სიუნიქის სამეფო: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
| ხაზი 17: | ხაზი 17: | ||
{{სქოლიო}} |
{{სქოლიო}} |
||
{{სიუნიქის მეფეები}} |
|||
[[კატეგორია:ისტორიული სახელმწიფოები]] |
[[კატეგორია:ისტორიული სახელმწიფოები]] |
||
[[კატეგორია:სომხეთის ისტორია]] |
[[კატეგორია:სომხეთის ისტორია]] |
||
06:31, 19 აგვისტო 2015-ის ვერსია
სიუნიქის სამეფო (სომხ. Սյունիքի թագավորություն), სივნიეთი, ბახკის (ბალკსის) სამეფო, კაპანის სამეფო — ფეოდალური სახელმწიფო სომხეთის სამხრეთ-აღმოსავლეთ ნაწილში, X საუკუნის II ნახევრიდან XII საუკუნემდე. მოიცავდა სიუნიქის ოლქს – თანამედროვე სომხეთის სამხრეთ-აღმოსავლეთ ნაწილს. მისი დამაარსებელი იყო სიუნიქის მთავარი სმბატი, რომელიც 970 წელს მეფედ აკურთხეს. სამეფოს მართავდნენ ორბელიანთა დინასტიის წარმომადგენლები. სამეფოს პოლიტიკური ცენტრი იყო ღაფანი, ხოლო რელიგიური – ტატევის მონასტერი. სამეფომ განსაკუთრებულ აყვავებას მიაღწია XI საუკუნის პირველ ნახევარში ვასაკ I-სა და სმბატ II-ის მმართველობისას. მოსახლეობის ძირითადი საქმიანობა იყო მიწათმოქმედება და მესაქონლეობა. აქ ითვლებოდა 43 ციხე, 48 მონასტერი და ათასზე მეტი სოფელი. 1170 წელს დაიპყრო სელჩუკთა მმართველმა ელდიგუზმა. მონღოლთა ბატონობის დროს სიუნიქის სამეფომ ნაწილობრივ შეინარჩუნა დამოუკიდებლობა.
მმართველები
- სმბატ I სააკიანი — 976/980-დან თავადი, 987—998 მეფე [1]
- ვასაკი— 998—1040[1]
- სმბატ I აშოტიანი — 1040—1044[1]
- გრიგოლ I აშოტიანი — 1044—1084[1]
- სენექერიმი — 1084—1094[1]
- გრიგოლ II სენექერიმიანი — 1094—1166[1]
- გასან გერაკარელი — 1166—1170[1]