გოსტაშაბიშვილები: განსხვავება გადახედვებს შორის
[შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
GiorgiXIII (განხილვა | წვლილი) No edit summary |
|||
ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
'''გოსტაშაბიშვილები''', თავადთა საგვარეულო, [[ბარათაშვილები|ბარათაშვილთა]] ერთი შტო XVI-XIX სს. [[ქვემო ქართლი|ქვემო ქართლში]]. გოსტაშაბიშვილების გვარის ფუძემდებლად ითვლება გოსტაშაბ ქავთარის ძე ბარათაშვილი, [[1523]] წელს ბარათიანთ გაყრის წიგნში მოხსენებული გოსტაშაბიშვილების სათავადო მამულები - საგოსტაშაბიშვილო - ძირითადად [[ალგეთის ხეობა]]ში მდებარეობდა; ყმა-მამული ჰქონდათ აგრეთვე ქციის ხევში და სომხითში. გოსტაშაბიშვილების სამფლობელოს ცენტრი იყო სოფ. ამლივი (ახლანდელი [[ამლევი]], [[ |
'''გოსტაშაბიშვილები''', თავადთა საგვარეულო, [[ბარათაშვილები|ბარათაშვილთა]] ერთი შტო XVI-XIX სს. [[ქვემო ქართლი|ქვემო ქართლში]]. გოსტაშაბიშვილების გვარის ფუძემდებლად ითვლება გოსტაშაბ ქავთარის ძე ბარათაშვილი, [[1523]] წელს ბარათიანთ გაყრის წიგნში მოხსენებული გოსტაშაბიშვილების სათავადო მამულები - საგოსტაშაბიშვილო - ძირითადად [[ალგეთის ხეობა]]ში მდებარეობდა; ყმა-მამული ჰქონდათ აგრეთვე ქციის ხევში და სომხითში. გოსტაშაბიშვილების სამფლობელოს ცენტრი იყო სოფ. ამლივი (ახლანდელი [[ამლევი]], [[თეთრიწყაროს მუნიციპალიტეტი]]), სადაც ჰქონდათ სასახლე და 1683 წელს აგებული სასაფლაო-მონასტერი. გოსტაშაბიშვილებს სასახლე ჰქონდათ [[ბირთვისი]]ც, სასაფლაო-საძვალე კი [[ბეთანია]]ში. გოსტაშაბიშვილებს XVII-XVIII საუკუნეების მიჯნაზე 300-მდე ყმა-გლეხი და 10-მდე ვასალი აზნაური ჰყავდათ. 1713 წელს და 1721-1724 წლებში გოსტაშაბიშვილები გაიყარნენ, რის შედეგადაც მათი მამულები დაქუცმაცდა, ლეკიანობის შედეგად კი, XVIII საუკუნის ბოლოსათვის, გოსტაშაბიშვილების ყმა-მამული შემცირდა, რის გამოც ისინი XIX საუკუნეში წვრილ მფლობელებად იქცნენ. გოსტაშაბიშვილების ფეოდალური სახლის უფროსი - მეორე, ხოლო სახლიკაცები - მესამე ხარისხის თავადებად ითვლედბოდნენ. |
||
==ლიტერატურა== |
==ლიტერატურა== |
||
* ''ლორთქიფანიძე ი.,'' ქვემო ქართლი XVIII საუკუნის პირველ მეოთხედში, ნაწ. 3-4, თბ., 1938; |
* ''ლორთქიფანიძე ი.,'' ქვემო ქართლი XVIII საუკუნის პირველ მეოთხედში, ნაწ. 3-4, თბ., 1938; |
||
* ''ჯამბურია გ.,'' ქართული ფეოდალური ურთიერთობის ისტორიიდან, თბ., 1955; |
* ''ჯამბურია გ.,'' ქართული ფეოდალური ურთიერთობის ისტორიიდან, თბ., 1955; |
||
*{{ქსე|3|235|ჯამბურია გ.}} |
*{{ქსე|3|235|ჯამბურია გ.}} |
||
[[კატეგორია:საქართველოს ფეოდალური საგვარეულოები]] |
[[კატეგორია:საქართველოს ფეოდალური საგვარეულოები]] |
17:39, 9 იანვარი 2019-ის ვერსია
გოსტაშაბიშვილები, თავადთა საგვარეულო, ბარათაშვილთა ერთი შტო XVI-XIX სს. ქვემო ქართლში. გოსტაშაბიშვილების გვარის ფუძემდებლად ითვლება გოსტაშაბ ქავთარის ძე ბარათაშვილი, 1523 წელს ბარათიანთ გაყრის წიგნში მოხსენებული გოსტაშაბიშვილების სათავადო მამულები - საგოსტაშაბიშვილო - ძირითადად ალგეთის ხეობაში მდებარეობდა; ყმა-მამული ჰქონდათ აგრეთვე ქციის ხევში და სომხითში. გოსტაშაბიშვილების სამფლობელოს ცენტრი იყო სოფ. ამლივი (ახლანდელი ამლევი, თეთრიწყაროს მუნიციპალიტეტი), სადაც ჰქონდათ სასახლე და 1683 წელს აგებული სასაფლაო-მონასტერი. გოსტაშაბიშვილებს სასახლე ჰქონდათ ბირთვისიც, სასაფლაო-საძვალე კი ბეთანიაში. გოსტაშაბიშვილებს XVII-XVIII საუკუნეების მიჯნაზე 300-მდე ყმა-გლეხი და 10-მდე ვასალი აზნაური ჰყავდათ. 1713 წელს და 1721-1724 წლებში გოსტაშაბიშვილები გაიყარნენ, რის შედეგადაც მათი მამულები დაქუცმაცდა, ლეკიანობის შედეგად კი, XVIII საუკუნის ბოლოსათვის, გოსტაშაბიშვილების ყმა-მამული შემცირდა, რის გამოც ისინი XIX საუკუნეში წვრილ მფლობელებად იქცნენ. გოსტაშაბიშვილების ფეოდალური სახლის უფროსი - მეორე, ხოლო სახლიკაცები - მესამე ხარისხის თავადებად ითვლედბოდნენ.
ლიტერატურა
- ლორთქიფანიძე ი., ქვემო ქართლი XVIII საუკუნის პირველ მეოთხედში, ნაწ. 3-4, თბ., 1938;
- ჯამბურია გ., ქართული ფეოდალური ურთიერთობის ისტორიიდან, თბ., 1955;
- ჯამბურია გ., ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 3, თბ., 1978. — გვ. 235.