სინათლე: განსხვავება გადახედვებს შორის
[შემოწმებული ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
მომხმარებლის 31.146.58.90 ცვლილებების გაუქმება (№3506154) იარლიყი: გაუქმება |
No edit summary |
||
ხაზი 3: | ხაზი 3: | ||
[[ფაილი:Light shining2.JPG|right|მინი|250პქ]] |
[[ფაილი:Light shining2.JPG|right|მინი|250პქ]] |
||
'''სინათლე''' — [[ელექტრომაგნიტური გამოსხივება]] [[თვალი (მხედველობის ორგანო)|თვალისთვის]] ხილული ტალღის სიხშირით, ან ტექნიკური ან მეცნიერული მნიშვნელობით, ნებისმიერი სიხშირის ელექტრონაგნიტური გამოსხივება. ხილული სინათლის ტალღის სიგრძე იცვლება 380–400 [[ნანომეტრი]]დან 760–780 ნმ–მდე, სიხშირით 405 ტჰც-დან 790 ტჰც–მდე. [[ფიზიკა]]ში ტერმინი სინათლე მოიცავს გამოსხივების მოსაზღვრე რეგიონებს: [[ინფრაწითელი|ინფრაწითელს]] (დაბალ სიხშირეში) და [[ულტრაიისფერი|ულტრაიისფერს]] (მაღალში), რომელიც ადამიანის |
'''სინათლე''' — [[ელექტრომაგნიტური გამოსხივება]] [[თვალი (მხედველობის ორგანო)|თვალისთვის]] ხილული ტალღის სიხშირით, ან ტექნიკური ან მეცნიერული მნიშვნელობით, ნებისმიერი სიხშირის ელექტრონაგნიტური გამოსხივება. ხილული სინათლის ტალღის სიგრძე იცვლება 380–400 [[ნანომეტრი]]დან 760–780 ნმ–მდე, სიხშირით 405 ტჰც-დან 790 ტჰც–მდე. [[ფიზიკა]]ში ტერმინი სინათლე მოიცავს გამოსხივების მოსაზღვრე რეგიონებს: [[ინფრაწითელი|ინფრაწითელს]] (დაბალ სიხშირეში) და [[ულტრაიისფერი|ულტრაიისფერს]] (მაღალში), რომელიც ადამიანის ყლის მიერ ვერ აღიქმება. ელემენტარული ნაწილაკი, რომელიც განსაზღვრავს ყლის სიგრძეს. სინათლის სამი ძირითადი მახასიათებელია (ანუ ყველა ელექტრომაგნიტური გამოსხივების): |
||
* ინტენსივობა (ამპლიტუდა), რომელსაც ადამიანი სინათლის სიკაშკაშის სახით აღიქვამს; |
* ინტენსივობა (ამპლიტუდა), რომელსაც ადამიანი სინათლის სიკაშკაშის სახით აღიქვამს; |
||
* სიხშირე (ტალღის სიგრძე), რომელსაც ადამიანი სინათლის ფერით აღიქვამს, და |
* სიხშირე (ტალღის სიგრძე), რომელსაც ადამიანი სინათლის ფერით აღიქვამს, და |
||
* პოლარიზაცია (რხევის კუთხე), რომელიც ადამიანის მიერ მხოლოდ სუსტად აღიქმება ჩვეულებრივ ვითარებაში. |
* პოლარიზაცია (რხევის კუთხე), რომელიც ადამიანის მიერ მხოლოდ სუსტად აღიქმება ჩვეულებრივ ვითარებაში. |
||
მისი სიჩქარე, ვაკუუმში 300 000 000 მეტრი წამში (300 000 კილომეტრი წამში), ბუნების ერთ–ერთი ძირითადი მუდმივაა. სინათლეს ახასიათებს ორივე – [[ტალღა|ტალღისა]] და [[ელემენტარული ნაწილაკების ფიზიკა|ნაწილაკის]] თვისებები. ეს მახასიათებელი ცნობილია, როგორც [[ტალღურ–ნაწილაკური დუალიზმი]]. მეცნიერებას სინათლის შესახებ [[ოპტიკა]]ს უწოდებენ, ის თანამედროვე ფიზიკის კვლევის მნიშვნელოვანი სფეროა |
მისი სიჩქარე, ვაკუუმში 300 000 000 მეტრი წამში (300 000 კილომეტრი წამში), ბუნების ერთ–ერთი ძირითადი მუდმივაა. სინათლეს ახასიათებს ორივე – [[ტალღა|ტალღისა]] და [[ელემენტარული ნაწილაკების ფიზიკა|ნაწილაკის]] თვისებები. ეს მახასიათებელი ცნობილია, როგორც [[ტალღურ–ნაწილაკური დუალიზმი]]. მეცნიერებას სინათლის შესახებ [[ოპტიკა]]ს უწოდებენ, ის თანამედროვე ფიზიკის კვლევის მნიშვნელოვანი სფეროა |
||
==ლიტერატურა== |
==ლიტერატურა== |
08:01, 20 მარტი 2019-ის ვერსია
სინათლე — ელექტრომაგნიტური გამოსხივება თვალისთვის ხილული ტალღის სიხშირით, ან ტექნიკური ან მეცნიერული მნიშვნელობით, ნებისმიერი სიხშირის ელექტრონაგნიტური გამოსხივება. ხილული სინათლის ტალღის სიგრძე იცვლება 380–400 ნანომეტრიდან 760–780 ნმ–მდე, სიხშირით 405 ტჰც-დან 790 ტჰც–მდე. ფიზიკაში ტერმინი სინათლე მოიცავს გამოსხივების მოსაზღვრე რეგიონებს: ინფრაწითელს (დაბალ სიხშირეში) და ულტრაიისფერს (მაღალში), რომელიც ადამიანის ყლის მიერ ვერ აღიქმება. ელემენტარული ნაწილაკი, რომელიც განსაზღვრავს ყლის სიგრძეს. სინათლის სამი ძირითადი მახასიათებელია (ანუ ყველა ელექტრომაგნიტური გამოსხივების):
- ინტენსივობა (ამპლიტუდა), რომელსაც ადამიანი სინათლის სიკაშკაშის სახით აღიქვამს;
- სიხშირე (ტალღის სიგრძე), რომელსაც ადამიანი სინათლის ფერით აღიქვამს, და
- პოლარიზაცია (რხევის კუთხე), რომელიც ადამიანის მიერ მხოლოდ სუსტად აღიქმება ჩვეულებრივ ვითარებაში.
მისი სიჩქარე, ვაკუუმში 300 000 000 მეტრი წამში (300 000 კილომეტრი წამში), ბუნების ერთ–ერთი ძირითადი მუდმივაა. სინათლეს ახასიათებს ორივე – ტალღისა და ნაწილაკის თვისებები. ეს მახასიათებელი ცნობილია, როგორც ტალღურ–ნაწილაკური დუალიზმი. მეცნიერებას სინათლის შესახებ ოპტიკას უწოდებენ, ის თანამედროვე ფიზიკის კვლევის მნიშვნელოვანი სფეროა
ლიტერატურა
- Thomas Walther, Herbert Walther: Was ist Licht? Von der klassischen Optik zu Quantenoptik. Beck, München 1999, ISBN 3-406-44722-8.