შემოდგომის ინდიელები

შემოდგომის ინდიელები აშკარა წინააღმდეგობრიობა ისტორიულ ჩანაწერებში, რომლებიც განიხილავენ შემოდგომის ინდიელთა წარმომავლობას, როგორც „აცინა“ ან „ჰიდაცა” შესაძლოა იყოს მეცნიერული ინტერპრეტაციის შედეგი. ჩრდილოეთის დაბლობებზე მცხოვრები მომთაბარეები, მიეკუთვნებოდნენ აცინას ჯგუფს, რომლებიც დასახლდნენ მდინარე მისურის მახლობელ სოფლებში. ისტორიული ჩანაწერები ადასტურებენ, რომ აცინას ორმა ჯგუფმა და არაპაჰომ ცნეს თავიანთი ნათესაობა 1800-იან წლებში. 200 წელზე მეტი დასჭირდათ, რათა ისტორიული წყაროების დახმარებით პასუხი გაეცათ ჩრდილოეთ ამერიკის არქეოლოგიური პრობლემებისათვის. თავდაპირველად, ჩრდილო-ამერიკელი ადგილობრივი ხალხების მოჩვენებითი უძრავი ბუნების გამო სჯეროდათ, რომ ადრეული ჩანაწერების გამოყენებით მარტივად შეძლებდნენ კითხვების უმეტესობაზე პასუხის გაცემას. მოლოდინები ბეწვით მოვაჭრეთა და მოგზაურთა ჩანაწერების მიხედვით პრობლემების გადაჭრაზე შეიცვალა. ჩრდილოეთის დაბლობებზე მომუშავ არქეოლოგები იყენებენ ისტორიულ ჩანაწერებს, რათა ამოიცნონ დოკუმენტებში ნახსენები სპეციფიკური ადგილების მდებარეობა. ისტორიული ჩანაწერები გამოიყენება ადგილობრივ ჯგუფებს შორის უერთიერთქმედებისა და მათი მდებარეობის დასასაბუთებლად ადრეულ კონტაქტურ და პრეკონტაქტურ პერიოდებში. არქეოლოგები იყენებნ ისტორიულ და ეთნოგრაფიულ ჩანაწერებს რათა მიაკუთვნონ ეთნიკური სახელები პრეკონტაქტურ არქოლოგიურ მასალებს. ტრიგერი განავრცობს ვედელის ორიგინალ განმარტებას და ახასიათებს ყველა ზემოხსენებულ მეთოდს, როგორც „პირდაპირ ისტორიულ მიდგომას“. თუმცა, როდესაც არქეოლოგიური პრობლემის გადასაჭრელად ისტორიულ ჩანაწერებს იყენებენ, მიდომა ყოველთვის „პირდაპირია“. პირველი ევროპელი მოგზაურები და მოვაჭრეები ინფორმაციას ხშირად თარჯიმნებისგან იღებდნენ, რომლებასც შესაძლოა ამოეღოთ გარკვეული დეტალები. მწერლები ყოველთვის ყურადღებით ირჩევდნენ თუ რა დეტალები ჩაეწერათ თავიანთ ჟურნალებში. ავტორებს შესაძლოა საერთოდ არ მიეღოთ მონაწილეობა მათ მიერ დაბეჭდილი ნამუშევრების წარმოებაში. რედაქტორები ამატებდნენ სიტყვებსა და ფრაზებს ნამუშევრისადმი საკუთარი აზრის გამოსახადავად. საბოლოოდ, მეცნიერები გარკვეული ჰიპოთეზებით, იკვლევენ დაბეჭდილ წყაროებსა და ისტორიულ ჩანაწერებს, შესაძლოა კონტექსტიდან ამოვარდნილს, რომლებიც შეესაბამება მათ საკუთარ ხედვას. შედეგად, ადრეული მოგზაურების ნამდვილი დაკვირვებები შეიძლება დამახინჯებულიყო სხვადასხვანაირი ზეგავლენით. ერთ-ერთი ადგილობრივი ჯგუფის, შემოდგომის ინდიელების, ვინაობისა და ადგილმდებარეობის დასადგენად ისტორიული წყაროების გამოყენება საკმაოდ რთულია. უამრავ მეცნიერს აქვს წამოდგენილი ერთმანეთის საწინააღმდეგო ინტერპრეტაცია ამ ჯგუფის ეთნიკურობასა და პრეკონტაქტურ და ადრე პოსტკონტაქტურ განაწილებასთან დაკავშრებით. გაურკვევლობა შემოდგომის ინდიელებთან დაკავშირებით გამოწვეულია გარკვეული რედაქტორებისა და მეცნიერების მიერ ისტორიული წყაროების დამახინჯებით. შემოდგომის ინდიელების ვინაობა ე.წ. „გროს ვეტრეს პრობლემის“ ბუნება შემდეგნაირად არის შეჯამებული: გროს ვენტრე წარმოადგენს პრობლემას მე-18 საუკუნის ჩრდილოეთის სათიბ-საძოვრებში მცხოვრები ინდიელი ჯგუფების განხილვისას. ფაქტი, რომ ისინი იყვნენ აცინას ჯგუფის წარმომადგენლები არის უარყოფილი უამრავი სხვა ინფორმაციით, რომელიც ადასტურებენ, რომ ისინი იყვნენ ჰიდაცას ჯგუფში. რასელი წარადგენს ორივე მხარის არგუმენტების მიმოხილვას და ქრონიკულად ალაგებს აშკარა წინააღმდეგობებს ისტორიულ ჩანაწერებში. ადრეული მოგზაურები, დევიდ ტომპსონისა და ალექსანდერ ჰენრის ჩათვლით წერდნენ, რომ კანადის დაბლობების მომთაბარე ინდიელები გაიგივებულნი იყვნენ საბაღო სოფლების ინდიელებთან. ბევრი რედაქტორი თუ მეცნიერი უარყოფს ამ კვლევების კანონიერებას იმ ფაქტზე დაყრდნობით, რომ მომთაბარე ჯგუფები ცნობილნი იყვნენ, როგორც ალგონკური აცინა, ხოლო საბაღო ჯგუფები, როგორც სიოური ჰიდაცა. ერთმა რედაქტორმა შეცვალა კიდეც ჰენრის მონათხრობის ჩონჩხი, რათა „შეესწორებინა“ მისი დაკვირვებები. ისტორიკოსების, ეთნოგრაფების, ლინგუისტებისა და არქეოლოგების უმეტესობას, რომლებიც შეისწავლიან ამ პრობლემას, სჯერა, რომ მომთაბარე ინდიელები არიან აცინას ჯგუფის წარმომადგენლები. ჯგუფების მეცნიერული განხილვა, როგორც წესი, შეიცავს ისეთ ფორმულირებას, რომელიც აშკარად გამოყოფს სოფლების შემოდგომის ინდიელებს ჩრდილოეთი დაბლობების შემოდგომის ინდიელებისგან. მაგალითად, თავის შენიშვნებში ჰიდაცას შესახებ რეიმონდ ვუდი წერს: „მიუხედავად იმისა, რომ ისინი უამრავი სხვადასხვა სახელით მოიხსენიებიან, განსაკუთრებით ძველ ლიტერატურაში, ყველაზე მეტად ალბათ გროს ვენტრეთი ან მისურის გროს ვენტრეთი არიან ცნობილნი. თუმცა, ისინი არ არიან დაკავშირებულნი ალგონკურ-მოლაპარაკე შემოდგომის ინდიელებთან, ახლა ცნობილნი, როგორც აცინას ინდიელები, რომლებიც ცხოვრობდნენ მდინარე სასკაჩევანის სამხრეთ ნაწილის ჩანჩქერებთან 1700-იანი წლების ბოლოს.” არქეოლოგები იყენებენ ისტორიულ წყაროებს, რათა დაასაბუთონ, რომ მომთაბარე ჰიდაცას ჯგუფები ხშირად სახლდებოდნენ სამხრეთ სასკაჩევანთან 1700-იან და 1800-იან წლებში. ვეტლაუფერი და მაიერ-ოუკსი შემოდგომის ინდიელების ყველა ჯგუფს ჰიდაცად მიიჩნევენ, მაშინ როცა ბირნი ასკვნის, რომ ჰიდაცაც და აცინაც იყვნენ მიჩნეულნი შემოდგომის ინდიელებად. რასელმა იპოვა ფაქტები ჯგუფების ვინაობისა, მათ მიერ სამხრეთ სასკაჩევანთან არსებული მშობლიური მიწების ოკუპაციისა და რომ ისინი იყვნენ გამოძევებულნი ამ ადგილებიდან. დევიდ ტომპსონის მიერ სოფლებში ჩატარებული კვლევები 1797-1798 წლების ზამთარში მკაცრად გააკრიტიკეს. ამ მიზეზით როი მეიერი ტომპსონის ჩანაწერებს მიიჩნევს სანდოდ მხოლოდ მისი პირდაპირი კვლევების გათვალისწინებით. სხვა მკვლევარებს მიაჩნიათ, რომ ტომპსონის ჩანაწერები ზუსტია. ბირნი იყენებს ტომპსონის, ჰენრისა და უმფრევილის ჩანაწერებს იმის დასასაბუთებლად, რომ შემოდგომის ინდიელები იყვნენ ჰიდაცას ჯგუფის, რომლებიც ცხოვრობდნენ სასკაჩევანში. ამგვარად, აუცილებელია ევროპელი და ამერიკელი მოგზაურების ჩანაწერების კვლევა, დაწყვეული დევიდ ტომპსონიდან. ქვევით მოყვანილია სამი ნაწყვეტი „დევიდ ტომპსონის მონათხრობი 1784-1812“-ის გლოვერისეული გამოცემიდან. პირველი ნაწყვეტი 1797 წელს მანოასგან მოსმენილი ამბავი, ფრანგი-კანადელი, რომელიც ცხოვრობდა შემოდგომის ინდიელებთან ერთად. მეორე ნაწყვეტი არის შემოდგომის ინდიელების შესახებ წიგნის მე-14 თავის ბოლოს გაკეთებული რეზიუმე, ხოლო მესამე ნაწყვეტი არის 22-ე თავიდან: „ვაკის ინდიელები“. რადგან მანოა მათთვის ადგილობრივისავით იყო, ვკითხე თუ ჰქონდათ რაიმე ტრადიცია უძველესი დროის. მან მიპასუხა, რომ არაფერი იცოდა მათი დიდი ბაბუების დიდი ბაბუების დრომდელ პერიოდზე, რომლებიც ძველად ფლობდნენ წითელი მდინარის ყველა შენაკადს და მისისიპის სათავეს, სადაც გარეული ბრინჯი და ირემი უხვად იყო, მაგრამ ბიზონისა და ცხენის შესახებ არაფერი იცოდნენ. ყველა ამ შენაკადზე ჰქონდათ სოფლები და ამუშავებდნენ მიწას, როგორც ახლა. ასე ცხოვრობდნენ ისინი მრავალი წლის განმავლობაში, რამდენი თავადაც არ იციან. ტყის ინდიელებისგან თავის დასაცავად, რომლებიც ხოცავდნენ და აშინებდნენ მათ იარაღით, არაფერი ჰქონდათ, იძულებულნი იყვნენ დაეტოვებიათ სოფლები და ერთი ადგილიდან მეორეზე გადასულიყვნენ, სანამ არ მიაღწიეს მდინარე მისურის, სადაც ჩვენმა მამებმა ააშენეს სოფლები. ტყის ინდიელები აქ აღარ გვაწუხებდნენ, მაგრამ მიწა აქ არ არის ისეთი კარგი, თითქმის არ გვქონდა გარეული ბრინჯი. ამ ტრადიციის გარდა ვერაფერი შევიტყვე. შემოდგომის ინდიელები, რომლებსაც ასევე აქვთ სოფლები, არიან მანდანების მკაცრი მოკავშირეები. ისინი განსხვავებულ ენაზე ლაპარაკობენ. ამბობენ, რომ ამ ენაზე ადგილობრივების არც ერთი ტომი არ ლაპარაკობს, მანდანებიდან ძალიან ცოტა სწავლობს მას. შემოდგომის ინდიელები ძალიან შორს არიან გადასახლებულნი მშობლიური მიწებიდან. მათ შორის გაჩნდა საგვარეულო მტრობა და ერთ ნაწილს მოუწია მდინარე მისურის დაბლობებში გადასახლება, სადაც გახდნენ მანდანების მოკავშირეები და მათგან ისწავლეს სახლების შენება, სოფლების ჩამოყალიბება და მიწის დამუშავება. ამ ხალხის კიდევ ერთი ნაწილი ახლა პიაგანებთან და მათ მოკავშირეებთან ერთად ამ მდინარის სათავის მახლობლად კარვებში ბინადრობენ. ამ ხალხის მთელი ტომი დაახლოებით 2200-დან 2500-კაცისგან შედგება. შემოდგომის ინდიელების ყოფილი საცხოვრებელი ადგილი იყო მდინარე სასკაჩევანის ჩქერობებზე, ისინი საუბრობენ უხეშ ენაზე, რომლის სწავლაც არც ერთ სხვა ტომს არ სურს, დაახლოებით 70 კარავი აქვთ და თითო კარავში ათი კაცი ცხოვრობს. მათი ბელადი ცუდი ხასიათის იყო და უამრავ უთანხმოებაში გახვია მოკავშირეებთან. მათ მოუწიათ დაეტოვებინათ ქვეყანა და ეხეტიალათ მდინარე მისურის მარჯვენა სანაპიროზე, რათა მიახლოებოდნენ მანდანის სოფლებს. ტომპსონის მიერ შემოდგომის ინდიელებზე დაწერილი ისტორია შინაგანად შეთავსებადია. მისი და მანოას საუბრიდან ვიგებთ, რომ ისინი გადმოსახლდნენ აღმოსავლეთის ტყეებიდან, სავარაუდოდ თანამედროვე მინესოტა, რამდენიმე თაობის წინ. ახლახან, მეტაჰარტაში მოსახლე შემოდგომის ინდიელები შეიარაღებულმა ტყის ინდიელებმა მშობლიური მიწებიდან გამოასახლეს.

ახლო წარსულში ნაჰატაველებმა და ქვის ინდიელებმა გამოასახლეს შემოდგომის ინდიელები სასკაჩავანის ცენტრალური ნაწილიდან, სადაც ისინი კარვებში ცხოვრობდნენ. შემოდგომის ინდიელების ერთმა ჯგუფმა გადაინაცვლა მისურის სოფლებში და საბაღო ცხოვრებას მიჰყო ხელი. მესამე ნაწყვეტში ტომპსონი კვლავ გვამცნობს, რომ მომთაბარე შემოდგომის ინდიელებმა დატოვეს თავიანთი სახლები ცენტრალურ სასკაჩევანში და გადასახლდნენ სამხრეთით მდინარე მისურთან ნათესავებთან კონფლიქტის გამო. მეორე და მესამე ნაწყვეტებში ტომპსონი აღნიშნავს, რომ მათ ენა განსხვავებული და ძალიან რთულად სასწავლი იყო. ინფორმაცია პირველ ნაწყვეტში შეთავსებადია მეორესთან, ხოლო მეორე შეთავსებადია მესამე ნაწყვეტთან წინააღმდეგობების გარეშე.

ეს გასასვლელები ამტკიცებენ , რომ ინდიელები ჰიდასტები იყვნენ. რასელი ციტირებს ორივე და მესამე გასასვლელზე გადაკეთებამდე : ტომსონი არის ჩამოყალიბებული, რომ შემოდგომის ინდიელები არიან ჰიდატსები , რომლებიც ცხოვრობდნენ წიფლებთან ახლოს. ტომსონი ამბის ერთ ვერსიაში , რედაქტორი ჯ.ბ ტირელი ცვლის სიტყვებს: „ეს ხალხი” სიტყვებით "the Hidatsa" წინადადებაში მეორე გასასვლელზე , რომელიც იწყება ამ ხალხის სხვა ჯაჭვით , ბინადრობდნენ მრგვალ კარვებში . 1977 წელს მეიერი აკითხავს ტომსონს სამი შეცდომით.

• 1) ვერ აფასებს დროს სიხანგრძლივეს , რომლის განმავლობაშიც ჰიდატსა ცხოვრობდა მისურიზე.
• 2) ცდება იმაშ , რომ ჰიდატსა გამოაძევებულ იქნა აღმოსავლური ტყიანი ადგილებიდან ოჯიბვეის მიერ.
• 3) ერევა ჰიდატსა ატსინა დიდ მუცლიანებში.

შემოდგომის ინდიელები არიან ჰიდატსები მეცნიერების აზრით, ეს კი ნიშნავს, რომ ტომსონი იყო უჩვეულო ან შეცბუნებული ამ ჯგუფის იდენტურობის გამო. როგორც გლოვერის მონახაზი, მისი მუშაობის ქვეშ Hudson Bay Company ერთად, ტომსონი მუშაობდა მანჩესტერში. 1793 წელს ტომსონი იყო სამხრეთ განყოფილების სახლში. შემდეგ იგი ისევ ესტუმრა ამ სახლს 1794 წლის მაისში, ორი თვით ადრე სანამ შემოდგომის ინდიელები მას გაანადგურებდნენ და დახოცავდნენ იქ მცხოვრებლებს. ტომსონი დაასაქმეს HBC-ში, სასკაჩევანში და ალბერტა შვიდი წლის გნამავლობაში წინამძღვრობდა მის ვიზიტს მისურის მდინარის სოფლებში. ჩრდილო-დასავლეთ კომპანიასთან შეერთების შემდეგ 1797 წელს, ტომსონმა გააგრძელა მოგზაურობა დასავლეთ კანადის შემოგარენში 1809 წლამდე და ჩრდილოეთის ვაკეებში 1812 წლამდე . სინამვილეში მისი ძალიან დიდი გამოცდილება, სწორედ ეს იყო საჭირო, რომ ეთქვა : ტომსონის მიერ ნახსენები შემოდგომის ინდიელები ნამდვლიად იყვნენ Atsina Fall Indians. შეუთავსებლობები არ ჩნდება, როცა შემოდგომის ინდიელები ტომსონის გასასვლელებში გათვალისწინებულია, როგორც ატსინა. ინფორმაცია, რომელსაც იგი გვთავაზობს შემოდგომის ინდიელების ტრადიციებსა და ენაზე მხარს უჭერს ატსინას ეთნიკურ სახელოწოდებას.

ტრადიციები ჰიდატსას სამი ქვეჯგუფის არის დოკუმენტებით უზრუნველყოფილი და დადასტურებული მრავალრიცხოვანი ინფორმატორის მიერ . The Awatixa მითითებულია, რომ იგი მოვიდა ციდან ლიდერად დღიური სამუშაოს შესასრულებლად. მათი მოთხოვნა იყო , რომ დიდ ხანს ეცხოვრათ მდინარე მისურის ველებზე. ორივე ავაქსავიც და ჰიდაცაც ირწმუნებიან, რომ ცხოვრობდნენ მიწის ქვეშ, სანამ წყლიდან გამოჩნდებოდნენ, სავარაუდოდ „ეშმაკის ტბიდან“. თავდაპირველად ჯგუფები ერთად ცხოვრობდნენ, როგორც სიმინდის მებაღეები ეშმაკის ტბის გარეუბნებში, მაგრამ ხანძრის გაჩენის შემდეგ გაიყვნენ. ჰიდაცა გაემგზავრა ჩრდილოეთით და ცოტა ხანი ცხოვრობდა პოლარულ კლიმატში ცხენ-ირმებთან ერთად. ჩრდილოეთში დროებით ყოფნისას დაკარგეს სიმინდის მოყვანის ცოდნა. საბოლოოდ ჰიდაცა გაემგზავრა სამხრეთით მდინარე ჰართისკენ, სადაც შეხვდნენ მანდანის სოფლის მაცხოვრებლებს. მას შემდეგ, რაც მანდანელებმა ხელახლა შეასწავლეს ჰიდაცას სიმინდის მებაღეობა, ჰიდაცელები წავიდნენ დანის მდინარისკენ და ჩამოაყალიბეს საკუთარი სოფლები.

ჰიდაცასგან გამოყოფის შემდეგ ავაქსავი დარჩა ეშმაკის მდინარესთან და გააგრძელა სიმინდის მოშენება. გარკვეული დროის შემდეგ წყალდიდობამ აიძულა ავაქსაველები გაქცეულიყვნენ ეშმაკის მდინარის ტერიტორიიდან. როდესაც მიარწიეს მდინარე მისურის შეხვდნენ ავატიქსელებს. ავაქსაველებმა სცადეს დანის მდინარის ნაპირებთან დამკვიდრება, მაგრამ ჰიდაცელებმა, რომლებიც იქ უკვე დამკვიდრებულიყვნენ, გაყარეს ისინი. თუმცა ავაქსაველები მალევე დაბრუნდნენ და მდინარესთან ცხოვრება დაიწყეს. მოგვიანებით, ავაქსავისა და ჰიდაცას ჯგუფებმა „იშვილეს“ ავატიქსას ჯგუფი.

არსებობს გარკვეული არქეოლოგიური მტკიცებულებები ავაქსავისა და ჰიდაცას ტრადიციების მხარდასაჭერად. არქეოლოგებს მიაჩნიათ, რომ ავაქსაველები და ჰიდაცელები აწარმოებდნენ შუშას. შუშის ყველაზე ადრეული შემთხვევები არის აღმოსავლეთ დაკოტაში, მათ სამშობლოში.

მანოას მიერ მოთხრობილი პირველი ტრადიცია განსხვავდება მათგან, რომელთან ხშირად აკავშირებენ ჰიდაცას სამ ქვეჯგუფთან განიცდის არქეოლოგიური მხარდაჭერის ნაკლებობას. მანოას ჩანაწერების საფუძველზე აჰლერმა და სვენსონმა სცადეს დანის მდინარის კრისტალის წარსული ინდეტიფიცირება არქეოლოგიურ ჩანაწერში, მინესოტაში, სადაც მდებარეობს წითელი და მისურის მდინარეების სათავეები. მაშინ, როცა კერამიკის რამდენიმე სახეობა არის ცნობილი ამ ადგილებიდან, არცერთი არ ჰგავდა ავაქსავისა და ჰიდაცას კერამიკას. თუმცა, დიდი მსგავსებები იყო დანის მდინარის კრისტალსა და უისკონსინის ორ სახეობას: Point Sauble Collared და Aztalan Collared-ს შორის. ამ აღმოჩენამ უბიძგა მეცნიერებს ეფიქრათ, რომ წყლის ის დიდი რაოდენობა, რომელიც ნახსენები იყო ავაქსავისა და ჰიდაცას ადრეულ ტრადიციებში, მიჩიგანის ტბა უფრო შეიძლება იყოს, ვიდრე ეშმაკის ტბა.

მანოასთვის ცნობილი შემოდგომის ინდიელები ამტკიცებენ, რომ ადრე წითელი და მისისიპის მდინარეების სათავეებთან ცხოვრობდნენ. ეს ტრადიცია დიდად მსგავსია არაპაჰოსა და აცინას ტრადიციისა. არაპაჰოს ტრადიციას თუ დავუჯერებთ ისინი ერთ დროს იყვნენ უმოძრაო, სოფლის მეურნეობას მიყოლილი ხალხი, მცხოვრები ნებრასკაში, შორს მათი სამშობლოდან. მალევე, ამ რეგიონიდან გამგზავრების შემდეგ, აცინა გამოეყო არაპაჰოს და გადასახლდა ჩრდილოეთის დაბლობებში, სადაც შეუერთდნენ „შავფეხიანებს“. არსებობს გარკვეული არქეოლოგიური მტკიცებულებები მოვლენათა ამ სერიის მხარდასაჭერად. ჩრდილოეთ მინესოტის გვიანი პრეკონტაქტური კერამიკა მსგავსია ჩრდილოეთის დაბლობებზე ნაპოვნისა, უფრო ზუსტად იმ ადგილისა, რომელზეც ამბობენ, რომ იყო ოკუპირებული აცინას მიერ 1700-იანი წლების ბოლოს. მინესოტას არქეოლოგიური ჩანაწერი უფრო მეტად ემხრობა იმ მოსაზრებას, რომ მანოა ტომპსონს მოუყვა არა ჰიდაცას, არამედ აცინას ტრადიციას. ტომპსონის მიერ შემოდგომის ინდიელების ენის აღწერაც ასევე მიუთითებს აცინას ეთნიკურ ნიშანზე. ენა, რომელზეც საუბრობდა აცინა და არაპაჰო ისტორიულად და ეთნოგრაფიულად იყო ცნობილი, როგორც ძალიან რთული სალაპარაკოდ. ვაჭრები ვერ პოულობდნენ აცინას ენის თარჯიმნებს და იძულებულნი იყვნენ ეწარმოებინათ ბიზნესი შავფეხიანებთან, რაც ორივე მხარისთვის გასაგები იყო. მაქსიმილიანი და ჰეიდენი ამბობდნენ, რომ შავფეხიანთა ამ მოკავშირეებს ჰქონდათ ყველაზე რთულად სალაპარაკო ენა. ჰეილი იტყობინებოდა, რომ აცინა არაპაჰოს მსგავს დიალექტზე საუბრობდა: „ეს განსაკუთრებულად უხეში და რთული ენაა და ამბობენ, რომ მხოლოდ ეს ორი ტომი საუბრობს ამ ენაზე.“

ჰიდაცას ენის აღწერებში არ არის ნახსენები უჩვეულო სიუხეშე ან სხვა სირთულეები. ჰიდაცას ენა არ ითვლებოდა განსაკუთრებულად, ჰიდაცას სამი ჯგუფი იზიარებდა საერთო ენას განსხვავებული დიალექტებით. მათეუსი წერდა, რომ მანდანის და ჰიდაცას ენები იყო განსხვავებული, მაგრამ იმის გამო, რომ ისინი დიდი ხნის მეზობლები იყვნენ, მათი ენები გარკვეულწილად მსგავსი იყო და სავარაუდოდ ჰქონდათ შორეული საერთო საწყისი.

მისურის სოფლების კიდევ ერთი დეტალური ეთნო-ისტორიული აღწერა წარმოდგენილია ლუისისა და კლარკის ექსპედიციის წევრებისგან, რომლებიც იკვლევდნენ ლუიზიანას მიწებს 1804-1806 წლებში. ისინი ეწვივნენ სოფელ მეტაჰარტას, რომელსაც ასევე ეძახდნენ „შუა სოფელს“ ან „მანდანების უმნიშვნელო სოფელს“. ვუდი მიუთითებს, რომ ეს იყო მანოას სოფელი, რომლის ნარჩენებიც ახლა ცნობილია, როგორც საკაკავეა. ლუისისა და კლარკის მიერ მიღებული ჩანაწერი, რომელიც ითვალისწინებდა მინეტარიის საწყისს სოფელ მეტაჰარტაში, მსგავსია ტომპსონის მიერ ჩაწერილისა. უილიამ კლარკმა უამბო ნიკოლას ბიდლს, რომ სოფლებში არსებობდა სამი ჯგუფი: მანდანელები, მინეტარიის ტომი და მინეტარიელები, რომლებიც ცხოვრობდნენ მეტაჰარტაში. მინეტარიის ტომი აშკარად გამოყოფდა საკუთარ თავს მეტაჰარტელი მინეტარიელებისგან, რომლებიც იყვნენ სასკაჩევანის ემიგრანტები. კლარკი აღწერს თუ როგორ შეერქვათ შემოდგომის ინდიელებს „მინეტარიელები“: „აჰარვეის სოფლიდან ზემოთ დაახლოებით ერთ მილზე დანის მდინარის პატარა უბეში ცხოვრობენ მინეტარიელი მეტაჰარტელები მდინარის სამხრეთ ნაწილში. მინეტარიის ტომი გაჩნდა მრავალი წლის წინ და მოდიან დაბლობებიდან.

...ეს მინეტარიელები (ვისაც მაკკენზი შემოდგომის ინდიელებს უწოდებს) ამბობენ, რომ აქვთ ურთიერთობა სასკაშავანელებთან, რომლებსაც შეხვდნენ ომში და გაოცებულნი იყვნენ იმის აღმოჩენით, რომ ისინი საუბრობდნენ მათ საკუთარ ენაზე. ესენი არიან სავარაუდოდ „ფორტ დე პრეირის“ მინეტარიელები, რომლებსაც მაკკენზი შემოდგომის ინდიელებს უწოდებს. სასკაშავანის მოხეტიალე ინდიელები პირველად ცნობილნი იყვნენ ინგლისელებისთვის, რომლებმაც დაარქვეს მათ შემოდგომის ინდიელები და როდესაც მისურისთან იგივე ენაზე მოლაპარაკე ხალხი იპოვეს, მათაც შემოდგომის ინდიელები უწოდეს. შემდეგ, როდესაც ცნობილი გახდა, რომ მისურის შემოდგომის ინდიელებს ერქვათ მინეტარიელები, ხალხს სასკაშავანთან, რომლებიც იგივე ენაზე საუბრობდნენ ფორტ დე პრეირის მინეტარიელები, მცხოვრები პრეირის დასახლებასთან. მინეტარიელებს ფრანგები უწოდებენ გროს ვენტრეს, ინგლისელები - „დიდ მუცლებს“, სახელები, რომლებიც მიესადაგება ყველანაირ შემოდგომის ინდიელებს.“

თავის მონათხრობში, ტომპსონი აშკარად აერთიანებდა ჰიდაცა მინეტარიელების ტომს მანდანელებთან, ვაჭრებს შორის მიღებული პრაქტიკა დაარსებული ჩრდილოეთის დაბლობებში იმ დროში. მოგვიანებით, სხვები აერთიენებდნენ სოფელ მეტაჰარტას აცინას მინეტარიელებსა და დაბლობებში მობინადრე შემოდგომის ინდიელებს ჰიდაცას მინეტარიელების ტომთან.

დევიდ ტომპსონის შეტყობინებები არის ურთიერთ-შეთავსებადი და დამოუკიდებლად დადასტურებული უილიამ კლარკის მიერ. მაშასადამე, არგუმენტი, რომ ტომპსონი იყო დაბნეული, არის შესუსტებული. მისი დაკვირვებები არ უნდა დარჩეს უყურადღებოდ. ტომპსონიცა და კლარკიც იტყობინებოდნენ, რომ სასკაჩევანის ყოფილი მაცხოვრებლები, რომლებიც არ იყვნენ დაკავშირებულნი მინეტარიელების ტომთან, დასახლდნენ სოფლელებთან ერთად და ცხოვრობდნენ მეტაჰარტაში. ეს მეტაჰარტას ინდიელები საუბრობდნენ იგივე ენაზე, რაზეც მათი მონათესავე მომთაბარე შემოდგომის ინდიელები, რომლებიც შეერთებოდნენ შავფეხიანების კონფედერაციას. როდესაც ცრუ ფაქტებზე დაყრდნობის გარეშე ვკითხულობთ, ბევრი ნათელი შეუთავსებლობა ქრება.

იმის შესაძლებლობა, რომ ტომპსონის დაკვირვებები ჭეშმარიტია, აუცილებლად არ ნიშნავს, რომ ჰიდაცელები იყვნენ ცენტრალური სასკაჩევანის ყოფილი მაცხოვრებლები. კლარკის მიერ მინეტარიელების ტომის შესახებ წარმოდგენილი ჩანაწერი წარმოაჩენს აშკარა განსხვავებას ჰიდაცას მაცხოვრებლებსა და სასკაჩევანის ბოლოდროინდელ ემიგრანტებს შორის. როგორც ჩანს, აცინას შემოდგომის ინდიელებმა დატოვეს ცენტრალური სასკაჩევანი და დაიყვნენ ორ ჯგუფად, მალევე „ქრისა“ და „ასინიბოინის“ მიერ იარაღის შოვნიდან, მაგრამ ტომპსონის 1797 წლის ვიზიტამდე. შემოდგომის ინდიელების ერთი ჯგუფი შეუერთდა შავფეხიანთა კონფედერაციას და ცხოვრობდა როკის მთის აღმოსავლეთ ფერდობებზე, მდინარე მისურის სათავესთან. შემოდგომის ინდიელების მეორე ჯგუფმა აითვისა საბაღო ცხოვრების სტილი მისურის სოფლებში. შეიძლება, რთული ან საერთოდ შეუძლებელიც იყოს მისურის სოფლებში აცინას არსებობის დამტკიცება. აცინას ენის უხეში ბუნების გამო, შესაძლოა, აცინას შემოდგომის ინდიელებმა აითვისეს სიოური ენა, როდესაც დასახლდნენ მდინარე მისურის სოფლის მაცხოვრებლებთან ერთად. ვუდი მიუთითებს, რომ ავატიქსას ჰიდაცა ცხოვრობდა მეტაჰარტაში. თუ შემოდგომის ინდიელებმა შეისწავლეს ავატიქსას ენა, მათ უნდა ესაუბრათ ჰიდაცას ენის მსგავს ენაზე საკუთარი, არაპაჰოს დიალექტით. ის დაშვება, რომ აცინამ შესაძლოა ისწავლა ავატიქსას ენა არ არის გაცდენილი არ არის აზრს მოკლებული. როგორც აქამდე აღვნიშნეთ, აცინელებმა შეისწავლეს შავფეხიანთა ენა ვაჭრებთან ურთიერთობისას, რადგან მათ ენაზე სხვა ვერავინ საუბრობდა. თუ აცინამ აითვისა ჰიდაცას ენა და ცხოვრების წესი, ათვისებული ჯგუფი შესაძლოა გამხდარიყო პრაქტიკულად უჩნარი შემდგომი ეთნოგრაფებისთვის. ფლენერი აღნიშნავს, რომ მომთაბარე აცინელები ხშირად იყვნენ აღქმულნი შავფეხიანებად, რადგან ბევრი ლაპარაკობდა მათ ენაზე.

ძალიან მცირე იმედი არსებობს მისურის სოფლების არქეოლოგიურ ჩანაწერში გადასახლებული ჯგუფის აღმოჩენისა. 1780-1781 წლების სიფილისის პატარა ეპიდემიიდან გამომდინარე მდინარე მისურის სოფლის მაცხოვრებელთა მატერიალური კულტურა გახდა ასებითად ერთგვაროვანი ჰიდაცას არსებობის ძალის ქვეშ. ერთ დროს დომინანტი მანდანელი ხალხებიც კი ლტოლვილების სტატუსამდე შემცირებულიყვნენ. შედეგად, მანდანელების მატერიალური კულტურა არ შეიძლება იყოს განსხვავებული ჰიდაცის კულტურისაგან 1781 წლის შემდეგ. ჰიდაცას ძლიერი ზეგავლენის ქვეშ თითქმის შეუძლებელია, რომ აცინას შემოდგომის ინდიელების მიგრანტების პატარა ჯგუფს შეენარჩუნებინა საკუთარი შესამჩნევი მატერიალური კულტურა.

საერთო საზიარო ენა და მატერიალური კულტურაც რომ ჰქონოდათ, ნაკლებ სავარაუდოა, რომ ჰიდაცას სწრაფად აეთვისებინა აცინა ან „შერეული ეთნიკურობა“ რომ ჩამოყალიბებულიყო. ტომპსონი 1797-ში და კლარკი 1804-ში აკვირდებოდნენ, რომ ჰიდაცელები ცალსახად გამოყოფდნენ საკუთარ თავს სასკაჩევანის მიგრანტებისგან და აცხადებდნენ, რომ მათ შორის არანაირი ნათესაობა არ არსებობდა. ბოუერსის მიხედვით სოფლებს შორის ქორწილი და ქორწილი მანდალენთან ან სხვა ტომელთან ფაქტობრივად არ არსებობდა 1845 წლამდე, როდესაც ისინი გასახლდნენ მისურის სოფლებიდან. თუ შემოდგომის ინდიელები სოფლებში დაკავშირებულნი იყვნენ აცინას ჯგუფთან, ამის მეტი მტკიცებულება უნდა არსებობდეს სხვა ევროპელი თუ ამერიკელი მოგზაურებისა და ბეწვით მოვაჭრეების ჩანაწერებში. უფრო დეტალურად, მოსალოდნელია მტკიცებულებები იმისა, რომ:

• 1. შემოდგომის ინდიელები ცხოვრობდნენ სასკაჩევანში დევიდ ტომპსონის 1797 წლის ჩანაწერის მიხედვით.
• 2. შემოდგომის ინდიელებმა დატოვეს სასკაჩევანი, მას შემდეგ, რაც თავს დაესხნენ შეიარაღებული, ტყეში მოხეტიალე მეზობლები.
• 3. შემოდგომის ინდიელები იყვნენ არამანდანელი, არაჰიდაცა ჯგუფი წარმოშობით სასკაჩევანიდან, რომლებიც ცხოვრობდნენ სოფლებში.
• 4. შემოდგომის ინდიელები სოფელში იყვნენ დაკავშირებულნი იმ შემოდგომის ინდიელებთან, რომლებიც გაემგზავრნენ ჩრდილოეთის დაბლობებში.
• 5. შემოდგომის ინდიელები იყვნენ აცინას/არაპაჰოს ჯგუფის.
• 6. განსხვავებული სახელები: შემოდგომის, ჩქერობის, გროს ვენტრე, ფორტ დე პრეირის მინეტარიელები და დიდი მუცლები მიესადაგებოდა ხალხის ერთსა და იმავე ჯგუფს.

Hudson bay-ს კომპანიისთვის მუშაობის შემდეგ, 1790 წელს, Umfreville-მ გამოაქვეყნა ეს შემდეგი მოხსენება შემოდგომის ინდიელებზე: ამ ქვეყანას ასე მოვიხსენიებთ ჩვენ და Nehethawa ინდიელები, მდინარის სამხრეთ ფილიალზე მდებარეობის გამო, სადაც ხშირია ჩქერობები. რამდენადაც მათ აქვთ იშვიათი, ხორხისმიერი ენა, შესაძლოა ეს ტომი გამოეყო რამდენიმე დაშორებულ ქვეყანას, რომლებსაც ჩვენ ჯერჯერობით არ ვიცნობთ. კანადელი ფრანგები მათ უმიზეზოდ მოიხსენიებენ გროს ვენტრედ ან დიდმუცლიანებად. ისინი როგორც ჩანს ვერ მიეჩვივნენ თახვებზე ნადირობის მანერას რადგანაც მათი ნადავლი მხოლოდ მგლები იყო. ურთიერთობის მთავარი მეთოდი არის, „შავფეხიანების“ ენაზე საუბარი, რომელიც მისაღები და ადვილად ათვისებადია. შემოდგომის ინდიელები იყოფოდნენ ორ ჯგუფად. ერთს დაკავებული ჰქონდა დღვანდელი ცენტრალური სასკაჩევანი, ხოლო მეორეს სამხრეთ-აღმოსავლეთი:

ქვემოდან იყვნენ „შავფეხიანი“ ინდიელები, ერთ-ერთი ბოლო ორი ტომიდან, რომელშიც დაახლოებით 800 კაცი იყო. მათ შემდეგ იყვნენ სამხრეთ და ჩრდილოთ ნაპირებზე განაწილებული შემოდგომის ან დიდმუცლიანი ინდიელები, რომელთაც 600მდე მეომარი ჰყავდათ. შემოდგომის ინდიელები იყვნენ ხალხი, რომლებიც იკავებდნენ ტერიტორიებს მისურის სამხრეთ აღმოსავლეთიდან მის ჩრდილოეთ მოსახვევამდე. დიდმუცლინი ინდიელები კამეჩისა და ავადმყოფი მგლის თყავებს ცვლიდნენ იაფასიან ნივთებში.

1700-იანი წლების ბოლოს დასავლეთ კანადის ადგილობრივ ჯგუფებს შორის არსებობდა დისბალანსი ცეცხლსასროლი იარაღის წარმოებაში. როგორც ჩრდილო-დასავლური კომპანიის მოვაჭრემ, დანკან მაკგილივრეიმ ახსნა, დაბლობების ტომებს არ შეეძლოთ იმდენი იარაღის ყიდვა, რამდენისაც პარკლენდსა და ტყეში მოხეტიალი კრისა და ასინიბოინის ტომებს, რომლებიც ვაჭრობდნენ თახვის ტყავით. მაკგრეგორი ფიქრობს, რომ საბოლოოდ: „პრერიების აღმოსავლეთ და ჩრდილოეთ კიდეები აღმოჩნდნენ შემოსაზღვრულნი ცეცხლსასროლი იარაღის მატარებელი ტომებით, მაშინ, როდესაც დაბლობების ტომები, უმეტესად გროს ვენტრე ანუ შემოდგომის ინდიელები და შავფეხიანები, მათ გარეშე იყვნენ.

შემოდგომის ინდიელებისა და კრის ტომებს შორის მრავალი წლის მანძილზე იყო ძლიერი დაპირისპირება და ძალადობა, მაგრამ ძალიან ცოტა ხალხი იხოცებოდა. 1793 წლის ზაფხულის ერთ ღამეს ეს ორი დაპირისპირებული ტომი შეხვდა ერთმანეთს და შემოდგომის ინდიელებმა გადაწვიტეს შური ეძიათ და „მოეშუშებინათ იარები“. როდესაც დიდმუცლიანები ტოვებდნენ ადგილს კრის ტომმა შური იძია და დამშეული მგლებივით შეესივნენ მათ. უმოწყალოდ ამოხოცეს ისინი რამდენიმე ბავშვის გარდა, რომლებიც მონებად წაიყვანეს. ამას საპასუხო რეაგირება არ მოჰყოლია შემოდგომის ინდიელებისგან, რადგანაც მათ უკვე ეშინოდათ კრის ტომის. ამის მაგივრად მათი სამიზნე გახდა ევროპელი ვაჭრები, რომელთაც იარაღი შემოჰქონდათ მათი მოწინააღმდეგისთვის. ისინი ანადგურებდნენ NWC-ისა და HBC-ის სავაჭრო ადგილებს სასკაჩევანში. მათი რეპუტაციის გამო შემოდგომის ინდიელების, სწრაფი ინდიელების ან დიდმუცლიანი ინდიელების გადაადგილებას ყოველთვის თვალყურს ადევნებდნენ. სიტყვა „სასტიკი ანგარიშსწორება“ მალე გავრცელდა ხალში და ის ყველას შემოდგომის ინდიელებს ახსენებდა. ხალხის გარკვეული რაოდენობა იმდენად შეშინებული იყო რომ, კამეჩი, ირემი, მგელი და საერთოდ თავიანთი აჩრდილიც კი დიდმუცლიანი ინდიელები ეგონათ. მათი ტომი ორ ნაწილად გაიყო ერთ მხარეს სურდა მშვიდობა და მათ თავიანთ მოსისხლე მტრებთან ერთად დაიწყეს ცხოვრება ხოლო მათ ვისაც შურისძიება სურდათ ახალ ადგილებში დასახლდნენ. მშვიდობისმსურველებს ასევე სურდათ კარგი ურთიერთობის ჩამოყალიბება ევროპელ ვაჭრებთან. ეს ევროპელების ჩანაწერებშიც გამოიხატება, ისინი წერენ, რომ ადრე ვინც მათ თავს ესხმოდა ახლა კეთილგანწყობილნი იყვნენ მათ მიმართ. 1795 წლის 9 აპრილს „შავფეხიანები“ დაბრუნდნენ და დაადასტურეს ჭორები იმის შესახებ რომ შემოდგომის ინდიელები ორ ნაწილად დაიყვნენ. მათ დატოვეს სასკაჩევანი და დასახლდნენ მისურის სოფლებში. მათ დაიწყეს წყნარი ცხოვრება სოფელ მეტაჰარტაში და გააშენეს ბაღები. ორი წლის ლოდინის შემდეგ ისინი ესტუმრნენ ევროპელების სავაჭრო სახლს სადაც მათ ხალხი ისევ შიშით დახვდა. ევროპელმა ვაჭარმა მათ სთხოვა რომ აღარასოდეს დაეჩაგრათ დანარჩენი ვაჭრები. შემოდგომის ინდიელებმა ამაზე თნხმობა განაცხადეს და ის დაასაჩუქრეს ცხენებით და მგლის ტყავებით.

შემოდგომის ინდიელების მეთაურებს სურდათ შეენარჩუნებინათ კეთილი ნება ევროპელ მოვაჭრეებთან 1800 წელს. 1800 წლის მაისში, კარლტონ ჰაუსთან, ცენტრალურ სასკაჩევანში გააკეთა ჩანაწერი შემოდგომის ინდიელთა მიერ ხალხის გატაცების შესახებ. როდესაც შემოდგომის ინდიელებმა მიიყვანეს ტყვეები მთავარ ბანაკში მეთაურებმა მათ უშუამდგომლეს, დააბრუნეს კანადელი ტყვეები და ბოდიში მოუხადეს. ეს ჩანაწერი გვიჩვენებს, რომ შემოდგომის ინდიელები განაგრძობდნენ მოგზაურობას სასკაჩევანის დაბლობებში და არ შეუზღუდავთ მოძრაობა როკის მთებისკენ.

პიტერ ფიდლერი გვაწვდის ჩანაწერებს შემოდგომის ინდიელების შესახებ სამთარში ჩესტერფილდ ჰაუსში ყოფნის დროს, წითელი ირმისა და სამხრეთ სასკაჩევანის მდინარეების შეერთების ადგილთან. 1800 წლის 15 აგვისტოს, ფიდლერმა დააკავშირა ჩესტერფილდ ჰაუსში მოვიზიტე შემოდგომის ინდიელები იმ ხალხთან, რომლებიც თავს დაესხნენ South Branch House-ს 1794 წელს. ფიდლერის მიერ შემოდგომის ინდიელებისთვის შედგენილი სიტყვების სია ნამდვილად აცინას ენისაა. ჩესტერფილდ ჰაუსიდან დაბრუნების მომდევნო წელს სისხლის ინდიელებმა უამბეს ფიდლერს, რომ სამხრეთისა და ქვის ინდიელების ჯგუფმა მოკლა შემოდგომის ინდიელთა 14 კაცი და 60 ქალი და ბავშვი. ვაჭრებს ეშინოდათ, რომ შემოდგომის ინდიელები მიმართავდნენ ძალადობას იმ სტრესის გამო, რასაც განიცდიდნენ. ოქტომბრის დასაწყისში ფიდლერმა მიიღო ამბავი შემოდგომის ინდიელთა 10 მეთაურისგან: „შემოდგომის ინდიელებს ჰქონდათ ყვავილი ამ ზაფხულს, რომელიც გადაედოთ რამდენიმე სვირინგიანი ინდიელისგან, რომლებიც მოვიდნენ შორი სამხრეთიდან. შემოდგომის ინდიელები არიან სასოწარკვეთილნი და თითქმის მზად არიან თავს დაესხან ყველას, ვისაც შეძლებენ.“ ფიდლერის ჟურნალის რედაქტორმა ა.მ. ჯონსონმა გააიგივა სვირინგიანი ინდიელები არაპაჰოსთან. მოგვიანებით ფიდლერმა მოგვაწოდა მეტი ინფორმაცია სვირინგიან ინდიელებზე:

„სამი სვირინგიანი ინდიელი ბელადი მოვიდა ოჯახებიანად, რომლებიც შედგებოდა ოთხი ახალგაზრდა კაცის, ხუთი ქალისა და შვიდი ბავშვისგან. ეს არის იმ ხალხის ნაწილი, რომელიც ევროპელებს აქამდე არასოდეს უნახავთ. ისინი ცხოვრობენ მთის აღმოსავლეთ საზღვრებზე, შორს სამხრეთით. ისინი მოდიოდნენ 44 დღე, საუბრობენ თითქმის იგივე ენაზე, რაზეც შემოდგომის ინდიელები და მათთან მშვიდობით არიან. მათი მანერები განსხვავდება შემოდგომის ინდიელების მანერებისგან, მაგრამ აქვთ თითქმის იგივე ზომა და ნაკვთები.“

ჯონსონის ინდეტიფიკაციაზე დამატებით, ის ფაქტი, რომ სვირინგიან ინდიელებს არ ჰყავდათ ნანახი თეთრკანიანები გვაფიქრებინებს, რომ ისინი არ იყვნენ ჰიდაცელები, რადგან ევროპელები და ამერიკელები 60 წელზე მეტი სტუმრობდნენ მდინარე მისურის სოფლებს.

ბევრი განსაცდელის შედეგად, რომელიც დაკავშირებული იყო 1801 წლის ზაფხულის თავდასხმებთან, დაავადებასთან და 1801-1802 წლების ზამთრის მკაცრ ამინდთან, ფიდლერი მიხვდა, რომ შემოდგომის ინდიელები ძალიან იტანჯებოდნენ და ეშინოდა, რომ მალე აგრესიულები გახდებოდნენ. მისი შიში გამართლდა. 1802 წლის თებერვლის დასაწყისში, შემოდგომის ინდიელებმა მოკლეს ორი იროქუელი, რომლებიც მეგობრობის ჟესტებს გამოსახავდნენ. 1802 წლის მარტის დასაწყისში მათ მოკლეს კიდევ ათი იროქუელი და ორი კანადელი მიუხედავად იმისა, რომ მათ მშვიდობიანად გაშვებას შეპირდნენ. მას შემდეგ, რაც ვაჭრებს დაემუქრნენ, NWC ვაჭრებმა წაუკიდეს ცეცხლი მათ ფოსტას და გადავიდნენ ჩესტერფილდ ჰაუსში ფიდლერთან ერთად.

1802 წლის 8 მარტს მეთაურებმა უთხრეს ფიდლერს, რომ მათ არაფერი იცოდნენ ახალგაზრდა მეომართა განზრახვების შესახებ დაეხოცათ იროქუელები და კანადელები. მეთაურები განაწყენდნენ, რომ ვაჭრები მათ არ ენდობოდნენ და თხოვეს, რომ შავფეხიანებს დაეცვათ ისინი გამგზავრების დროს გაზაფხულზე. ფიდლერი წერდა: „შემოდგომის ინდიელები გვაძლევენ უამრავ პატიოსან პირობას, რომ ოდნავადაც არ გვეშინოდეს მათი, მაგრამ არ შეგვიძლია მათი ნდობა. ეს ის ხალხია, რომლებმაც გაძარცვეს მანჩესტერ ჰაუსი 1793 წელს და რომლებიც თავს დაესხნენ South Branch House-ს მომდევნო გაზაფხულზე და მოკლეს ყველა კაცი, ქალი და ბავშვი იქ, წაიღეს ყველანაირი საქონელი და ფერფლად აქციეს სახლი.“

შემოდგომის ინდიელმა, რომელიც მუშაობდა NWC-სთვის, უთხრა ვაჭარს, რომ ა კას კინს, ამ ხალხის ბელადს, არ მოსწონდა ვაჭრები, რადგან მათ ძმა მოუკლეს 1794 წელს, როდესაც ის ცდილობდა ცეცხლი წაეკიდებინა NWC South Branch House-სთვის. ამბობენ, რომ ყვავილმა, ასინიბოინისა და კრის ინდიელების თავდასხმებმა და მკაცრმა ზამთარმა გაამწვავა და გაამძრაფრა მათი დამცველობითი ხასიათი და ეს იყო მათ მიერ იროქუელების მკვლელობის მიზეზი. 1802 წლის 15 აპრილს შავფეხიანებმა შეატყობინეს ფიდლერს, რომ ყველა შემოდგომის ინდიელი თავისი ოჯახით არის მიმართული მდინარე მისურისკენ, სადაც შეხვდებიან სვირინგიან და ქროუს მთის ინდიელებს, შეკრავენ საშინელ ალიანსს, დაგვესმებიან თავს და გააგრძელებენ გზას კრისა და ქვის ინდიელების საპოვნელად, რათა იძიონ შური წინა ზაფხულის გამო. შემოდგომის ინდიელების ძლიერი რეპუტაციის შესახებ იცოდნენ ჩრდილოეთის დაბლობებზე. 1801 წლის გაზაფხულზე არჩიბალდ ნ. მაკლეოდი გადაიყვანეს NWC Fort Alexandria-სთან, მდინარე ასინიბოინის ზემო წყლებთან, აღმოსავლეთ-ცენტრალურ სასკაჩევანში. იმ დროს, ჩქერობის ინდიელები ეძებდნენ კრისა და ქვის ინდიელებს, რათა თავს დასხმოდნენ მათ, ამიტომ კრის ჯგუფებმა გადაწყვიტეს ევაჭრათ მაკლეოდის ფოსტაში Fort des Prairies-ის ნაცვლად. მისტერ კინგს, ევროპელ ვაჭარს, ჰქონდა შიში, რომ გაძარცვავდნენ და შესაძლოა მოკლავდნენ შემოდგომის ინდიელები.

დანიელ ჰარმონმა, გადაყვანილი Fort Alexandria-ში იმ ზაფხულს, შენიშნა რამდენიმე ქალი და ბავშვი, რომლებიც ელოდებოდნენ დაბლობებსა და მდინარე მისურის ზემო ნაწილზე ჩქერობის ინდიელებთან მეომარი ქმრების დაბრუნებას. სექტემბერში კრი და ასინიბოინი დაბრუნდნენ მტერთან დიდი სისხლისღვრის შემდეგ. ეს ინფორმაცია შეთავსებადია ფიდლერისასთან, რომელიც მიიღო შავფეხიანებისა და შემოდგომის ინდიელებისგან 1801 წლის შემოდგომაზე.