ფსიქოლინგვისტიკა

ფსიქოლინგვისტიკა ან პათოფსიქოლინგვისტიკა — დისციპლინა, რომელიც შეისწავლის ურთიერთკავშირს ენის, აზროვნებასა და ცნობიერებას შორის. გაჩნდა 1953 წელს.

ტერმინი ფსიქოლინგვისტიკა პირველად 1946 წელს ნიკოლაი პრონკომ გამოიყენა. ფსიქოლინგვისტიკას სამი ძირითადი თეორიული წყარო გააჩნია. პირველია - ფსიქოლოგიური მიმართულება ენათმცოდნეობაში. წინა საუკუნეების ენათმეცნიერები წერდნენ იმის შესახებ, რომ ენა - უშუალოდ უკავშირდება სულიერ პროცესებს და ერის კულტურის საკრეა. ამასთან, ისინი აღნიშნავდნენ, რომ ენა შეიცავს არა მხოლოდ ფიზიკურ, არამედ ფსიქიკურ კომპონეტებსაც. ენის საშუალებით ადამიანი ამყარებს კონტაქტს სამყაროსთან და ამასთანავე არეგულირებს ადამიანის როლს სამყაროში, იგი ზღუდავს სამყაროს შემეცნებას და შეუძლებლად აქცევს სხვა ადამიანის სრულყოფილად გაგებას. ერთ-ერთი მთავარი თეორია ფსიქოლინგვისტიკის ისტორიაში სეპირ-უორფის ჰიპოთეზა (ფარდობით-ლინგვისტური ჰიპოთეზა) გახდა. სწორედ ბ. ლ. უორფის აქტიური ინტერესის დამსახურებით, ეს საკითხი აქტიურად გავრცელდა მეცნიერულ სამყაროში და მას დღემდე შეისწავლიან.

ფსიქოლინგვისტიკის მეორე წყარო - ამერიკელი სტრუქტურალისტებისა და, უპირველეს ყოვლისა, ნოამ ჩომსკის ნამუშევრებია.

ფსიქოლინგვისტიკის მესამე წყარო ფსიქოლოგების ნამუშევრებია, რომლებიც შეისწავლიდნენ ენისა და მეტყველების საკითხებს.

რესურსები ინტერნეტში

• Psycholinguistics DMOZ-ზე