გიორგი IV გურიელი: განსხვავება გადახედვებს შორის

გიორგი IV გურიელი
გურიის მთავარი ; იმერეთის მეფე
მმართ. დასაწყისი:	1711, 1714, 1717
მმართ. დასასრული:	1712, 1717, 1726
წინამორბედი:	მამია III გურიელი, ლევან გურიელი, ქაიხოსრო III გურიელი
მემკვიდრე:	ლევან გურიელი, ქაიხოსრო III გურიელი, მამია IV გურიელი
პირადი ცხოვრება
დაბ. თარიღი:	1702
გარდ. თარიღი:	1726
მეუღლე:	მარიამ შარვაშიძე ; ხვარამზე დადიანი
შვილები:	მამია IV გურიელი, გიორგი V გურიელი
დინასტია:	გურიელები
მამა:	მამია III გურიელი
დედა:	ელენე

ისტორიის ინტერაქციულად გადახედვა

[შემოწმებული ვერსია]

← წინა ცვლილება შემდეგი ცვლილება →

შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა

ვიზუალურივიკიტექსტი

შიდახაზური

09:33, 25 მარტი 2020-ის ვერსია

სხვა მნიშვნელობებისთვის იხილეთ გიორგი IV.

გიორგი IV გურიელი (დ. 1702 — გ. 1726) — მამია III გურიელის ძე. პერიოდულად იყო გურიის მთავარი 1711-1726 წლებში.

ბიოგრაფია

1711 წელს გურიელად დასვა მამამ, რომელიც მაშინ იმერეთის მეფე იყო. 1712-1714 წლებში ტახტი წაართვა ძმამ ლევან გურიელმა. 1716 წელს გიორგი IV გურიელმა სიმონეთის ბრძოლაში დაამარცხა იმერეთის მეფე გიორგი VI და გამეფდა, მაგრამ მხოლოდ სამი თვე იმეფა. გიორგიმ გურიიდან თავისი სიმდიდრის ჩამოტანა განიზრახა, მაგრამ რაჭველები თავს დაესხნენ სოფელ სალომინაოში. ეს რომ გურიელმა გაიგო გურიაში გაიქცა.

1717 წელს გააძევა ძმამ ქაიხოსრო III გურიელმა დედის, ელენე აბაშიძის, ბეჟან I დადიანისა და თავადების, გიორგი ნაკაშიძისა და ერისთავის დახმარებით. იმავე წელს ოსმალთა დახმარებით ტახტი დაიბრუნა, გიორგი ნაკაშიძეს გურიანთის ციხე და მეუღლე წაართვა.^[1]

ახლო კავშირი ჰქონდა ვახტანგ VI-სთან და მისი შემწეობით ცდილობდა ოსმალთა მიერ მიტაცებული ბათუმისა და ჩაქვის მხარეების დაბრუნებას. მიუხედავად ამისა, ოსმალებმა 1723 წელს დაიკავეს შავი ზღვის სანაპიროზე მდებარე ციხეები, მათ შორის ქობულეთი და გრიგოლეთი. ოსმალებს თავადი ნაკაშიძე უჭერდა მხარს. გურიელს დაუმტკიცდა მამის მიერ დაკავებული საჯავახოსა და სურების მხარეები. გურიელმა და მისმა მეუღლე ხვარამზემ აღდგენითი სამუშაოები ჩაატარეს ლიხაურისა და ჯუმათის ეკლესიებში.

ლიტერატურა

ჩხატარაიშვილი ქ., ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 3, თბ., 1978. — გვ. 163.

ჩხატარაიშვილი ქ., ენციკლოპედია „საქართველო“, ტ. 2, თბ., 2012. — გვ. 26-27.

სქოლიო

↑ სოსელია, ო. (1954). „ფეოდალური საქართველოს პოლიტიკური დაშლის ისტორიიდან“, მასალები საქართველოსა და კავკასიის ისტორიისათვის, ნაკვეთი XXX. თბილისი: საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის გამომცემლობა, გვ. 133.

[1] სოსელია, ო. (1954). „ფეოდალური საქართველოს პოლიტიკური დაშლის ისტორიიდან“, მასალები საქართველოსა და კავკასიის ისტორიისათვის, ნაკვეთი XXX. თბილისი: საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის გამომცემლობა, გვ. 133.

[1]

@@ ხაზი 32: / ხაზი 32: @@
 წელს გურიელად დასვა მამამ, რომელიც მაშინ იმერეთის მეფე იყო. 1712-1714 წლებში ტახტი წაართვა ძმამ [[ლევან გურიელი|ლევან გურიელმა]]. 1716 წელს გიორგი IV გურიელმა [[სიმონეთის ბრძოლა]]ში დაამარცხა იმერეთის მეფე [[გიორგი VI (იმერეთის მეფე)|გიორგი VI]] და გამეფდა, მაგრამ მხოლოდ სამი თვე იმეფა. გიორგიმ გურიიდან თავისი სიმდიდრის ჩამოტანა განიზრახა, მაგრამ რაჭველები თავს დაესხნენ სოფელ [[სალომინაო]]ში. ეს რომ გურიელმა გაიგო გურიაში გაიქცა.
-წელს გააძევა ძმამ [[ქაიხოსრო III გურიელი|ქაიხოსრო III გურიელმა]] დედის, ელენე აბაშიძის, [[ბეჟან I დადიანი]]სა და თავადების, გიორგი ნაკაშიძისა და ერისთავის დახმარებით.<ref>{{cite book| | first=| last= სოსელია, ო.| title=მასალები საქართველოსა და კავკასიის ისტორიისათვის | chapter=ფეოდალური საქართველოს პოლიტიკური დაშლის ისტორიიდან| publisher=საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის გამომცემლობა |series=ნაკვეთი XXX|location=თბილისი |year=1954| origyear=| isbn=| edition=|page=133|url=http://dspace.nplg.gov.ge/handle/1234/266518}}</ref> იმავე წელს ოსმალთა დახმარებით ტახტი დაიბრუნა. [[1717]] წელს [[ბეჟან I დადიანი|ბეჟან დადიანმა]] გააძევა სამთავროდან, მაგრამ მაშინვე შეძლო ძალაუფლების დაბრუნება. ახლო კავშირი ჰქონდა [[ვახტანგ VI]]-სთან და მისი შემწეობით ცდილობდა [[ოსმალეთი|ოსმალთა]] მიერ მიტაცებული [[ბათუმი]]სა და [[ჩაქვი]]ს მხარეების დაბრუნებას. მიუხედავად ამისა, ოსმალებმა 1723 წელს დაიკავეს შავი ზღვის სანაპიროზე მდებარე ციხეები, მათ შორის ქობულეთი და გრიგოლეთი. ოსმალებს თავადი ნაკაშიძე უჭერდა მხარს. გურიელს დაუმტკიცდა მამის მიერ დაკავებული [[საჯავახო (მხარე)|საჯავახოსა]] და [[სურები]]ს მხარეები.
+წელს გააძევა ძმამ [[ქაიხოსრო III გურიელი|ქაიხოსრო III გურიელმა]] დედის, ელენე აბაშიძის, [[ბეჟან I დადიანი]]სა და თავადების, გიორგი ნაკაშიძისა და ერისთავის დახმარებით. იმავე წელს ოსმალთა დახმარებით ტახტი დაიბრუნა, გიორგი ნაკაშიძეს გურიანთის ციხე და მეუღლე წაართვა.<ref>{{cite book| | first=| last= სოსელია, ო.| title=მასალები საქართველოსა და კავკასიის ისტორიისათვის | chapter=ფეოდალური საქართველოს პოლიტიკური დაშლის ისტორიიდან| publisher=საქართველოს სსრ მეცნიერებათა აკადემიის გამომცემლობა |series=ნაკვეთი XXX|location=თბილისი |year=1954| origyear=| isbn=| edition=|page=133|url=http://dspace.nplg.gov.ge/handle/1234/266518}}</ref>
-გურიელმა და მისმა მეუღლე ხვარამზემ აღდგენითი სამუშაოები ჩაატარეს [[ლიხაურის ეკლესია|ლიხაურისა]] და [[ჯუმათის ეკლესია|ჯუმათის ეკლესიებში]].
+ახლო კავშირი ჰქონდა [[ვახტანგ VI]]-სთან და მისი შემწეობით ცდილობდა [[ოსმალეთი|ოსმალთა]] მიერ მიტაცებული [[ბათუმი]]სა და [[ჩაქვი]]ს მხარეების დაბრუნებას. მიუხედავად ამისა, ოსმალებმა 1723 წელს დაიკავეს შავი ზღვის სანაპიროზე მდებარე ციხეები, მათ შორის ქობულეთი და გრიგოლეთი. ოსმალებს თავადი ნაკაშიძე უჭერდა მხარს. გურიელს დაუმტკიცდა მამის მიერ დაკავებული [[საჯავახო (მხარე)|საჯავახოსა]] და [[სურები]]ს მხარეები. გურიელმა და მისმა მეუღლე ხვარამზემ აღდგენითი სამუშაოები ჩაატარეს [[ლიხაურის ეკლესია|ლიხაურისა]] და [[ჯუმათის ეკლესია|ჯუმათის ეკლესიებში]].
 ==ლიტერატურა==