ეკლესიასტე

ეკლესიასტე (ბერძ. Ekklēsiastēs „საკრებულოს მქადაგებელი“) — ძველი აღთქმის ერთ-ერთი წიგნი. განეკუთვნება ეგრედ წოდებულ „სიბრძნის ლიტერატურას“, რის გამოც იგი მიეწერება ებრაელთა მეფე სოლომონს, თუმცა ენობრივი და სტილური ნიშნებით გაცილებით გვიან უნდა იყოს შექმნილი, დაახლოებით ძველი წელთაღრიცხვის III საუკუნეში. ეკლესიასტე შეიძლება ჩაითვალოს ცოდვილი და ცხოვრებით მობეზრებული, წუთისოფელზე გულაცრუებული მეფის აღსარებად. მასში გაცხადებულია წუთისოფლის წარმავლობა, ღრმად არის განცდილი ყოფიერების ტრაგიზმი, მისი „ორგემაგეობა“ (დავით გურამიშვილის გამოთქმა), ადამიანის ბუნების უცვლელობა, მისი შემეცნებითი შესაძლებლობების დასაზღვრულობა — ადამიანი ვერ ჩასწვდება ცხოვრების აზრს, სიბრძნის დასაბამი ღვთის შიშია. ეკლესიასტეს სულისკვეთების გასაღებია სიტყვები:

„

ამაოება ამაოთა, ყოველივე ამაო

“

წიგნი შედგება ცალკეული შეგონებებისა და ბრძნული გამონათქვამებისგან, რომლებიც ხშირად ერთმანეთთან არ არის დაკავშირებული. გვიანდელი იუდაისტურ ლიტერატურაში წიგნში გამოვლენილი მსოფლმხედველობა მეტად უარყოფითად იყო შეფასებული. ქართულად ეკლესიასტე ადრევე უთარგმნიათ, შეტანილია ძველი აღთქმის უძველეს ხელნაწერში „ოშკის ბიბლიაში“.

ლიტერატურა

• „ენციკლოპედია საქართველო“, თბილისი, ტომი 2, 2012 წელი, ზ. კიკნაძე.

რესურსები ინტერნეტში

• orthodoxy.ge — ძველი აღთქმა, ეკლესიასტე, თავი I