სტენდალის სინდრომი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
Unmerklich (განხილვა | წვლილი) მ საერთაშ. ბმულები, კატეგორია |
No edit summary |
||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
[[ფაილი:Stendhal.jpg|thumb|ჰენრი-მარი ბეილი (სტენდალი), რომლის სახელიც ამ სინდრომს ქვია.]] |
|||
'''სტენდალის სინდრომი''' ნერვული სისტემის მწვავე დარღვევაა, რომელის კლინიკური გამოხატულებაა [[გულის წასვლა]], ხოლო მიზეზი — გადაჭარბებული დადებითი ემოცია. ეს სინდრომი უვითარდებათ ტურისტებს, როდესაც ისინი ათავლიერებენ მუზეუმებსა და ხელოვნების შედევრებს [[ფლორენცია]]ში მოგზაურობის დროს. |
|||
'''სტენდალის სინდრომი''' (ასევე '''ფლორენციის სინდრომი''') — [[ფსიქოსომატიკა|ფსიქოსომატური აშლილობა]], რომელიც ხასიათდება გულისცემის აჩქარებით, თავბრუხვევით და ჰალუცინაციებით, იშვიათად [[გულის წასვლა|გულის წასვლითაც]], როდესაც ადამიანი ხელოვნების ზემოქმედების არეში ხვდება ან ადგილას, სადაც ხელოვნების ნიმუშების დიდი რაოდენობაა თავმოყრილი. სინდრომს სახელი დაერქვა XIX ს. ფრანგი მწერალი [[სტანდალი]]ს პატივსაცემად, რომელმაც საკუთარ წიგნში "ნეაპოლი და ფლორენცია: მოგზაურობა მილანიდან რეჯიოში" აღწერა საკუთარი მდგომარეობა 1817 წელს [[ფლორენცია]]ში ყოფნისას. |
|||
მიუხედავად ამგვარი სახის შეტევების მრავალჯერადი აღწერისა იმ ხალხის მიერ, რომლებიც ფლორენციის [[უფიცი]]ს გალერეას სტუმრობდნენ, სინდრომი მხოლოდ 1979 წელს განსაზღვრა იტალიელმა ფსიქიატრმა [[გრაციელა მაგერინი]]მ, რომელმაც ფლორენციის ტურისტებს შორის 100-ზე მეტი მსგავსი შემთხვევა შეისწავლა. ხოლო ამგვარი დიაგნოზი პირველად 1982 წელს დასვეს. |
|||
პირველად რეგისტრირებულია [[1817]] წელს მწერლის ანრი მარი ბეილი [[სტენდალი]]ს შემთხვევის მაგალითზე. |
|||
ამ ტერმინს ასევე ხშირად იყენებენ [[რომანტიზმი]]ს პერიოდის მუსიკის მსმენელთა რეაქციის აღწერისას. |
|||
==ლიტერატურა== |
|||
* {{it}} Graziella Magherini. ''La Sindrome di Stendhal''. Firenze, Ponte Alle Grazie, 1989. [http://www.auxologia.it/stendhalsyndrome] |
|||
==იხილეთ ასევე== |
|||
*[[იერუსალიმის სინდრომი]] |
|||
*[[პარიზის სინდრომი]] |
|||
[[კატეგორია:სინდრომები]] |
[[კატეგორია:სინდრომები]] |
||
07:59, 10 იანვარი 2009-ის ვერსია
სტენდალის სინდრომი (ასევე ფლორენციის სინდრომი) — ფსიქოსომატური აშლილობა, რომელიც ხასიათდება გულისცემის აჩქარებით, თავბრუხვევით და ჰალუცინაციებით, იშვიათად გულის წასვლითაც, როდესაც ადამიანი ხელოვნების ზემოქმედების არეში ხვდება ან ადგილას, სადაც ხელოვნების ნიმუშების დიდი რაოდენობაა თავმოყრილი. სინდრომს სახელი დაერქვა XIX ს. ფრანგი მწერალი სტანდალის პატივსაცემად, რომელმაც საკუთარ წიგნში "ნეაპოლი და ფლორენცია: მოგზაურობა მილანიდან რეჯიოში" აღწერა საკუთარი მდგომარეობა 1817 წელს ფლორენციაში ყოფნისას.
მიუხედავად ამგვარი სახის შეტევების მრავალჯერადი აღწერისა იმ ხალხის მიერ, რომლებიც ფლორენციის უფიცის გალერეას სტუმრობდნენ, სინდრომი მხოლოდ 1979 წელს განსაზღვრა იტალიელმა ფსიქიატრმა გრაციელა მაგერინიმ, რომელმაც ფლორენციის ტურისტებს შორის 100-ზე მეტი მსგავსი შემთხვევა შეისწავლა. ხოლო ამგვარი დიაგნოზი პირველად 1982 წელს დასვეს.
ამ ტერმინს ასევე ხშირად იყენებენ რომანტიზმის პერიოდის მუსიკის მსმენელთა რეაქციის აღწერისას.