სათავისთაო საკუთრება: განსხვავება გადახედვებს შორის

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
[შემოწმებული ვერსია][შემოწმებული ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
No edit summary
 
ხაზი 1: ხაზი 1:
'''სათავისთაო საკუთრება''' — ტერმინი, რომლითაც ქართულ ისტორიოგრაფიაში აღინიშნება [[სახლი (გვარი)|სახლის]] წევრის ინდივიდუალური, პირადი გარჯილობითა და სახსრებით მონაგარი, მომეტებულად ნასყიდი, „თავისი უცილობელი“ ქონება, განსაკუთრებით ყმა-მამული. ინდივიდუალური, კერძო საკუთრება ჯერ კიდევ IV-V საუკუნეებში გაჩნდა. სათავისო ქონება ადრევე (VI-VIII საუკუნეები) [[მამული (ქონება)|მამულის]] გვერდით „მონაგებად“ იხსენიება; ამ ინსტიტუტმა უძველეს ქართულ სამართლებრივ წიგნში - [[ბაგრატ კურაპალატის სამართალი|ბაგრატ კურაპალატის სამართალში]] - საკანონმდებლო აღიარებაც პოვა. სათავისთაო საკუთრებას პატრონი თავისუფლად, სახლის სხვა წევრების უკითხავად, განკარგავდა. ეს ქონება საკუთრების უფრო პროგრესული ფორმა იყო, იგი თანდათან ხელს უწყობდა ფეოდალური სახლის საერთო მეურნეობის რღვევას და ინტენსიური მეურნეობის განვითარებას.
'''სათავისთაო საკუთრება''' — ტერმინი, რომლითაც ქართულ ისტორიოგრაფიაში აღინიშნება [[სახლი (გვარი)|სახლის]] წევრის ინდივიდუალური, პირადი გარჯილობითა და სახსრებით მონაგარი, მომეტებულად ნასყიდი, „თავისი უცილობელი“ ქონება, განსაკუთრებით ყმა-მამული. ინდივიდუალური, კერძო საკუთრება ჯერ კიდევ IV-V საუკუნეებში გაჩნდა. სათავისო ქონება ადრევე (VI-VIII საუკუნეები) [[მამული (ქონება)|მამულის]] გვერდით „მონაგებად“ იხსენიება; ამ ინსტიტუტმა უძველეს ქართულ სამართლებრივ წიგნში [[ბაგრატ კურაპალატის სამართალი|ბაგრატ კურაპალატის სამართალში]] საკანონმდებლო აღიარებაც პოვა. სათავისთაო საკუთრებას პატრონი თავისუფლად, სახლის სხვა წევრების უკითხავად, განკარგავდა. ეს ქონება საკუთრების უფრო პროგრესული ფორმა იყო, იგი თანდათან ხელს უწყობდა ფეოდალური სახლის საერთო მეურნეობის რღვევას და ინტენსიური მეურნეობის განვითარებას.


==ლიტერატურა==
==ლიტერატურა==

უკანასკნელი რედაქცია 17:51, 27 სექტემბერი 2015-ის მდგომარეობით

სათავისთაო საკუთრება — ტერმინი, რომლითაც ქართულ ისტორიოგრაფიაში აღინიშნება სახლის წევრის ინდივიდუალური, პირადი გარჯილობითა და სახსრებით მონაგარი, მომეტებულად ნასყიდი, „თავისი უცილობელი“ ქონება, განსაკუთრებით ყმა-მამული. ინდივიდუალური, კერძო საკუთრება ჯერ კიდევ IV-V საუკუნეებში გაჩნდა. სათავისო ქონება ადრევე (VI-VIII საუკუნეები) მამულის გვერდით „მონაგებად“ იხსენიება; ამ ინსტიტუტმა უძველეს ქართულ სამართლებრივ წიგნში — ბაგრატ კურაპალატის სამართალში — საკანონმდებლო აღიარებაც პოვა. სათავისთაო საკუთრებას პატრონი თავისუფლად, სახლის სხვა წევრების უკითხავად, განკარგავდა. ეს ქონება საკუთრების უფრო პროგრესული ფორმა იყო, იგი თანდათან ხელს უწყობდა ფეოდალური სახლის საერთო მეურნეობის რღვევას და ინტენსიური მეურნეობის განვითარებას.

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  • ფურცელაძე დ., ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 8, თბ., 1984. — გვ. 656.
  • საქართველოს ისტორიის ნარკვევები, ტ. 2, თბ., 1973, გვ. 111-112, 303, 331-332; ტ. 4, თბ., 1973, გვ. 158, 189, 204-205, 211-212, 535.