ქრისტიანული დემოკრატია

ქრისტიანული დემოკრატია საქართველო

იდეები

პერსონალიზმი · პოპულარიზმი

სოლიდარიზმი · სუბსიდიარობა

სოციალურ-საბაზრო ეკონომიკა

კომუნიტარიზმი · ლიბერალური დემოკრატია

დოკუმენტები

Rerum Novarum

Graves de Communi Re

Quadragesimo Anno

Mater et Magistra

Centesimus Annus

პარტიები

ქრისტიან-დემოკრატიულ პარტიების სია‎

ცენტრისტული დემოკრატიული ინტერნაციონალი

ისტორია

ქრისტიანული დემოკრატიის ისტორია

რისტიანული დემოკრატია ქვეყნების მიხედვით

პორტალი:პოლიტიკა

ქრისტიანული დემოკრატია - ეკლესიისგან ავტონომიური პოლიტიკური მოძრაობა, რომელიც გამოდის პოლიტიკურ არენაზე სოციალური და ეკონომიკური პრობლემების გადაჭრის დაპირებით, ქრისტიანული პრინციპების დაცვით.

ევროპაში ქრისტიან-დემოკრატიული მოძრაობის იდეოლოგი იყო კათოლიკური ეკლესია, თუმცა მართლმადიდებლურ ქვეყნებში მოძრაობა შესაბამისად მართლმადიდებლურ დოგმატებს იცავს. მოძრაობის ძირითადი მიზანია ქრისტიანული მოსახლეობის, მისი იდენტურობის დაცვა და თანამედროვე საზოგადოებაში ადგილის დაკავება. თავდაპირველი დოქტრინის თანახმად ქრისტიანული დემოკრატია მოუწოდებდა ჰარმონიისკენ ურთიერთდახმარებასა და სამართლიანობას შორის. მომავალში იდეოლოგიას დაემატა რამდენიმე სხვა კონცეფციაც - სუბსიდიარობა, პერსონალიზმი, სოლიდარიზმი, პოპულარიზმი და სოციალურად ორიენტირებული საბაზრო ეკონომიკა.

მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ პერიოდში მოძრაობამ ითამაშა სერიოზული როლი დასავლეთ ევროპაში ლიბელარული დემოკრატიის, როგორც ერთადერთი ლეგიტიმური პოლიტიკური სისტემის ჩამოყალიბებაში. ქრისტიანულ დემოკრატიულმა პარტიებმა შეცვალეს ჩილეს, იტალიისა, გერმანიის და აღმოსავლეთ ევროპის მრავალი ქვეყნის დიქტატორული რეჟიმი. დღეისათვის ქრისტიან-დემოკრატები გამოხატავენ სამართლებრივი სახელმწიფოსკენ მისწრაფებას. ქრისტიან-დემოკრატები მიისწრაფებიან სოციალური სახელმწიფოსკენ პიროვნებისა და საზოგადოებრივი ორგანიზაციების შენახვის პირობით. პოლიტიკურ სპექტრში მიისწრაფიან ცენტრიზმისკენ.

წყაროები

• გ.ჯ.ბილინგტონი - მართლმადიდებლობა და დემოკრატია. ოქსფორდი: კესტონის ინსტიტუტი, თებერვალი, 2008. № 26. ციტირების თარიღი: 24 მაისი, 2009
• ნ.ბონდარენკო, მართლმადიდებლური დემოკრატია. ადგილობრივი მართლმადიდებლური საზოგადოების ჩამოყალიბება როგორც სუვერენული დემოკრატიის ასპექტი. // ადამიანი და კანონი. 2007, № 10.
• იოანე პავლე II. Centesimus Annus = მეასე წელი. ვატიაკნი, 1991 წელი.