წითელგვარდიელის ხიდი (სანქტ-პეტერბურგი)

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
წითელგვარდიელის ხიდი
რუს. Красногвардейский мо́ст
საერთო ხედი
საერთო ხედი
კოორდინატები: 59°55′16″ ჩ. გ. 30°17′57″ ა. გ. / 59.92111° ჩ. გ. 30.29917° ა. გ. / 59.92111; 30.29917
ქვეყანა რუსეთის დროშა რუსეთი
ადგილმდებარეობა სანქტ-პეტერბურგი
გამოყენების სფერო საფეხმავლო
გადებულია გრიბოედოვის არხი
სიგრძე 21,5 
სიგანე 4,5 
გზის ხაზების რაოდენობა 4
გახსნის თარიღი 1957 წ.
წითელგვარდიელის ხიდი (სანქტ-პეტერბურგი) — რუსეთი
წითელგვარდიელის ხიდი (სანქტ-პეტერბურგი)
წითელგვარდიელის ხიდი (სანქტ-პეტერბურგი) — სანქტ-პეტერბურგი
წითელგვარდიელის ხიდი (სანქტ-პეტერბურგი)
სურათები ვიკისაწყობში

წითელგვარდიელის ხიდი (რუს. Красногвардейский мост) — საფეხმავლო ხიდი სანქტ-პეტერბურგში, საადმირალოს რაიონში. ერთმანეთთან აკავშირებს ყაზანისა და სპასკის კუნძულებს. ხიდის სიგრძეა 21,5 მეტრი, ხოლო სიგანე — 4,5 მეტრი.

მდებარეობა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

წითელგვარდიელის ხიდი მდებარეობს გრიბოედოვისა და კრიუკოვის არხების შეერთების ადგილზე. ქმნის ერთიან არქიტექტურულ ანსამბლს პიკალოვისა და სტარო-ნიკოლსკის ხიდებთან.

დინების ზემოთ მდებარეობს ნოვო-ნიკოლსკის ხიდი, ხოლო ქვემოთ — პიკალოვის ხიდი.

უახლოესი მეტროს სადგურია (1, კმ) „სადოვაია“.

სახელწოდება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ხიდმა სახელწოდება მიიღო პეტროგრადის წითელი გვარდიის პატივისცემის ნიშნად, რომელიც ჩამოყალიბდა 1917 წლის აპრილში.

ისტორია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1820 წელს ინჟინერმა ეგორ ადამმა შეადგინა საფეხმავლო დაკიდული ხიდის პროექტი ეკატერინეს არხზე, ნიკოლსკის ბაზრის მოპირდაპირე მხარეს. მიუხედავად იმისა, რომ პროექტი მოიწონეს, ფინანსური პრობლემების გამო ხიდი არ აუშენებიათ.

ხიდი ააშენეს 1956-1957 წლებში სათბობის მილების გაყვანის აუცილებლობის გამო. პროექტი შეადგინეს „Ленгипроинжпроект“-ის ინსტიტუტში. პროექტის ავტორები გახდნენ ინჟინერი ა. ა. კულიკოვი და არქიტექტორები პეტრე არშევი და ვლადიმერ ვასილევსკი.

კონსტრუქცია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ხიდი ერთმალიანია და მეტალისაა. ხიდის სიგრძეა 21,5 მეტრი, ხოლო სიგანე — 4,5 მეტრი. ხიდს გამოიყენებენ მხოლოდ ფეხით მოსიარულეები. სავალი ნაწილი მოასფალტებულია.

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  • Тумилович Е. В., Алтунин С. Е. Мосты и набережные Ленинграда. Альбом. — М.: Издательство Министерства Коммунального Хозяйства РСФСР, 1963. — 298 с.
  • Городские имена сегодня и вчера: Петербургская топонимика / сост. С. В. Алексеева, А. Г. Владимирович, А. Д. Ерофеев и др. — 2-е изд., перераб. и доп. — СПб.: Лик, 1997. — С. 59. — 288 с. — (Три века Северной Пальмиры). — ISBN 5-86038-023-2.

რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]