ხელოვნებათმცოდნეობა

ხელოვნებათმცოდნეობა — ფართომნიშვნელობით საზოგადოებრივ მეცნიერებათა კომპლექსი, რომელიც შეისწავლის ხელოვნებას–საზოგადოების მხატვრულ კულტურას მთლიანობაში და ხელოვნების ცალკეულ დარგებს. მათ სპეციფიკას, დამოკიდებულებას სინამდვილისადმი, მათ ადხილს საზოგადოებრივი ცნობიერების ისტორიაში, მათ კავშირს სოციალურ ცხოვრებასთან და სხვა კულტურულ მოვლენებთან, მხატვრულ ნაწარმოებთა შინაარსისა და ფორმის კვლევის საკითხთა მთელ კომპლექსს. ხელოვნებთმცოდნეობა მოიცავს ლიტერატურათმცოდნეობას, მუსიკათმცოდნეობას, თეატრმცოდნეობას და კინომცოდნეობას. იგი მოიცავს ხელოვნებათა თეორიას, ხელოვნების ისტორიას და მხატვრულ კრიტიკას. XIX საუკუნეში ხელოვნებათმცოდნეობა საბოლოოდ გაფორმდა მეცნიერებად.

ხელოვნების ისტორია

სწავლობს ცალკეული ქვეყნისა თუ მხატვრის შემოქმედებით განვითარებას, ხელოვნების ფორმებისა და საშუალებების, მასში გამოხატული შინაარსის ცვალებადობას ისტორიის სხვადასხვა ეტაპზე; განსხვავებული პერიოდების ხელოვნურ ნიშან-თვისებებისა და თავივებურებებს.

მხატვრული კრიტიკა

აანალიზებს თანამედროვე მხატვრული ცხოვრების მოვლენებს, იაზრებს მათ მნისვნელობას, მხატვრულ ღირებულებებს. ხელოვნებათმცოდნეობის ყველა დარგი ემყარება ხელოვნური ნაწარმოების ანალიზის მეთოდს, მისი ფორმისა თუ შინაარსის თავისებურებათა გამოსავლენას და შესაფასებას. დიდი მნიშვნელობა ენიჭება ფაქტობრივი მასალის შეგროვებას და დამუშავებას – არქეოლოგიური თუ მიწისზედა ძეგლების შესწავლას, საარქივო და ლიტერატურული მონაცემების ამოკრებას, ხელოვანთა მემკვიდრეობის სრული ნუსხების შედგენას, სამუზეუმო საქმის სრულყოფას და სხვა.

ხელოვნებათმცოდნეობის მეცნიერებად ცამოყალიბება

ხელოვნებათმცოდნეობა მეცნიერებად XVI - XIX საუკუნეებში ჩამოყალიბდა, ის ჩაისახა ანტიკურ ხანაში ბერძენი და რომაელი მოაზროვნეების და მწერლების შემოქმედებაში. ხელოვნური ნაწარმოებების შეფასების მთავარ საზომად „ბუნების მიბაძვა“, მიმსგავსებულობა, ცხოვრების ილუზიის შექმნა მიაჩნდათ (პლატონი, არისტოტელე და სხვა.). ძველი წელთაღრიცხვით IV საუკუნის II ნახევარში დაიწერა პირველი ნაშრომები ხელოვნების ისტორიიდან: დურისმა შეაგროვა ცნობები ბერძენ მხატვართა ცხოვრების შესახებ, რითაც სათავე დაუდო ეგრეთ წოდებულ „მხატვართა ისტორიას“, ხოლო ქნესოკრატეს თხზულებაში, რომელშიც ხელოვნებათა მხატვრობისა და ქანდაკების ისტორიის მხატვრული ხერხის სრულყოფის პროცესად განიხილება, ის შეიძლება „სტილის ისტორიის“ წინამორბედად ჩავთვალოთ. მოგვიანებით ცნობილია ხელოვნურ ძეგლთა „ტოპოგრაფიული“, გზამკვლევის ტიპის აღწერები და ლიტერატულური ხასიათის აღწერა-დახასიათებანი, ხან მხატვრულ პროზაში ჩართული, ხან ცალკე დაწერილი. მთელი ანტიკური პერიოდის განმავლობაში იწერებოდა ლექს-ეპიგრამები სურათებსა და ქანდაკებებზე. ციცერონსა და კვინტილიანეს გაუჩნდათ სხვადასხვა დროის ხელოვნურ ნაწარმოებთა თანასწორი ღირსების იდეა. ბერძენი და ლათინი ავტორების დაკარგული ნამუშევრების ნაწყვეტები შემოინახა პლინიუს უფროსის „ბუნების ისტორია“_მ.

ხელოვნებათმცოდნეობა შუა საუკენეში

შუა საუკუნეებში არ შექმნილა ხელოვნებათ მცოდნეობის ახალი კონცეფცია ან მეთოდი, მაგრამ არსებობას განაგრზობდა ანტიკურ ხანაში არსებული და ჩამოყალიბებული ძირითადი ფორმები (ეპიგრამები, გზამკვლევები და ასე შემდეგ). მნიშვნელოვანია გვიანდელი ანტიკური ხანის (დიონ ქრისტმოსის და პლოტინეის) ნააზრევებზე დაფუძნებული სეხედულება ხელოვნურ ნაწარმოებში სულიერის, იდეის ხორცსესხმის.

ხელოვნებათმცოდნეობის დარგები

• ლიტერატურათმცოდნეობა;,
• მუსიკათმცოდნეობა;
• თეატრმცოდნეობა;
• ქორეოლოგია;
• კინომცოდნეობა;
• ხელოვნებათმცოდნეობა (ვიწრო მნიშვნელობით, რომელიც შეისწავლის სახვით ხელოვნებას).

ხელოვნებათმცოდნეობის დამხმარე დისციპლინებია: ხელოვნების შესაბამისი დარგის თეორია, ისტორია და კრიტიკა.

რესურსები ინტერნეტში

• ხელოვნების ისტორია - all-art.org
• იდეების ისტორიის ლექსიკონი
• წყაროები
• პროექტი Ars Summum
• Smarthistory.org, ხელოვნების ღია პროექტი

ლიტერატურა

• ქსე. ტ 11. გვ 461