ლახვარი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
No edit summary |
No edit summary |
||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
[[ფაილი: |
[[ფაილი:Bad-war.jpg|მინი|შუბით ბრძოლა|250პქ]] |
||
| ⚫ | '''შუბი''' ან '''ლახვარი''' — ხის გრძელ ტარზე დაგებული ლითონისწვეტიანი უძველესი საომარი იარაღი. იყენებდნენ საძგერებლად და სატყორცნად. თავდაპირველად წვერწაწვეტებულ ჯოხს ხმარობდნენ. მომდევნო ხანებში მას ქვის, ძვლის, ობსიდიანის წვერს უკეთებდნენ, შემდეგ კი — ლითონისას. აგრეთვე საჩეხი და საჩხვლეტი იარაღი, რომელსაც იყენებდნენ პირისპირ ბრძოლისას ძვ. დროსა და შუა საუკუნეებში. ძვ. წ. II ათასწლეულის შუა წლებიდან გავრცელებული იყო [[მესოპოტამია]]ში, [[კავკასია]]სა და დასავლეთ ევროპაში. უძველესი ლითონის ლახვარი იყო საჩხვლეტი და საჩეხი. II ათასწლეულის ბოლო მესამედში გაჩნდა საჩხვლეტ-საჩეხი ლახვარი. I ათასწლეულის პირველ ნახევარში [[ევროპა]]ში, [[ამიერკავკასია]]სა და შუა აღმოსავლეთში არსებობდა გრძელი რკინის ლახვარი (ზოგჯერ ბრინჯაოს ტარით). მოკლე ლახვარი — აკინაკი გავრცელებული იყო სკვითებში. ძვ. წ. I ათასწლეულის II ნახევარში. ევროპაში ქვეითი და ცხენოსანი ჯარი იყენებდა გრძელ საჩეხ ლახვარს. ძვ. [[რომაელები|რომაელებს]] ბრძოლისათვის ჰქონდათ მოკლე და ფართო ლახვარი — გლადიუსი, ცხენოსნებისათვის — გრძელი საჩეხი ლახვარი — სპატა.<ref>{{ქსე|6|150||არა}}</ref> ძველ ქართულში შუბს უწოდებდნენ „ჰოროლს“, „ლახვარს“, შუბით აღჭურვილ ჯარისკაცს კი — შუბოსანს.<ref>{{ქსე|11|54||არა}}</ref> |
||
| ⚫ | '''შუბი''' ან '''ლახვარი''' — საჩეხი და საჩხვლეტი იარაღი, რომელსაც იყენებდნენ პირისპირ ბრძოლისას ძვ. დროსა და შუა საუკუნეებში. ძვ. წ. II ათასწლეულის შუა წლებიდან გავრცელებული იყო [[მესოპოტამია]]ში, [[კავკასია]]სა და დასავლეთ ევროპაში. უძველესი ლითონის ლახვარი იყო საჩხვლეტი და საჩეხი. II ათასწლეულის ბოლო მესამედში გაჩნდა საჩხვლეტ-საჩეხი ლახვარი. I ათასწლეულის პირველ ნახევარში [[ევროპა]]ში, [[ამიერკავკასია]]სა და შუა აღმოსავლეთში არსებობდა გრძელი რკინის ლახვარი (ზოგჯერ ბრინჯაოს ტარით). მოკლე ლახვარი — აკინაკი გავრცელებული იყო სკვითებში. ძვ. წ. I ათასწლეულის II ნახევარში. ევროპაში ქვეითი და ცხენოსანი ჯარი იყენებდა გრძელ საჩეხ ლახვარს. ძვ. [[რომაელები|რომაელებს]] ბრძოლისათვის ჰქონდათ მოკლე და ფართო ლახვარი — გლადიუსი, ცხენოსნებისათვის — გრძელი საჩეხი ლახვარი — სპატა.<ref>{{ქსე|6|150||არა}}</ref> ძველ ქართულში შუბს უწოდებდნენ „ჰოროლს“, „ლახვარს“, შუბით აღჭურვილ ჯარისკაცს კი — შუბოსანს.<ref>{{ქსე|11|54||არა}}</ref> |
||
==სქოლიო== |
==სქოლიო== |
||
16:14, 6 იანვარი 2015-ის ვერსია
შუბი ან ლახვარი — ხის გრძელ ტარზე დაგებული ლითონისწვეტიანი უძველესი საომარი იარაღი. იყენებდნენ საძგერებლად და სატყორცნად. თავდაპირველად წვერწაწვეტებულ ჯოხს ხმარობდნენ. მომდევნო ხანებში მას ქვის, ძვლის, ობსიდიანის წვერს უკეთებდნენ, შემდეგ კი — ლითონისას. აგრეთვე საჩეხი და საჩხვლეტი იარაღი, რომელსაც იყენებდნენ პირისპირ ბრძოლისას ძვ. დროსა და შუა საუკუნეებში. ძვ. წ. II ათასწლეულის შუა წლებიდან გავრცელებული იყო მესოპოტამიაში, კავკასიასა და დასავლეთ ევროპაში. უძველესი ლითონის ლახვარი იყო საჩხვლეტი და საჩეხი. II ათასწლეულის ბოლო მესამედში გაჩნდა საჩხვლეტ-საჩეხი ლახვარი. I ათასწლეულის პირველ ნახევარში ევროპაში, ამიერკავკასიასა და შუა აღმოსავლეთში არსებობდა გრძელი რკინის ლახვარი (ზოგჯერ ბრინჯაოს ტარით). მოკლე ლახვარი — აკინაკი გავრცელებული იყო სკვითებში. ძვ. წ. I ათასწლეულის II ნახევარში. ევროპაში ქვეითი და ცხენოსანი ჯარი იყენებდა გრძელ საჩეხ ლახვარს. ძვ. რომაელებს ბრძოლისათვის ჰქონდათ მოკლე და ფართო ლახვარი — გლადიუსი, ცხენოსნებისათვის — გრძელი საჩეხი ლახვარი — სპატა.[1] ძველ ქართულში შუბს უწოდებდნენ „ჰოროლს“, „ლახვარს“, შუბით აღჭურვილ ჯარისკაცს კი — შუბოსანს.[2]
სქოლიო
- ↑ ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 6, თბ., 1983. — გვ. 150.
- ↑ ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 11, თბ., 1987. — გვ. 54.