აკაკი სურგულაძე

სხვა მნიშვნელობებისთვის იხილეთ სურგულაძე.

აკაკი სურგულაძე (დ. 24 ივნისი, 1913, შემოქმედი, ოზურგეთის მაზრა — გ. 1991) — ქართველი ისტორიკოსი, ისტორიის მეცნიერებათა დოქტორი (1958), პროფესორი, მეცნიერების დამსახურებული მოღვაწე (1967), საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის წევრ-კორესპონდენტი (1974)

ბიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

მონაწილეობდა მეორე მსოფლიო ომში. 1953-1957 და 1972-1976 წლებში იყო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ისტორიის ფაკულტეტის დეკანი. 1958 წლიდან იყო სსრკ-ის ისტორიის კათედრის გამგე. 1965 წლიდან მუშაობდა ისტორიის, არქეოლოგიის და ეთნმოგრაფიის ინსტიტუტში.

იკვლევდა XIX და XX საუკუნეების საქართველოს და ამიერკავკასიის საზოგადოებრივი აზრის განვითარების, ეროვნული მოძრაობის, ერის და ქართველი ხალხის კონსოლიდაციის საკითხებს. იყო საქართველოს ისტორიის ნარკვევების რვატომეულის VI ტომის რედაქტორი და ძირითადი ავტორი, რის გამოც მიენიჭა სახელმწიფო პრემია (1982).

ნამუშევრები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ნარკვევები ქართველი ინტელიგენციის ისტორიიდან, თბილისი, 1980
ექვთიმე თაყაიშვილი, თბილისი, 1977
ივანე ჯავახიშვილი, თბილისი, 1976
ქართული საზოგადოებრივი აზრი XIX საუკუნის მეორე ნახევარში, თბილისი, 1973
რუსეთის იმპერია XIX საუკუნეში, თბილისი, 1973
ერის ცნებისა და რევოლუციამდელ საქართველოში ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის ეტაპების შესახებ, თბილისი, 1970
ნიკოლოზ ბარათაშვილის ეპოქა, თბილისი, 1968
რუსეთი იმპერიალიზმის ეპოქაში, თბილისი, 1966
სოციალისტური რევოლუციის გამარჯვება ამიერკავკასიაში (1918-1921), ტ. 2, თბილისი, 1961
ბრძოლა სოციალისტური რევოლუციის გამარჯვებისთვის ამიერკავკასიაში (1917-1918), თბილისი, 1957