სიუზან ბელპერონი: განსხვავება გადახედვებს შორის

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
ისტორიის ინტერაქციულად გადახედვა
[შეუმოწმებელი ვერსია][შეუმოწმებელი ვერსია]
← წინა ცვლილებაშემდეგი ცვლილება →
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
ვიზუალურივიკიტექსტი
New chapter "1930s, emerged from the shadows" / Translation by Zurab Pavlenishvili
New chapter « My style is my signature » / Translation by Zurab Pavlenishvili
ხაზი 35: ხაზი 35:


მისი სახელი ისეთი იყო, რომ ცნობილმა ნიუ-იორკერმა იუველირმა პოლ ფლატომ ინახულა იგი<ref name=RauletBaroinP47>{{en}} {{cite book|last=Raulet and Baroin |title=Suzanne Belperron|page=47|year=2011}}</ref> 1939 წლის ივლისში, რათა შეეთავაზებინა შემოქმედებითი თანამშრომლობა, რაზეც სიუზან ბელპერონისგან უარი მიიღო.
მისი სახელი ისეთი იყო, რომ ცნობილმა ნიუ-იორკერმა იუველირმა პოლ ფლატომ ინახულა იგი<ref name=RauletBaroinP47>{{en}} {{cite book|last=Raulet and Baroin |title=Suzanne Belperron|page=47|year=2011}}</ref> 1939 წლის ივლისში, რათა შეეთავაზებინა შემოქმედებითი თანამშრომლობა, რაზეც სიუზან ბელპერონისგან უარი მიიღო.

=== „ჩემი სტილი -ჩემი ხელმოწერაა“ ===

როგორც უბადლო კოლორისტის,<ref name=RauletBaroinP223>{{en}} {{cite book|last=Raulet and Baroin |title=Suzanne Belperron|page=223|year=2011}}</ref> სიუზან ბელპერონის განსაკუთრებული ნიჭი თამაშისა ესთეტიურ გავლენებთან სხვადასხვა წყაროებიდან და მოტივებთან, რომელთა შთაგონების წყაროს ბუნება წარმოადგენდა, შეადგენს მისი მუშაობის საფუძველს. <ref name=RauletBaroinP200>{{en}} {{cite book|last=Raulet and Baroin |title=Suzanne Belperron|page=200|year=2011}}</ref> სიუზან ბელპერონი მოხიბლული იყო ხელოვნებით და შორეული კულტურებით ეგვიპტესი, აღმოსავლეთის (განსაკუთრებით ასურეთის ცივილიზაციით), ინდოეთით, შორეული აღმოსავლეთით (ჩინეთი, იაპონია), აფრიკით და ოკეანიით. მან შთაგონება ნახა ბუნების ფლორაში და ფაუნაში,<ref name=RauletBaroinP240>{{en}} {{cite book|last=Raulet and Baroin |title=Suzanne Belperron|page=240|year=2011}}</ref> ისეთი ქმნილებებისაგან, როგორიცაა ზღვის ვარსვლავი და მწერები, ბაღის ყვავილებისა და ფოთლების დეტალებით. <ref name=Fasel>{{en}} Fase, Marion and Penny Proddow. "Four Designing Women." ''Art & Antiques'' Magazine. October 1993</ref> სიუზან ბელპერონი ასევე გატაცებული იყო წყალქვეშა სამყაროთი, აღტაცებული მისი ფორმების და ფერის კომბინაციების სიმდიდრით. <ref name=RauletBaroinP251>{{en}} {{cite book|last=Raulet and Baroin |title=Suzanne Belperron|page=251|year=2011}}</ref>

გაიარა რა მომზადება არტ დეკოს მოძრაობის სიმაღლეებზე, ბელპერონმა შეარბილა მისი სწორხაზოვანი ესთეტიკა, გამოიყენა რა მასალები და დიზაინი, რომლებსაც სხვა იუველირები მანამდე არ იყენებდნენ <ref name=Gessner>{{en}} Gessner, Liz. "The Rebirth of a Genius." ''W'' Magazine. May 11–18, 1992</ref> ის იყო პიონერი ტექნიკის ძვირფასი ქვების ნახევრადძვირფას მასალებში ჩართვისა. <ref name=Gessner>{{en}} Gessner, Liz. "The Rebirth of a Genius." ''W'' Magazine. May 11–18, 1992</ref> დამატებით ამ მოტივების უნიკალური გზით მორგებასთან, მან ასევე აირჩია 22 კარატის ოქროსთვის უფრო რბილი კარატული დონე, ვიდრე ჩვეულებრივ გამოყენებული, მხოლოდ-და-მხოლოდ ფერის გამო.<ref name=Fasel>{{en}} Fase, Marion and Penny Proddow. "Four Designing Women." ''Art & Antiques'' Magazine. October 1993</ref>

მისი იუველირული ნაწარმი ისე ორიგინალური იყო, რომ ის არასოდეს ხელს არ აწერდა თავის ნაკეთობებს, აცხადებდა რა, რომ მისი სტილი მისი ხელმოწერაა.<ref name=RauletBaroinCover>{{en}} {{cite book|last=Raulet and Baroin|title=Suzanne Belperron|year=2011|page=cover}}</ref> და მხოლოდ ძვირფასეულობებს სიუზან ბელპერონის ხელში გავლილს მის სალონში დე შატედიენის ქუჩაზე, შეეძლოთ მიეცათ საფუძველი ამ ცნობილი გამონათქვამისთვის. <ref name=RauletBaroinP130>{{en}} {{cite book|last=Raulet and Baroin|title=Suzanne Belperron|year=2011|page=130}}</ref> ის დარწმუნებული იყო, რომ ორიგინალურობა მისი საიუველირო ნაწარმებისა ხდიდნენ მათ ადვილად საიდენტიფიცირებელს და რომ ამიტომ არ იყო საჭიროება, რომ ისინი ხელმოწერილნი ყოფილიყვნენ. ეს იყო პრინციპი, რომელისგანაც მას არასოდეს გადაუხვევია, რომელიც აქამდე არ ხდის საიუველირო ხელოვნების ისტორიკოსების ამოცანას ადვილს, რადგან ზოგჯერ შეიძლება ძალიან ძნელი იყოს საიუველირო ნაკეთობის მიკუთვნება დიზაინერისათვის მხოლოდ დამახასიათებელი სტილის საფუძველზე.<ref name=RauletBaroinP62>{{en}} {{cite book|last=Raulet and Baroin|title=Suzanne Belperron|year=2011|page=62}}</ref>


== სქოლიო ==
== სქოლიო ==

12:43, 2 სექტემბერი 2012-ის ვერსია

სიუზან ბელპერონი

სიუზან ბელპერონი (ფრანგ. Suzanne Belperron) (დ.1900-გ.1983) დაიბადა სენ-კლოდში, საფრანგეთში, იყო 20-ე საუკუნის ერთ-ერთი უნიჭიერესი და გავლენიანი იუველირი-დიზაინერი[1].

ბიოგრაფია

იუველირის ცხოვრების ადრეული წლები

მადელინ, სიუზან, მარი, კლერ, ვუილერმი, ვაჭარ ჟიულ ალიქს ვუილერმის (1861-1913) და მარი კლარის ფაუსტინ ბეილი-მეტრის (1866-1931) შვილი დაიბადა 1900 წლის 26 სექტემბერს ქალაქ სენ-კლოდში, იურის მთებში (აღმოსავლეთ საფრანგეთი), 60 კილომეტრში ჟენევიდან (შვეიცარია).

ზამთრის გრძელი თვეების შესავსებად იურის რეგიონის მცხოვრებლებმა საუკუნეთა მანძილზე განავითარეს ტრადიციულ ხელსაქმეთა ფართო სფერო, რაც მოიცავდა ქვების კვეთის ხელოვნებას. [2] ქალაქი სენ-კლოდი 1885 და 1929 წლებს შორის იყო ასევე ბრილიანტების დამუშავების ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი მსოფლიო ცენტრი. [3]

იცოდა რა სიუზანის დიზაინერის ადრე განვითარებული ნიჭის შესახებ, მისმა დედამ წაახალისა ის მიეცა თავისუფალი მიმართულება მისი ნიჭისათვის, შეიყვანა რა ის სახვითი ხელოვნების სკოლაში ქალაქ ბეზანსონში.[4] ეს სკოლა დაარსა 1773 წელს შვეიცარიელმა მხატვარმა მელქიორ ვირშმა და ფრანგმა მოქანდაკემ ლიუკ ბრეტონმა. 1843 წლის შემდეგ სკოლის პირადაპირ არის საფრანგეთის უძველესი სახელმწიფო მუზეუმი ხელოვნებისა და არქეოლოგიისა ქ. ბეზანსონისა, მოწყობილი 1694 წელს, დაახლოებით 1 საუკუნით ადრე პარიზის ლუვრის მუზეუმზე, ეს არის ადგილი, სადაც არის საფრანგეთის ერთ-ერთი უდიდესი საგამოფენო დარბაზი, შესანიშნავი კოლექცია კლასიკური სიძველეებისა და ძველ-ეგვიპტური ნაკეთობებისა.

სიუზან ბელპერონმა მოიგო პირველი პრიზი „დეკორატიულ ხელოვნებაში“ წლიურ შეჯიბრებაში 1918 წლისა, ორნამენტით მორთული საათით.[5] ეს პრიზი იყო მისი ჯილდო სწავლის წლებისათვის სპეციალობით „საათების და იუველირულ ნაკეთობათა დამზადება.

ავანგარდის არტისტი ბოივინის საიველირო სახლში

1919 წლის მარტში, „ოქროს ოციანი წლების“ დასაწყისში, მალე მისი პარიზში გადასვლის შემდეგ, სიუზან ბელპერონი მიღებული იყო როგორც მოდელისტი-დიზაინერი ჟანა ბოივინის, რენე ბოივინის ქვრივის მიერ.[6] ბოივინების ფრანგულმა საიუველირო სახლმა, შექმნილმა 1890 წელს, დაკარგა 1917 წელს მისი დამფუძნებელი, რომელიც იყო ნიჭიერი დიზაინერი. 1920 წლიდან მეისონ რენე ბოივინის კოლექციები წარმოადგენდნენ მრავალ საიუველირო ნაკეთობებს შთაგონებულებს სიუზან ვუილერმის 1917 წლის ესკიზებით, [7] როცა ის ჯერ კიდევ სტუდენტი იყო ნატიფი ხელოვნების სკოლაში. ამ დროისათვის ეს დიდი, კარგად დამუშავებული საიუველირო ნაკეთობები კონკურენციას უწევდნენ არტ დეკოს სტილს, რომელიც დომინირებდა, მისი ნატიფი, გეომეტრიული და სტრუქტურული საიუველირო ნაკეთობებით.[7]

ჟანა ბოივინი. რომელიც ყოველთვის განიხილავდა სიუზანს "როგორც „ცოტა მისი საკუთარი ბავშვის მსგავსს“, [8] აღიარებდა, რომ „ის დიდ როლს თამაშობს მეისონ რენე ბოივინის მხატვრულ ცხოვრებაში“. არა ჰყავდა რა საკუთარი შვილი, სიუზანმა თავი მიუძღვნა ამ საიუველირო სახლის შემოქმედებითი მარკისა და საერთაშორისო რეპუტაციის წინ წაწევას. ამას გარდა 1924 წელს, 23 წლის ასაკში, სიუზან ბელპერონი გახდა თანა-დირექტორი ბოივინის საიუველირო სახლისა.

სიუზანი ცოლად გაყვა ჟან ბელპერონს, [9] პროფესიით ინჟინერს, რომელიც დაიბადა 1898 წლის 18 თებერვალს დოლეში, ასევე იურის რეგიონისა. სამოქალაქო ცერემონია შედგა საქალაქო დარბაზში ბეზანსონში 1924 წლის 11 ივლისს. წყვილი გადავიდა ლამარკის გზის 49 -ში, მონმარტრის რაიონში, პარიზში. ექსპრესიონისტი მხატვრის გენ პოლის სტუდიაში მონმარტრში, სიუზან ბელპერონი შეხვდა მწერალს ლიუის ფერდინანდ სელინს, მსახიობებს რობერტ ლე ვიგანს და არლეტის და დრამატურგ რენე ფუჩესს.

ბოივინში ბელპერონმა სახელი გაითქვა დიზაინით, რომელიც მოიცავდა ძვირფას ქვებს ნახევრად-ძვირფას მასალებში, ისეთში როგორიცაა ხალცედონი, კლდის კრისტალები და დაბინდული კვარცი.[10]

1930-იანი წლები, ჩრდილიდან გამოსულები

სიუზან ბელპერონს შეეძლო თავი ეგრძნო დაღლილად და გული გატეხოდა,[11] რადგან ბოივინის ქმნილებების ორიგინალური დიზაინი მას არ მიეწერებოდა. ეს არ წარმოადგენდა გამონაკლისს: იუველირები მრავალი ათწლეულების მანძილზე დაჟინებით ითხოვდნენ მათი დიზაინის ავტორების ანონიმურობას, არ აძლევდნენ რა მნიშვნელობას, თუ რამდენად ნიჭიერები იყვნენ ისინი, მათ შორის შარლ ჟაკი და პიტერ ლემერჩანდი კარტიესთვის და რენე-სიმ ლაკაზი ვან კლიფისთვის და არპელსისთვის.

1932 წლის თებერვალში სიუზან ბელპერონმა დატოვა თავისი სამუშაო მეისონ რენე ბოივინთან 1932 წელს.[6] 1933 წლის იანვარში იგი უნდა შეეცვალა ჟიულეტ მოუტარდს, რომელიც ადრე მუშაობდა საათების, როგორც ფუფუნების საგნების მემანუფაქტურესთან, ვერგერ ფრერესთან. და გერმან ბოივინს, ჟანა და რენე ბოივინების ქალიშვილს, რომელიც ადრე მის ბიძასთან,[12] ფასონების ცნობილ დიზაინერთან მუშაობდა და შემდგომ მისი ტანსაცმლის ხაზი შექმნა [12] პუარეს სახლის გაკოტრების შემდეგ. იგი შეუერთდა რენე ბოივინის საიუველირო სახლს, როგორც მომუშავე, მხოლოდ 1938 წელს. [12]

1932 წლის აპრილში სიუზან ბელპერონმა მიიღო წინადადება ბერნარდ ჰერცისაგან, დაეკავებინა ცენტრალური თანამდედობა მის კომპანიაში, როგორც „განსაკუთრებულ, უნიკალურ და აღიარებულ დიზაინის შემქმნელს“. ბერნარდ ჰერცი, ცნობილი პარიზელი დილერი მარგალიტის და ძვირფასი ქვებისა, იყო რენე ბოივინის ერთ-ერთი აღიარებული მიმწოდებელი. ბერნარ ჰერცმა მისცა მას თავისუფლება გაეკეთებინა მისი საკუთარი მოდელების დიზაინი ჰერცის სახელით. დაფუძნებული მის საკუთარ სალონში შატედიენის ქუჩაზე ნომ. 59-ში, სიუზან ბელპერონი უზრუნველყოფდა ცნობილი იუველირის ადრიენ ლუარტის (1890-1989) მომსახურებას და დაუკავშირდა გროენ ეტ დარდეს, როგორც მის განსაკუთრებულ მემანუფაქტურეს.

1930 წლის მანძილზე სიუზან ბელპერონის ნამუშევართა ორიგინალურობამ მოუხვეჭა მზარდი საერთაშორისო აღიარება ბერნარ ჰერცს. ბელპერონის სახელი სულ უფრო ცნობილი ხდებოდა და ის გახდა მთავარი ფიგურა არტისტულ სამყაროში, როგორც საფრანგეთში, ასევე საზღვარგარეთაც. თითქმის ყოველ თვე, მისი ქმნილებები ჩნდებოდა [13] ყველაზე ცნობილი იუველირების, როგორიც იყო კარტიე, ბოჩერონი, ან ვან კლიფი და არპელსი, ასეთივე ნამუშევრებთან ერთად, მაღალი მოდის მაღაზიებში, როგორიცაა ვოგ და ხარპერს ბაზარი, მუდმივ თანამშრომლობაში კარგად ცნობილ ფოტოგრაფებთან, განსაკუთრებით ჟორჟ გოინინგენ-გიუენესთან და ხორსტ პ. ხორსტთან. [14] ახლო მეგობარი, დიანა ვრილენდი (1903-1989), კარგად ცნობილი ფიგურა მეოცე საუკუნის მოდის ისტორიაში და გავლენიანი პირი მოდის ჟურნალებში (გამომცემელი ხარპერ’ს ბაზარის მოდის, ხოლო მოგვიანებით ვოგის მთავარი რედაქტორი) აღიარებდა სიუზან ბელპერონის სტილს.[15]

მისი სახელი ისეთი იყო, რომ ცნობილმა ნიუ-იორკერმა იუველირმა პოლ ფლატომ ინახულა იგი[16] 1939 წლის ივლისში, რათა შეეთავაზებინა შემოქმედებითი თანამშრომლობა, რაზეც სიუზან ბელპერონისგან უარი მიიღო.

„ჩემი სტილი -ჩემი ხელმოწერაა“

როგორც უბადლო კოლორისტის,[17] სიუზან ბელპერონის განსაკუთრებული ნიჭი თამაშისა ესთეტიურ გავლენებთან სხვადასხვა წყაროებიდან და მოტივებთან, რომელთა შთაგონების წყაროს ბუნება წარმოადგენდა, შეადგენს მისი მუშაობის საფუძველს. [18] სიუზან ბელპერონი მოხიბლული იყო ხელოვნებით და შორეული კულტურებით ეგვიპტესი, აღმოსავლეთის (განსაკუთრებით ასურეთის ცივილიზაციით), ინდოეთით, შორეული აღმოსავლეთით (ჩინეთი, იაპონია), აფრიკით და ოკეანიით. მან შთაგონება ნახა ბუნების ფლორაში და ფაუნაში,[19] ისეთი ქმნილებებისაგან, როგორიცაა ზღვის ვარსვლავი და მწერები, ბაღის ყვავილებისა და ფოთლების დეტალებით. [20] სიუზან ბელპერონი ასევე გატაცებული იყო წყალქვეშა სამყაროთი, აღტაცებული მისი ფორმების და ფერის კომბინაციების სიმდიდრით. [21]

გაიარა რა მომზადება არტ დეკოს მოძრაობის სიმაღლეებზე, ბელპერონმა შეარბილა მისი სწორხაზოვანი ესთეტიკა, გამოიყენა რა მასალები და დიზაინი, რომლებსაც სხვა იუველირები მანამდე არ იყენებდნენ [22] ის იყო პიონერი ტექნიკის ძვირფასი ქვების ნახევრადძვირფას მასალებში ჩართვისა. [22] დამატებით ამ მოტივების უნიკალური გზით მორგებასთან, მან ასევე აირჩია 22 კარატის ოქროსთვის უფრო რბილი კარატული დონე, ვიდრე ჩვეულებრივ გამოყენებული, მხოლოდ-და-მხოლოდ ფერის გამო.[20]

მისი იუველირული ნაწარმი ისე ორიგინალური იყო, რომ ის არასოდეს ხელს არ აწერდა თავის ნაკეთობებს, აცხადებდა რა, რომ მისი სტილი მისი ხელმოწერაა.[23] და მხოლოდ ძვირფასეულობებს სიუზან ბელპერონის ხელში გავლილს მის სალონში დე შატედიენის ქუჩაზე, შეეძლოთ მიეცათ საფუძველი ამ ცნობილი გამონათქვამისთვის. [24] ის დარწმუნებული იყო, რომ ორიგინალურობა მისი საიუველირო ნაწარმებისა ხდიდნენ მათ ადვილად საიდენტიფიცირებელს და რომ ამიტომ არ იყო საჭიროება, რომ ისინი ხელმოწერილნი ყოფილიყვნენ. ეს იყო პრინციპი, რომელისგანაც მას არასოდეს გადაუხვევია, რომელიც აქამდე არ ხდის საიუველირო ხელოვნების ისტორიკოსების ამოცანას ადვილს, რადგან ზოგჯერ შეიძლება ძალიან ძნელი იყოს საიუველირო ნაკეთობის მიკუთვნება დიზაინერისათვის მხოლოდ დამახასიათებელი სტილის საფუძველზე.[25]

სქოლიო

  1. ↑ (ფრანგული) Vogue magazine - Auction - Belperron jewels fr. Vogue.fr (21 november 2011).
  2. ↑ (ფრანგული) Colin, Thérèse (1937). Industries in Saint-Claude (fr). Les Études rhodaniennes, გვ. 196. ციტირების თარიღი: 29 April 2012. 
  3. ↑ (ინგლისური) Bauer, Max (1968). Precious Stones, Vol. 1. Dover Publications, გვ. 244. ISBN 978-0486219103. ციტირების თარიღი: 29 April 2012. 
  4. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 20. 
  5. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 8.  Class results of the School of Fine Arts, Besançon, 1918; Reproduced in the book
  6. ↑ 6.0 6.1 (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 8.  Certificate of employment of Maison René Boivin addressed to Suzanne Belperron, reproduced in the book
  7. ↑ 7.0 7.1 (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 8. 
  8. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 9. 
  9. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 16. 
  10. ↑ (ინგლისური) Lankarani, Nazanin. "Special Report: A Cut Above: Jewelry; An Unsigned Iconoclast of 20th-Century Design." The New York Times. December 11, 2010.
  11. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 32. 
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 (ფრანგული) Cailles, Françoise (11 oct 1994). René Boivin Jeweller (fr). Éditions de l'Amateur, გვ. 399. ISBN 978-2859171742. 
  13. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 36. 
  14. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 100. 
  15. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 8, p.109 "Diana Vreeland was a close friend of Suzanne Belperron", p.110 "she adored Suzanne Belperron’s style.", p. 280 "From the world of fashion, the names which appear in her notebooks include her friend Elsa Schiaparelli, Diana Vreeland, Nina Ricci, and Jeanne Lanvin.". 
  16. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 47. 
  17. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 223. 
  18. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 200. 
  19. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 240. 
  20. ↑ 20.0 20.1 (ინგლისური) Fase, Marion and Penny Proddow. "Four Designing Women." Art & Antiques Magazine. October 1993
  21. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 251. 
  22. ↑ 22.0 22.1 (ინგლისური) Gessner, Liz. "The Rebirth of a Genius." W Magazine. May 11–18, 1992
  23. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. cover. 
  24. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 130. 
  25. ↑ (ინგლისური) Raulet and Baroin (2011). Suzanne Belperron, გვ. 62. 


მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=სიუზან_ბელპერონი&oldid=2094955“-დან