სულიკო ჟღენტი

სულიკო ჟღენტი
სულიკო ჟღენტი
	; სულიკო ჟღენტის ძეგლი ბათუმში
დაბადების თარიღი	22 ივნისი, 1925; სამება
გარდაცვალების თარიღი	3 თებერვალი, 2000 (74 წლის)
დაკრძალულია	დიდუბის პანთეონი
ეროვნება	ქართველი
მოქალაქეობა	საქართველოს სსრ
განათლება	საკავშირო კინემატოგრაფიის ინსტიტუტი
პროფესია	კინოდრამატურგი
ჯილდოები	; საქართველოს ხელოვნების დამსახურებული მოღვაწე (1967)

სულიკო ილიას ძე ჟღენტი (დ. 22 ივნისი, 1925, სამება — გ. 3 თებერვალი, 2000) — ქართველი საბჭოთა კინოდრამატურგი; საქართველოს სსრ-ის ხელოვნების დამსახურებული მოღვაწე (1967); ღირსების ორდენის კავალერი (1995).

ბიოგრაფია

სულიკო ჟღენტი დაიბადა 1925 წლის 22 ივნისს ჩოხატაური მუნიციპალიტეტის, ამაღლების თემის, სოფელ სამებაში. 1942-1943 წლებში იბრძოდა დიდ სამამულო ომში, სადაც რამდენჯერმე დაიჭრა. ფრონტიდან დაბრუნებული ოჯახთან ერთად ცხოვრობდა და მოღვაწეობდა ბათუმში.

1949-1954 წლებში სწავლობდა მოსკოვის საკავშირო კინემატოგრაფიის ინსტიტუტის სასცენარო ფაკულტეტზე (ევგენი გაბრილოვიჩის და ილია ვაისფელდის სახელოსნოში).

სწავლის დამთავრების შემდეგ დაბრუნდა სამშობლოში და მუშაობა დაიწყო ქართული ლიტერატურის მასწავლებლად მახინჯაურის სკოლაში. აქვეყნებდა სტატიებს და მოთხრობებს ადგილობრივ ჟურნალ-გაზეთებში. თანამშრომლობდა „საბჭოთა აჭარის“ რედაქციასთან. მისი ავტორობით 1962 წელს გამოიცა მოთხრობების კრებული „კიდევაც დაიზრდებიან“ (გამომც. „საბჭოთა აჭარა“).

1956 წლიდან მუშაობდა საქართველოს სამეცნიერო-პოპულარული და დოკუმენტური ფილმების სტუდიაში რედაქტორად და სცენარისტად. 1971 წლიდან იყო კინოსტუდია „ქართული ფილმის“ სცენარისტი და რედაქტორი.

სულიკო ჟღენტი გარდაიცვალა 2000 წლის 3 თებერვალს. დაკრძალულია დიდუბის საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონში.

თბილისსა და ბათუმში მდებარე ქუჩებს 2001-2002 წლებში მიენიჭა სულიკო ჟღენტის სახელი. ბათუმის ბულვარში დგას სულიკო ჟღენტის ძეგლი-ბიუსტი (მოქანდაკე — ირაკლი ოჩიაური, არქიტექტორი — ირაკლი მასხარაშვილი)

სულიკო ჟღენტის ქალიშვილმა, ხელოვნებათმცოდნეობის დოქტორმა და კინოდოკუმენტალისტმა ოლიკო ჟღენტმა, 2020 წელს აჭარის ტელევიზიასთან თანამშრომლობით მამამისის შესახებ გადაიღო დოკუმენტური ფილიმი — „ავტორი და მისი გმირი“.

ფილმოგრაფია

სცენარის ავტორია ფილმებისა

1959: „სეინერები ზღვაში გადიან“ (დოკუმენტური ფილმი)
1960: „ადამიანი და ფოლადი“ (დოკუმენტური ფილმი)
1961: „ჭიაკოკონა“ (რეჟ. იური ქავთარაძე)
1961: „ბურთი და მოედანი“ (რეჟ. ყარამან (გუგული) მგელაძე)
1964: „ჯარისკაცის მამა“ (რეჟ. რევაზ (რეზო) ჩხეიძე)
1969: „ღიმილის ბიჭები“ (რეჟ. რევაზ (რეზო) ჩხეიძე)
1969: „სინათლე ჩვენს ფანჯრებში“ (რეჟ. ყარამან (გუგული) მგელაძე)
1971: „წუთისოფელი“ (რეჟისორები შოთა მანაგაძე, ნოდარ მანაგაძე)
1972: „ნერგები“ (რეჟ. რევაზ (რეზო) ჩხეიძე)
1974: „ციმბირელი პაპა“ (რეჟ. გიორგი კალატოზიშვილი)
1977: „რაჭა, ჩემო სიყვარულო“ (რეჟ. თემურ ფალავანდიშვილი, იოზეფ მედვედი)
1978: „ჩემი მეგობარი ძია ვანია“ (რეჟ. ვალერიან კვაჭაძე)
1979: „მეცამეტე გოჭი“ (რეჟ. რევაზ ჭარხალაშვილი)
1980: „მშობლიურო ჩემო მიწავ (რაიკომის მდივანი)“ (რეჟ. რევაზ (რეზო) ჩხეიძე)
1982: „ყველა კომეტა როდი ქრება“ (რეჟ. დევი აბაშიძე)
1986: „ახალი არკადია“ (რეჟ. თემურ ფალავანდიშვილი)
1987: „ფესვები“ (რეჟ. ყარამან (გუგული) მგელაძე)
1987: „პლიაჟის ავაზაკი“ (რეჟ. ნანა მჭედლიძე)
1989: „ცხოვრება დონ კიხოტისა და სანჩოსი“ (რეჟ. რევაზ (რეზო) ჩხეიძე)
2008: „მაცხოვრის საფლავზე ანთებული სანთელი“ (რეჟ.რევაზ (რეზო) ჩხეიძე)

გადაღებულია ფილმში

1981: „ცხელი ზაფხულის სამი დღე“ (ვაჟა) (რეჟ. მერაბ კოკოჩაშვილი)

ჯილდოები და წოდებები

სამამულო ომის I ხარისხის ორდენი
1967 — საქართველოს ხელოვნების დამსახურებული მოღვაწე
1970, 1972, 1973 — საკავშირო კინოფესტივალების პრემიების ლაურეატი
1986 — ლენინური პრემიის ლაურეატი ფილმის „მშობლიური ჩემო მიწავ“ („რაიკომის მდივანი“) საუკეთესო სცენარის შექმნისთვის რეზო ჩხეიძესთან თანაავტორობით
1995 — ღირსების ორდენის კავალერი
თბილისის, ბათუმისა და ლევიცეს (სლოვაკეთი) საპატიო მოქალაქე

ლიტერატურა

ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 8, თბ., 1984. — გვ. 263.

რესურსები ინტერნეტში