეზრუნათ. ქართველი ელჩები 1614 წლის გაზაფხულზე ჩავიდნენ კონსტანტინოპოლში და თავიდან წარუმატებლად მიმდინარეობდა, რადგან ოსმალეთის მიერ შეთავაზებული საზავო პირობები მძიმე იყო ქართული სამთავროებისთვის და მის მიღებაზე უარს ამბობდნენ. აგვისტოში მოლაპარაკებები განახლდა ოსმალეთის ელჩ ომარ-ფაშასა და გურიელს შორის. 13 დეკემბერს ბათუმში ხელმოწერილი ხელშეკრულებით ([[გურია-ოსმალეთის შეთანხმება]]) გურიელმა დათმო აჭარა, იკისრა ოსმალეთის ხარკი,  აღდგენილ იქნა ოსმალეთ-გურიის ომამდელი საზღვარი მდინარე ჭოროხზე.
@@ ხაზი 49: / ხაზი 52: @@
 [[კატეგორია:გურიის მთავრები]]
 [[კატეგორია:გარდაცვლილი 1625]]
+[[კატეგორია:მოკლული ადამიანები]]