დოდო გარეჯელი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
| ხაზი 12: | ხაზი 12: | ||
მიდიოდა დრო და ხანი დაუბრუნებლად, — მეშინოდა პირუელი სიკუდილისა და მეორე სრულიად დაკარგჳსა ღირსის საფლავისასა, ამისა გამოთ, შემდეგ ლოცჳსა და ვედრებისა ღუთისადმი-განვიზრახე გულსა შინა ჩემსა, საქმე მიუცთომელი, ესე იგი აღმოსუჱნება წმ. ნაწილთა ღირსისათა და გადასუჱნება მათი ღ. დავითის უდაბნოსა შინა. ამის გამოთ [[ჩყპა (წელი)|წელსა ჩყპა]] მარტის დღესა, მოვახსენე ჩემის გულის წადილი, ჩუჱნს ეკსარხოსს და მამათ მთავარს, მეუფე [[იოანიკე რუდნევი (ეგზარქოსი)|იოანნიკეს]] და ყოველიფერი აღუხსენ განვითარებითა, ესე იგი სრულიად აოხრება ღ. დოდოს მონასტრისა, გაქრობა საფლავის კანდლისა და დავიწყება ღირსის საფლავისასა და ნება მიბოძა და მიკურთხა გულის ძადილი და აღსრულება. |
მიდიოდა დრო და ხანი დაუბრუნებლად, — მეშინოდა პირუელი სიკუდილისა და მეორე სრულიად დაკარგჳსა ღირსის საფლავისასა, ამისა გამოთ, შემდეგ ლოცჳსა და ვედრებისა ღუთისადმი-განვიზრახე გულსა შინა ჩემსა, საქმე მიუცთომელი, ესე იგი აღმოსუჱნება წმ. ნაწილთა ღირსისათა და გადასუჱნება მათი ღ. დავითის უდაბნოსა შინა. ამის გამოთ [[ჩყპა (წელი)|წელსა ჩყპა]] მარტის დღესა, მოვახსენე ჩემის გულის წადილი, ჩუჱნს ეკსარხოსს და მამათ მთავარს, მეუფე [[იოანიკე რუდნევი (ეგზარქოსი)|იოანნიკეს]] და ყოველიფერი აღუხსენ განვითარებითა, ესე იგი სრულიად აოხრება ღ. დოდოს მონასტრისა, გაქრობა საფლავის კანდლისა და დავიწყება ღირსის საფლავისასა და ნება მიბოძა და მიკურთხა გულის ძადილი და აღსრულება. |
||
შემდეგ ამისა განვემზადე მარტის ზ დღესა ღ. დავითის უდაბნოსა შინა წასვლად და თანა წარვიყუანე სულიერი მეგობარი ჩემი, კეთილი და ბრძენი ყოვლითურთ, მყოფი ღ. დავითის უდაბნოსა შინა მორჩილად, ვითარ ოცი წელი, აწ მთავარ დიაკონად მყოფი, სფირიდონ გრძელიევი. მარტის თ დღესა, ორნი მივედით უდაბნოსა შინა და ტანა წარვიტანე მშუენიერი კაკლის კანკელი, ჩემ მიერ მოტანილი რუსეთიდან, შესამოსელნი, ბარძიმ ფეშხუმითურთ. მისრულნი უდაბნოსა შინა და მხიარულ ყოფთა ჩუჱნის მისვლისა თჳს ძმათა, მოვახსენე განზრახუა ესე ჩემი. ძმათა ფრიად განიხარეს და მადლობა შეჰსწირეს ღმერთსა და აკურთხებდნენ დიდსა მეუფესა იოანნიკეს და წინამძღუარსა მის მონასტრისასა არხიმანდრიტს გრიგორი დადიანს. მარტის იე დღესა საღამოზედ ვიწყეთ უდაბნოსა შინა ლოცუა და ღამისთევა და მომზადება მეორის დღისათჳს. მარტის ივ დღ. შევემზადენით უდაბნოდგან წარსვლად ღირსი მამა დოდოს მონასტერსა შინა. ვიყავით ესე პირნი: მე ცოდჳლი მონა ღუთისა და ჩემის მამულის ეკკელსიისა, ხუცეს მონაზონნი ღ. დავითის უდაბნოსანი, სიმეონ წულუკიძე, კაცი ღუთისა და სრულიად სავსე კეთილითა ჰაზრითა და მორჩილი თავისის თანამდეობისა, იოსტოს, კაცი კეთილ გონიერი და ერთგული უდაბნოსი და გაცარცვისა, მტერი უდაბნოს მთავარ დიაკონი ღ. დ. უდაბნოსი იოასაფ, ნათესავათ რუსი, უდაბნოს ერთგული და განუშორებელი იქიდგან, ვიტარ ოცდა ხუთი წელი, ზემოხსენებული დიაკონი სფირიდონ და სამნი მორჩილნი მის უდაბნოსანი. |
|||
შემდეგ ამისა განვემზადე მარტის ზ დღესა ღ. დავითის უდაბნოსა შინა წასვლად და თანა წარვიყუანე სულიერი მეგობარი ჩემი, კეთილი და ბრძენი ყოვლითურთ, მყოფი ღ. დავითის უდაბნოსა შინა მორჩილად|||მ. საბინინი, „საქართველოსსა მოთხე“, 1882, გვ. 637-639}} |
|||
|||მ. საბინინი, „საქართველოსსა მოთხე“, 1882, გვ. 637-639}} |
|||
== ლიტერატურა == |
== ლიტერატურა == |
||
09:44, 10 აპრილი 2016-ის ვერსია
დოდო — ქართული ჰაგიოგრაფიული ძეგლების ცნობით, დავით გარეჯელის უახლოესი მოწაფე და თანამშრომელი, კახეთის მკვიდრი, გვარად ანდრონიკაშვილი იყო, რომელიც ბერად შედგომის შემდეგ გარეჯელ მამებს შეუერთდა.
ცხოვრება
VI საუკუნის პირველ ნახევარში გარეჯის მრავალმთის სანახებში დაუარსებია მონასტერი (დოდოს რქა). მან კლდის წვერზე ორასზე მეტი სენაკი ააგო, მოგვიანებით კი ღვთისმშობლის ტაძარიც ააშენა. დოდოს ცხოვრების შესახებ ცნობები ჩართულია დავით გარეჯელის ცხოვრებაში.
ნეშტის გადმოსვენება
1881 წელს მიხეილ საბინინის თაოსნობით დოდო გარეჯელის წმინდა ნაწილები დოდოს რქის მონასტრის სავალალო მდგომარეობის გამო გადმოსვენებულ იქნა დავითის ლავრაში.
| „ | მონასტერი ღ. დოდოსი სრულიად ჩამოინგრა — და მისნი მშუენიერნი ეკკლესიანი, სატრაპეზო და სენაკი-სრულიად აღმოივსნენ ლამით, ქვიშით და ლოდებით. ღ. დოდოს სამარხოსაც ეს უბედურება დაემართა და კლდის ნაღვევებმან სრულიად ჩამოანგრია სამხრეთი მისი და სამუდამოთ დაჰფარა სასაფლავო ღირსისა. ჩემსა ყმაწვილობის დროს მახსოვდა კიდევ შესავალი სამარხოსა შინა და ყოვლადვე მეგულვებოდა მისი აღმართუა, არამეთ ეს ძნელი საქმე და წადიერება ჩემი, შეუძლებელ იყო ჩემ მიერ, მტრობის გამოთ გარდაცვალებული ეგზარხოსის ევსევის და მაკარისა მიერ.
მიდიოდა დრო და ხანი დაუბრუნებლად, — მეშინოდა პირუელი სიკუდილისა და მეორე სრულიად დაკარგჳსა ღირსის საფლავისასა, ამისა გამოთ, შემდეგ ლოცჳსა და ვედრებისა ღუთისადმი-განვიზრახე გულსა შინა ჩემსა, საქმე მიუცთომელი, ესე იგი აღმოსუჱნება წმ. ნაწილთა ღირსისათა და გადასუჱნება მათი ღ. დავითის უდაბნოსა შინა. ამის გამოთ წელსა ჩყპა მარტის დღესა, მოვახსენე ჩემის გულის წადილი, ჩუჱნს ეკსარხოსს და მამათ მთავარს, მეუფე იოანნიკეს და ყოველიფერი აღუხსენ განვითარებითა, ესე იგი სრულიად აოხრება ღ. დოდოს მონასტრისა, გაქრობა საფლავის კანდლისა და დავიწყება ღირსის საფლავისასა და ნება მიბოძა და მიკურთხა გულის ძადილი და აღსრულება. შემდეგ ამისა განვემზადე მარტის ზ დღესა ღ. დავითის უდაბნოსა შინა წასვლად და თანა წარვიყუანე სულიერი მეგობარი ჩემი, კეთილი და ბრძენი ყოვლითურთ, მყოფი ღ. დავითის უდაბნოსა შინა მორჩილად, ვითარ ოცი წელი, აწ მთავარ დიაკონად მყოფი, სფირიდონ გრძელიევი. მარტის თ დღესა, ორნი მივედით უდაბნოსა შინა და ტანა წარვიტანე მშუენიერი კაკლის კანკელი, ჩემ მიერ მოტანილი რუსეთიდან, შესამოსელნი, ბარძიმ ფეშხუმითურთ. მისრულნი უდაბნოსა შინა და მხიარულ ყოფთა ჩუჱნის მისვლისა თჳს ძმათა, მოვახსენე განზრახუა ესე ჩემი. ძმათა ფრიად განიხარეს და მადლობა შეჰსწირეს ღმერთსა და აკურთხებდნენ დიდსა მეუფესა იოანნიკეს და წინამძღუარსა მის მონასტრისასა არხიმანდრიტს გრიგორი დადიანს. მარტის იე დღესა საღამოზედ ვიწყეთ უდაბნოსა შინა ლოცუა და ღამისთევა და მომზადება მეორის დღისათჳს. მარტის ივ დღ. შევემზადენით უდაბნოდგან წარსვლად ღირსი მამა დოდოს მონასტერსა შინა. ვიყავით ესე პირნი: მე ცოდჳლი მონა ღუთისა და ჩემის მამულის ეკკელსიისა, ხუცეს მონაზონნი ღ. დავითის უდაბნოსანი, სიმეონ წულუკიძე, კაცი ღუთისა და სრულიად სავსე კეთილითა ჰაზრითა და მორჩილი თავისის თანამდეობისა, იოსტოს, კაცი კეთილ გონიერი და ერთგული უდაბნოსი და გაცარცვისა, მტერი უდაბნოს მთავარ დიაკონი ღ. დ. უდაბნოსი იოასაფ, ნათესავათ რუსი, უდაბნოს ერთგული და განუშორებელი იქიდგან, ვიტარ ოცდა ხუთი წელი, ზემოხსენებული დიაკონი სფირიდონ და სამნი მორჩილნი მის უდაბნოსანი.
|
“ |
—მ. საბინინი, „საქართველოსსა მოთხე“, 1882, გვ. 637-639 | ||
ლიტერატურა
- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 3, თბ., 1978. — გვ. 604.
| ||||||||