ლესტერ პირსონი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
ლესტერ პირსონი
დაბადების თარიღი 23 აპრილი, 1897(1897-04-23)[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9]
დაბადების ადგილი ტორონტო
გარდაცვალების თარიღი 27 დეკემბერი, 1972(1972-12-27)[1] [2] [3] [5] [6] [7] [8] [9] (75 წლის)
გარდაცვალების ადგილი ოტავა
მოქალაქეობა  კანადა
განათლება ტორონტოს უნივერსიტეტი, სენტ-ჯონის კოლეჯი და Peterborough Collegiate
მეუღლე/ები Maryon Pearson
შვილ(ებ)ი Geoffrey Pearson
ჯილდოები ნობელის პრემიის ლაურეატები მშვიდობის განმტკიცებაში[10] [11] , ბრიტანეთის იმპერიის ორდენის ოფიცერი, ღირსების ორდენი, კანადის ორდენის კომპანიონი, ლავალის უნივერსიტეტის საპატიო დოქტორი[12] , Victory Medal, ელისაბედ II-ის კორონაციის მედალი, Honorary doctorate from University of Toronto, ოქსფორდის უნივერსიტეტის საპატიო დოქტორი, ჰარვარდის უნივერსიტეტის საპატიო დოქტორი, პრისტონის უნივერსიტეტის საპატიო დოქტორი, ამერიკის ხელოვნებისა და მეცნიერების აკადემიის წევრი, Honorary doctor of the University of Ottawa, Canadian Baseball Hall of Fame, honorary doctorate from the McGill University, Canadian Newsmaker of the Year, 1914–15 Star, Herzl Award და Albert B. Corey Prize[13]

ლესტერ ბოულს პირსონი (ინგლ. Lester Bowles Pearson; დ. 23 აპრილი, 1897, ნიუტონბრუკი, ონტარიო, კანადა — გ. 27 დეკემბერი, 1972, ოტავა, კანადა) — კანადელი პოლიტიკოსი და დიპლომატი, კანადის მე-14 პრემიერ-მინისტრი 1963-1968 წლებში. 1957 წელს მოიპოვა ნობელის მშვიდობის პრემია, რადგან მოახდინა გაეროს საგანგებო ძალების ორგანიზება, სუეცის არხის კრიზისის მოსაგვარებლად.

ბიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

დაიბადა 1897 წლის 23 აპრილს ირლანდიური წარმოშობის ღარიბი მეთოდისტი მღვდლის ედვინ არტურ პირსონისა და მისი მეუღლის ენ სარაჰის ოჯახში. განათლება მიიღო ტორონტოსა და ოქსფორდის უნივერსიტეტებში.

პირსონს ჰყავდა ორი ძმა ვაუგჰან ვჰიტერ პირსონი და მარმადუკ პირსონი. მალევე ლესტერის მამამ ახალგაზრდა ოჯახთან ერთად ქალაქ აურორაში გადავიდა, სადაც ის მღვდელმსახურებას აღავლენდა. პირსონმა 1913 წელს 16 წლის ასაკში დაამთავრა ჰამილტონის კოლეჯი, რომლის შემდეგაც ის ჩაირიცხა ტორონტოს უნივერსიტეტის ვიქტორიის კოლეჯში. პირსონი ვიქტორიის კოლეჯში ისტორიის და ფსიქოლოგიის კურსზე წარჩინებით გამოირჩეოდა, რომლის შედეგადაც მან კანადის ერთ-ერთ ყველაზე პრესტიჟული სამეცნიერო ხარისხი მიიღო. ვიქტორიის კოლეჯის დასრულების შემდგომ პირსონმა ოქსფორდში წმინდა ჯონის კოლეჯში სწავლის გასაგრძელებლად სტიპენდია მოიპოვა, სადაც ის 1921-1923 წლებში სწავლობდა.

სპორტული ინტერესები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ტორონტოს უნივერსიტეტში სწავლის დროს პირსონი აქტიურად თამაშობდა რაგბსა და კალათბურთს. პირსონი ასვე აქტიურად თამაშობდა ოქსფორდის ჰოკეისგუნდში, სადაც ის 1923 წელს სპენგლერის თასი მოიგო. პირსონი ასევე აქტიურად იყო გატაცებული ბეისბოლით და ლაკროისის თამაშით. პირსონი საკმაოდ ნიჭიერი ბეისბოლის მოთამაშე იყო, რის გამოც ის ნახევრად პროფესიონალურ გუნდში თამაშობდა, რომლის შედეგადაც ის ჩრდილოეთ ამერიკაში ბევრს მოგზაურობდა. პირსონი ასევე გატაცებული იყო და კარგად ფლობდა გოლფს და ჩოგბურთს.

პირველი მსოფლიო ომი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

პირველი მსოფლიო ომის დაწყებიდან მალევე, 1915 წელს პირსონი კანადის არმიის სამედიცინო კორპუსში გაწევრიანდა, რომელიც კანადის საზღვრებს გარეთ გაგზავეს. მისი მსახურობის პერიოდში პირსონი დისლოცირებული იყო სამხრეთ ევროპაში და ეგვიპტეში, რის შემდეგაც იგი იბრძოდა სალონიკის ფრონტზე. კონფლიქტის პერიოდში იგი ასევე სამედიცინო დახმარებას და კონსულტაციას უწევდა სერბიის არმიას. სამედიცინო კორპუსში მსახურობის დროს პირსონმა ლეიტენანტის ჩინს მიაწია, რომლის შემდგომაც მან ავიაციაში გადაყვანა მოითხოვა. ავიაციაში გადაყვანიდან მალევე პირსონი ორჯერ დაშავდა. მან ფრენა ინგლისში ჰენდონის ავიაბაზაზე ისწავლა. პირსონი მისი პირველი ფრენის დროს მომხდარ ავიაკატასტროფას გადაურჩა.

1918 წელს ლონდონში უშუქობის დროს პირსონს ავტობუსი დაეჯახა, რომლის შედეგადაც იგი კანადაში სარეაბილიტაციოდ გააგზავნეს, მაგრამ იგი მალევე სამხედრო სამსახურიდან გაანთავისუფლეს. მისი მფრინავობის პერიოდში პირსონმა მისი მეტსახელი მაიკი მიიღო, ვინაიდან მისი ფრენის ინსტრუქტორი ლესტერი მფრინავისთვის შეუფერებელ სახელად მიიჩნევდა. აღნიშნული ფაქტის შემდგომ პირსონი ლესტერს ოფიციალური დოკუმენტების ხელმოწერის ან საჯარო შეკრებებზე დასწრების დროს იყენებდა, მაგრამ მისი ახლო მეგობრები და ოჯახის წევრების მას მუდმივად მაიკად მოიხსენიებდნენ.

ომის შემდგომი წლები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ომის დასრულების შემდეგ პირსონი ტორონტოს უნივერსიტეტში სწავლას დაუბრუნდა და 1919 წელს ბაკალავრის ხარისხი მოიპოვა. სწავლის დასრულების შემდგომ პირსონი ერთი წლის განმავლობაში ჰამილტონში და ჩიკაგოში ხორცის შემფუთავად მუშაობდა, რითაც უკმაყოფილო იყო.

ოქსფორდი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სტიპენდიის მოპოვების შემდგომ პირსონი ორი წლის განმავლობაში ოქსფორდის უნივერსიტეტის წმინდა ჯონის კოლეჯში სწავლობდა, სადაც მან 1923 წელს თანამედროვე ისტორიის ბაკალავრის ხარისხი მოიპოვა. 1925 წელს კანადაში დაბრუნების შემდგომ პირსონმა ტორონტოს უნივერსიტეტში ისტორიის სწავლება დაწყო.

პოლიტიკური კარიერა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

დიპლომატიური სამსახური[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

მისი კარიერა დიპლომატიური სამსახურით დაიწყო 1928 წელს, 1941 წლიდან მუშაობდა კანადის საგარეო საქმეთა სამინისტროში, 1945 წლიდან კანადის ელჩია აშშ-ში, 1948-1952 წლებში ხელმძღვანელობს კანადის დელეგაციას გაეროში, 1952-1953 წლებში გაეროს გენერალური ასამბლეის თავმჯდომარეა. მონაწილეობდა ჩრდილოეატლანტიკური პაქტის ხელმოწერაში.

1957 წელს მიენიჭა ნობელის მშვიდობის პრემია სუეცის კრიზისის მშვიდობიანი დარეგულირების გამო. შემდეგ მან წამოიწყო გაეროს სამშვიდობო ძალების შექმნაზე მუშაობა, რამაც ხელი შეუწყო 1956 წლის არაბეთ-ისრაელის ომის დასრულებას.

დეპუტატი, მინისტრი, პრემიერი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1948 წლიდან პარლამენტის წევრია ლიბერალური პარტიის რიგებიდან, მუშაობდა ლუი სენ-ლორანის კაბინეტში, ხოლო შემდეგ სახელმწიფო მდივნად საგარეო საქმეთა საკითხებში (საგარეო საქმეთა მინისტრი). 1958 წლის არჩევნებზე ლიბერალების გამანადგურებელი დამარცხების შემდეგ, იგი გახდა პარტიის ხელმძღვანელი.

პირსონის როგროც ოპოზიციის ლიდერის პირველი საპარლამენტო სხდომა მძიმედ დაიწყო. ჯონ დიფენბეკერთან დებატების დროს პირსონმა ხელისუფლების დათმობა არჩევნების გარეშე მოსთხოვა, ვინაიდან ქვეყანაში ეკონომიკური კრიზისი იყო. საპასუხოდ დიფენბეკერმა ლიბერალების საიდუმლო დოკუმენტი გაასაჯაროვა, რომლის მიხედვითაც კრიზისი წლის ბოლოს იყო მოსალოდნელი. დოკუმენტის გასაჯაროვებამ 1957 წლის ლიბერალების საარჩევნო კამპანიისგან მნიშვნელოვნად განსხვავდებოდა.

დოკუმენტის გასაჯაროვების შემდგომ 1958 წლის არჩევნებში ლიბერალურმა პარტიამ მნიშვნელოვანი მარცხი განიცადა. არჩევნებში პარტიამ ადგილების ნახევარი დაკარგა, დიფენბაკერის კონსერვატიულმა პარტიამ 265 ადგილიდან 208 მოიპოვა. არჩევნებში ლიბერალურმა პარტიამ მათთვის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი რეგიონი კვებეკი წააგო, რომელიც 1917 წლიდან მუდმივად ლიბერალური პარტიის კონტროლის ქვეშ იყო.

1960 წელს არჩევნების კატასტროფული წაგების შემდგომ პირსონმა მოაზროვნეები შეკრიბა, რომლებმაც ლიბერალური პარტიის მომავალი პოლიტიკა შეიმუშავეს. ლიბერალური პარტიის ხელისუფლებაში დაბრუნების შემდგომ პირსონმა აღნიშნული პოლიტიკათა უმრავლესობის იმპლემენტაცია განახორციელა.

1962 წლის არჩევნებში კონსერვატიულმა პარტიამ მნიშვნელოვანი დანაკლისი განიცადა, მმართველმა პარტიამ ხელისუფლების ფორმირებისთვის საჭირო მანდატები ვერ მოიპოვა და უმცირესობაში მყოფი მთავრობა ჩამოაყალიბა. არჩევნებიდან მალევე პირსონმა კონსერვატორების მერყეობა აშშ-ს ატომური იარაღის კანადურ რაკეტებზე გამოყენებასთან დაკავშირებით მის სასარგებლოდ გამოყენა. კანადის თავდაცვის მინისტრი დუგლას ჰარკენსი გადადგა, ხოლო მეორე დღეს კანადის მთავრობამ უნდობლობის ვოტუმი ორჯერ წააგო, რამაც ვადამდელი არჩევნების დანიშვნა გამოიწვია. არჩევნებში ლიბერალებმა 129 მანდატი მოიპოვეს, აქედან 95 კონსერვატორებისგან. არჩევნებში ლიბერალურმა პარტიამ ხმების 41 პროცენტი მიიღო, მაგრამ უმრავლესობისთვის საჭირო 5 ხმა ვერ მოიპოვა. სოციალური კრედიტის პარტიის მხარდაჭერის შედეგად პირსონს მთავრობის ფორმირების საშუალება მიეცა, რის შემდგომაც დიფენბაკერი თანამდებობიდან გადადგა.

1963 წლის საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ პარლამენტის რამდენიმე მცირე პარტიის მხარდაჭერით ჩამოაყალიბა ლიბერალების უმცირესობის მთავრობა. ტომი დუგლასთან და რეგიონალური დონის სხვა პოლიტიკოსებთან ერთად, იგი ითვლება კანადის თანამედროვე სოციალური უსაფრთხოების სისტემის ერთ-ერთ შემქმნელად, კერძოდ, 40-საათიანი სამუშაო კვირა და ორკვირიანი ანაზღაურებადი შვებულების გარანტია, ახალი მინიმალური ხელფასის შემოღება, ფედერალური საყოველთაო ჯანდაცვის პროგრამა სახელმწიფოს ხარჯზე, კანადის საპენსიო პროგრამა და სახელმწიფო სტუდენტური სესხები. მის დროს მიიღეს კანონი, რომელმაც ფაქტობრივად გააუქმა სიკვდილით დასჯა ქვეყანაში.

1965 წელს პრემიერმა წარმოადგინა კანადის ახალი დროშა (დაამატა ნეკერჩხლის წითელი ფოთოლი). ასევე შეცვალა ჰიმნი. ყველაფერი ეს და ასევე 1967 წელს კანადის კონფედერაციის ასი წლის იუბილის აღნიშვნა მოწმობდა ეროვნული თვითშეგნების ზრდას.

კვებეკის პროვინციაში მღელვარებების პერიოდში, რომელიც გამოწვეული იყო ფრანკო-კანადური სეპარატიზმით, მან გაატარა „კოოპერატიული ფედერალიზმის“ პოლიტიკა, შექმნა სამეფო კომისია, შემოიღო ბილიგვიზმი და ბიკულტურალიზმი, კვებეკელ მეამბოხეებთან გარკვეულ დათმობებზე წავიდა. პირსონის პრემიერობის დროს, 1967 წლის ივლისში შედგა საფრანგეთის პრეზიდენტ შარლ დე გოლის სკანდალური ვიზიტი, როდესაც მან წარმოთქვა ცნობილი სიტყვა „გაუმარჯოს დამოუკიდებელ კვებეკს!“

მიუხედავად იმისა, რომ პირსონი ხელისუფლებაში მოვიდა უფრო პრო-ამერიკული პროგრამით, ვიდრე მისი კონსერვატიული მოწინააღმდეგე დიფენბეიკერი, იგი აშშ-საგან დამოუკიდებელ პოლიტიკას ატარებდა. კერძოდ პირსონი ეწინააღმდეგებოდა კანადის მონაწილეობას ვიეტნამის ომში და მისმა მთავრობამ პირველად შემოიღო დამატებითი გადასახადი უცხოური კაპიტალით კონტროლირებადი კომპანიების შემოსავალზე.

გადადგომა და პოლიტიკიდან წასვლა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1967 წელს პირსონმა პოლიტიკიდან წასვლის შესახებ განაცხადა, რასაც მალევე პარტიის ყრილობა და ახალი ლიდერის არჩევა მოჰყვა. პარტიის მიერ პირსონის შემცვლელად პიერ ტრიუდო იყო არჩეული, რომელიც პირსონის კაბინეტში იუსტიციის მინისტრის პოსტს იკავებდა. ტრიუდოს მსგავსად პირსონის კაბინეტის წევრები ჯონ ტერნერი და ჟან შეტიენიც კანადის პრემიერმინისტრები გახდნენ.

1968 წლიდან 1969 წლამდე პირსონი მსოფლიო ბანკის მიერ დაფინანსებულ საერთაშორისო განვითარების კომისიის თავმჯდომარეობდა. გადადგომიდან მალევე პირსონი კალრტონის უნივერსიტეტში ისტორიის და პოლიტიკის მეცნიერების მიმართულებით ლექციებს კითხულობდა. 1970 და 1972 წლამდე იგი საერთაშორისო განვითარების ცენტრის ერთ-ერთი მმართველი იყო. 1969-1972 წლამდე პირსონი კალრტონის უნივერსიტეტის კანცლერის თანამდებობას იკავებდა.

ნობელის პრემია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

გაეროს მეშვეობით სუეცის კრიზისის გადაჭრის გამო 1957 წელს პირსონს ნობელის მშვიდობის პრემია მიენიჭა. კომისიის განცხადებით პირსონის ძალისხმევამ „მსოფლიო გადაარჩინა“, მაგრამ მისი კრიტიკოსების განცხადებით პირსონის ქმედებებმა კანადის და დიდი ბრიტანეთის ურთიერთობები გააუარესა. სუეცის კრიზისის გადაჭრის გამო პირსონი დაგ ჰამარშელდთან ერთად გაეროს სამშვიდობო მისიის დამფუძნებლად მიიჩნევა. პირსონის მიერ შეტანილი წვლილის გამო მის საპატივცემულოდ ნობელის პრემიის მედალი კანადის საგარეო საქმეთა სამინისტროს სათაო ოფისის მისაღებში არის განთავსებული.

ავადმყოფობა და გარდაცვალება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1970 წელს პირსონს ანევრიზმის ოპერაცია გაუკეთდა, რისთვისაც ექიმები იძულებულნი გახდნენ მისი მარჯვენა თვალი ამოეღოთ[14].

პოლიტიკიდან წასვლის შემდგომ პირსონი მისი კარიერის შესახებ 3 ნაწილიან ავტობიოგრაფიის დაწერას აპირებდა, 1972 წლის ნობერისთვის მან მისი მეორე წიგნის რამდენიმე თავის დაწერა მოახერხა, მაგრამ მისი ჯანმრთელობა გაუარესდა. პირსონი შეეცადა მემუარების წერა გაეგრძელებინა, მაგრამ მისი ჯანმრთელობა ეტაპობრივად უარესდებოდა, რაც მის მუშაობას ხელს უშლიდა.

1972 წლის 27 დეკემბერს გამოაცხადეს, რომ კიბო ღვიძლში გავრცელდა და პერსონი კომაში ჩავარდა. გარდაიცვალა ამავე დღის ბოლოს, ოტავაში[15]. დაკრძალეს მაკლარენის სასაფლაოზე[16].

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  1. ↑ 1.0 1.1 Bibliothèque nationale de France BnF authorities: პლატფორმა ღია მონაცემები — 2011.
  2. ↑ 2.0 2.1 Encyclopædia Britannica
  3. ↑ 3.0 3.1 SNAC — 2010.
  4. ↑ University of Toronto, Laval University Dictionary of Canadian Biography, Dictionnaire biographique du Canada / G. Brown, D. Hayne, F. Halpenny et al. — UTP, Presses de l'Université Laval, 1959. — ISSN 0420-0446; 0070-4717
  5. ↑ 5.0 5.1 Library of Parliament — 1876.
  6. ↑ 6.0 6.1 ბროკჰაუზის ენციკლოპედია
  7. ↑ 7.0 7.1 Gran Enciclopèdia Catalana — Grup Enciclopèdia, 1968.
  8. ↑ 8.0 8.1 GeneaStar
  9. ↑ 9.0 9.1 Brozović D., Ladan T. Hrvatska enciklopedija — LZMK, 1999. — 9272 გვრ. — ISBN 978-953-6036-31-8
  10. ↑ The Nobel Peace Prize 1957 — Nobel Foundation.
  11. ↑ Table showing prize amounts — Nobel Foundation, 2019.
  12. ↑ Liste complète des récipiendaires de 1864 à aujourd'hui — Laval University.
  13. ↑ https://cha-shc.ca/prize-winner/lester-b-pearson/
  14. ↑ „Pearson hovers near death as cancer spreads to his liver“. The Globe and Mail. 28 December 1972. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 14 აგვისტო 2012. ციტირების თარიღი: 17 September 2014.
  15. ↑ „Lester Pearson dies in Ottawa“. The Globe and Mail. 28 December 1972. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 22 ივნისი 2017. ციტირების თარიღი: 17 September 2014.
  16. ↑ Historic Sites and Monuments Board of Canada – Former Prime Ministers and Their Grave Sites – The Right Honourable Lester Bowles Pearson. Government of Canada (20 December 2010). დაარქივებულია ორიგინალიდან — 8 თებერვალი 2013. ციტირების თარიღი: 27 February 2014.


ხ • გ • რ
1901-1925

ანრი დიუნანი და ფრედერიკ პასი (1901) · ელი დიუკომენი და შარლ ალბერ გობა (1902) · უილიამ რანდალ კრიმერი (1903) · საერთაშორისო სამართლის ინსტიტუტი (1904) · ბერტა ფონ ზუტნერი (1905) · თეოდორ რუზველტი (1906) · ერნესტო თეოდორო მონეტა და ლუი რენო (1907) · კლას არნოლდსონი და ფრედერიკ ბაიერი (1908) · ოგიუსტ ბერნარი და პოლ კონსტანი (1909) · მშვიდობის საერთაშორისო ბიურო (1910) · ტობიას ასერი და ალფრედ ფრიდი (1911) · ელიუ რუთი (1912) · ანრი ლაფონტენი (1913) · წითელი ჯვრის საერთაშორისო ორგანიზაცია (1917) · ვუდრო უილსონი (1919) · ლეონ ბურჟუა (1920) · კარლ ბრანტინგი და კრისტიან ლანგე (1921) · ფრიტიოფ ნანსენი (1922) · ოსტინ ჩემბერლენი და ჩარლზ დეივისი (1925)

1926–1950

არისტიდ ბრიანი და გუსტავ შტრეზემანი (1926) · ფერდინანდ ბიუისონი და ლუდვიგ კვიდე (1927) · ფრენკ ბილინგს კელოგი (1929) · ნათან სედერბლუმი (1930) · ჯეინ ადამსი და ნიკოლას მიურეი ბატლერი (1931) · რალფ ნორმან ენჯელი (1933) · ართურ ჰენდერსონი (1934) · კარლ ფონ ოსეცკი (1935) · კარლოს საავედრა ლამასი (1936) · რობერტ სესილი (1937) · ნანსენის საერთაშორისო ორგანიზაცია ლტოლვილთა საქმეებში (1938) · წითელი ჯვრის საერთაშორისო კომიტეტი (1944) · კორდელ ჰალი (1945) · ემილი გრინ ბოლჩი და ჯონ მოტი (1946) · მეგობართა საბჭო საზოგადოების სამსახურში და ამერიკის მეგობართა კომიტეტი საზოგადოების სამსახურში (1947) · ჯონ ბოიდ ორი (1949) · რალფ ბანჩი (1950)

1951–1975

ლეონ ჟუო (1951) · ალბერტ შვეიცერი (1952) · ჯორჯ მარშალი (1953) · გაეროს ლტოლვილთა უმაღლესი კომისარიატი (1954) · ლესტერ პირსონი (1957) · დომინიკ პირი (1958) · ფილიპ ნოელ-ბეიკერი (1959) · ალბერტ ლუთული (1960) · დაგ ჰამარშელდი (1961) · ლაინუს პოლინგი (1962) · წითელი ჯვრისა და წითელი ნახევარმთვარის საერთაშორისო მოძრაობა და წითელი ჯვრის ლიგა (1963) · მარტინ ლუთერ კინგი (1964) · გაეროს ბავშვთა ფონდი (1965) · რენე კასინი (1968) · შრომის საერთაშორისო ორგანიზაცია (1969) · ნორმან ბორლოუგი (1970) · ვილი ბრანდტი (1971) · ჰენრი კისინჯერი და ლე დიკ თხო (ჯილდო უარყო) (1973) · შონ მაკბრაიდი და ეისაკუ სატო (1974) · ანდრია სახაროვი (1975)

1976–2000

ბეტი უილიამსი და მეირიდ კორიგანი (1976) · საერთაშორისო ამნისტია (1977) · ანვარ ალ-სადათი და მენახემ ბეგინი (1978) · დედა ტერეზა (1979) · ადოლფო პერეს ესკიველი (1980) · გაეროს ლტოლვილთა უმაღლესი კომისარიატი (1981) · ალვა მიურდალი და ალფონსო გარსია რობლესი (1982) · ლეხ ვალენსა (1983) · დეზმონდ ტუტუ (1984) · მსოფლიოს ექიმები ბირთვული ომის წინააღმდეგ (1985) · ელი ვიზელი (1986) · ოსკარ არიას სანჩესი (1987) · გაეროს სამშვიდობო ძალები (1988) · XIV დალაი ლამა (1989) · მიხეილ გორბაჩოვი (1990) · აუნ სან სუ ჩი (1991) · რიგობერტა მენჩუ (1992) · ნელსონ მანდელა და ფრედერიკ დე კლერკი (1993) · შიმონ პერესი, იცხაკ რაბინი და იასირ არაფატი (1994) · პაგუოშის კონფერენციები და იოსებ როტბლატი (1995) · კარლუშ ბელუ და ჟოზე რამუშ-ორტა (1996) · საერთაშორისო მოძრაობა ქვეითსაწინააღმდეგო ნაღმების აკრძალვის შესახებ და ჯოდი უილიამსი (1997) · ჯონ ჰიუმი და დევიდ ტრიმბლი (1998) · ექიმები საზღვრებს გარეშე (1999) · კიმ დე ჯუნი (2000)

2001–დღემდე

კოფი ანანი და გაერთიანებული ერების ორგანიზაცია (2001) · ჯიმი კარტერი (2002) · შირინ ებადი (2003) · ვანგარი მაატაი (2004) · მოჰამედ ალ-ბარადეი და ატომური ენერგიის საერთაშორისო სააგენტო (2005) · მუჰამედ იუნუსი და გრამინ ბანკი (2006) · ალბერტ გორი და კლიმატის ცვლილების სამთავრობათშორისო ექსპერტთა ჯგუფი (2007) · მარტი აჰტისაარი (2008) · ბარაკ ობამა (2009) · ლიუ სიაობო (2010) · ელენ ჯონსონ-სირლიფი, ლეიმა გბოვი და ტავაკულ კარმანი (2011) · ევროკავშირი (2012) · ქიმიური იარაღის აკრძალვის ორგანიზაცია (2013) · მალალა იუსაფზაი და კაილაშ სატიართი (2014) · ტუნისის ეროვნული დიალოგის კვარტეტი (2015) · ხუან მანუელ სანტოსი (2016) · ბირთვული იარაღის განადგურების კამპანია (2017) · დენი მუკვეგე და ნადია მურადი (2018) · აბი აჰმედი (2019) · მსოფლიო სასურსათო პროგრამა (2020) · მარია რესა და დიმიტრი მურატოვი (2021) · ალეს ბიალიაცკი, მემორიალი და სამოქალაქო თავისუფლების ცენტრი (2022) · ნარგიზ მოჰამადი (2023)

ხ • გ • რ
← 1957 წლის ნობელის პრემიის ლაურეატები →
ფიზიოლოგია
და მედიცინა
ფიზიკა
ქიმია
ლიტერატურა
მშვიდობა
ეკონომიკა
  • გაიცემა 1969 წლიდან.
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=ლესტერ_პირსონი&oldid=4625915“-დან