აჯი-ჩალაბი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
No edit summary |
მNo edit summary |
||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
'''აჯი-ჩალაბი''' ან ''ჰაჯი ჩელები ყურბან-ოღლუ'' (დ. [[1703]] — გ. [[1755]]) — [[აზერბაიჯანი]]ს სახელმწიფო მოღვაწე, [[შაქის სახანო]]ს დამაარსებელი და მისი პირველი დამოუკიდებელი [[ხანი (ტიტული)| ხანი]] ([[1747]]–[[1755]]). [[XVIII საუკუნე|XVIII საუკუნის]] 40-იან წლებში ხელმძღვანელობდა ანტიირანულ განმანთავისუფლებელ მოძრაობას. 50-იან წლებში დაიმორჩილა კაბალა და [[არეში]]ს სასულთნო. იბრძოდა [[განჯა|განჯისა]] და [[ყარაბახი]]ს სახანოებზე გასაბატონებლად. [[საქართველო]]სთან ურთიერთობაში თავდაპირველად [[ქართლ-კახეთი]]ს პოლიტიკურ უპირატესობას აღიარებდა. [[1749]]-[[1750]] წლებში მისი მოკავშირე იყო ყარაბახზე ლაშქრობაში. [[1751]] წელს მონაწილეობდა ქართლ-კახეთის ლაშქრობაში [[ჭარ-ბელაქნი]]ს [[უბატონო თემები]]ს დასამორჩილებლად, მაგრამ ჩათვალა, რომ ქართველთა გამარჯვება საფრთხეს შეუქმნიდა მისი სახანოს დამოუკიდებლობას და ბრძოლის გადამწყვეტ მომენტში მოწინააღმდეგის მხარეზე გადავიდა [[აგრის ბრძოლა]]ში. |
'''აჯი-ჩალაბი''' ან ''ჰაჯი ჩელები ყურბან-ოღლუ'' (დ. [[1703]] — გ. [[1755]]) — [[აზერბაიჯანი]]ს სახელმწიფო მოღვაწე, [[შაქის სახანო]]ს დამაარსებელი და მისი პირველი დამოუკიდებელი [[ხანი (ტიტული)| ხანი]] ([[1747]]–[[1755]]). [[XVIII საუკუნე|XVIII საუკუნის]] 40-იან წლებში ხელმძღვანელობდა ანტიირანულ განმანთავისუფლებელ მოძრაობას. 50-იან წლებში დაიმორჩილა კაბალა და [[არეში]]ს სასულთნო. იბრძოდა [[განჯა|განჯისა]] და [[ყარაბახი]]ს სახანოებზე გასაბატონებლად. [[საქართველო]]სთან ურთიერთობაში თავდაპირველად [[ქართლ-კახეთი]]ს პოლიტიკურ უპირატესობას აღიარებდა. [[1749]]-[[1750]] წლებში მისი მოკავშირე იყო ყარაბახზე ლაშქრობაში. [[1751]] წელს მონაწილეობდა ქართლ-კახეთის ლაშქრობაში [[ჭარ-ბელაქნი]]ს [[უბატონო თემები]]ს დასამორჩილებლად, მაგრამ ჩათვალა, რომ ქართველთა გამარჯვება საფრთხეს შეუქმნიდა მისი სახანოს დამოუკიდებლობას და ბრძოლის გადამწყვეტ მომენტში მოწინააღმდეგის მხარეზე გადავიდა [[აგრის ბრძოლა]]ში. |
||
აგრიჩაისთან ქართველთა დამარცხების შემდეგ აჯი ჩალაბმა დაიმორჩილა [[კაკი]]ს სასულთნო და ჭარ-ბელაქანი. ცდილობდა თავის ხელქვეით გაეერთიანებინა აღმოსავლეთ [[ამიერკავკასია|ამიერკავკასიის]] მაჰმადიანური სახანოები და ფართო რელიგიურ პროპაგანდას ეწეოდა საქართველოს მაჰმადიანურ პროვინციების მისამხრობად. |
|||
[[განჯის ბრძოლა]]ში აჯი ჩალაბმა დაამარცხა ქართლ-კახეთის ლაშქარი, დაიკავა [[განჯა]], [[ყაზახი]] და [[ბორჩალო]]. [[1755]] წელს შირვანზე გაილაშქრა, მაგრამ [[შირვანი]]სა და [[ყუბი]]ს გაერთიანებული ლაშქრის წინააღმდეგობას წააწყდა და დიდი დანაკარგით უკუიქცა. გარდაიცვალა იმავე წელს. |
[[განჯის ბრძოლა]]ში აჯი ჩალაბმა დაამარცხა ქართლ-კახეთის ლაშქარი, დაიკავა [[განჯა]], [[ყაზახი]] და [[ბორჩალო]]. [[1755]] წელს შირვანზე გაილაშქრა, მაგრამ [[შირვანი]]სა და [[ყუბი]]ს გაერთიანებული ლაშქრის წინააღმდეგობას წააწყდა და დიდი დანაკარგით უკუიქცა. გარდაიცვალა იმავე წელს. |
||
05:56, 23 თებერვალი 2015-ის ვერსია
აჯი-ჩალაბი ან ჰაჯი ჩელები ყურბან-ოღლუ (დ. 1703 — გ. 1755) — აზერბაიჯანის სახელმწიფო მოღვაწე, შაქის სახანოს დამაარსებელი და მისი პირველი დამოუკიდებელი ხანი (1747–1755). XVIII საუკუნის 40-იან წლებში ხელმძღვანელობდა ანტიირანულ განმანთავისუფლებელ მოძრაობას. 50-იან წლებში დაიმორჩილა კაბალა და არეშის სასულთნო. იბრძოდა განჯისა და ყარაბახის სახანოებზე გასაბატონებლად. საქართველოსთან ურთიერთობაში თავდაპირველად ქართლ-კახეთის პოლიტიკურ უპირატესობას აღიარებდა. 1749-1750 წლებში მისი მოკავშირე იყო ყარაბახზე ლაშქრობაში. 1751 წელს მონაწილეობდა ქართლ-კახეთის ლაშქრობაში ჭარ-ბელაქნის უბატონო თემების დასამორჩილებლად, მაგრამ ჩათვალა, რომ ქართველთა გამარჯვება საფრთხეს შეუქმნიდა მისი სახანოს დამოუკიდებლობას და ბრძოლის გადამწყვეტ მომენტში მოწინააღმდეგის მხარეზე გადავიდა აგრის ბრძოლაში.
აგრიჩაისთან ქართველთა დამარცხების შემდეგ აჯი ჩალაბმა დაიმორჩილა კაკის სასულთნო და ჭარ-ბელაქანი. ცდილობდა თავის ხელქვეით გაეერთიანებინა აღმოსავლეთ ამიერკავკასიის მაჰმადიანური სახანოები და ფართო რელიგიურ პროპაგანდას ეწეოდა საქართველოს მაჰმადიანურ პროვინციების მისამხრობად.
განჯის ბრძოლაში აჯი ჩალაბმა დაამარცხა ქართლ-კახეთის ლაშქარი, დაიკავა განჯა, ყაზახი და ბორჩალო. 1755 წელს შირვანზე გაილაშქრა, მაგრამ შირვანისა და ყუბის გაერთიანებული ლაშქრის წინააღმდეგობას წააწყდა და დიდი დანაკარგით უკუიქცა. გარდაიცვალა იმავე წელს.
ლიტერატურა
- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 2, თბ., 1977. — გვ. 112.