ჩერქეზული ენები
ადიღური ენების გავრცელების არეალი
ჩერქეზული (ადიღეურ-ყაბარდოული) ენები[1] (შემოკ. — ჩერქ.) — იბერიულ-კავკასიურ ენათა ოჯახის, აფხაზურ-ადიღურ ენათა ჯგუფის ერთ-ერთი შტო. შედის ადიღეური და ყაბარდოული ენები. ორივე ახალდამწერლობიანი ენაა. ადიღელებიც, ყაბარდოელებიც და ჩერქეზებიც მშობლიურ ენას უწოდებენ ადიღეურ ენას (ადიღა-ბზა). ადიღური ენების პარალელურად საენათმეცნიერო ლიტერატურაში ამავე მნიშვნელობით იხმარება ტერმინი „ჩერქეზული ენები“.
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 1, თბ., 1975. — გვ. 96.
სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ↑ მ. ქურდიანი, „იბერიულ-კავკასიური ენათმეცნიერების საფუძვლები“, თსუ, 2007
| ||||||||||||||