სომხეთ-ოსმალეთის ომი
სტატიის | თურქეთ–სომხეთის ომი | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| თურქეთის ომი დამოუკიდებლობისთვის ნაწილი | |||||||||
 სომხები ტოვებენ ყარსს |
|||||||||
|
|||||||||
| მხარეები | |||||||||
 სომხეთის დემოკრატიული რესპუბლიკა |
 თურქი რევოლუციონერები |
||||||||
| მეთაურები | |||||||||
| დრასტამან ქანაიანი მოსე სილიკიანი |
კაზიმ კარაბეკირი |
||||||||
| ძალები | |||||||||
| 20,000 ჯარისკაცი[1] | 50,000 ჯარისკაცი[1] | ||||||||
| დანაკარგები | |||||||||
| 198,000 მშვიდობიანი მოქალაქე მკვდარი[2] | უცნობია | ||||||||
სომხეთ-ოსმალეთის ომი — ომი ოსმალეთსა და დაშნიკურ სომხეთს შორის. 29 სექტემბერს ოსმალებმა დაიკავეს სარიყამიში, შემდეგ არდაჰანი, 30 ოქტომბერს — ყარსი. საბჭოთა მთავრობამ თხოვნით მიმართა სომხეთისა და ოსმალეთის მთავრობებს შეეწყვიტათ ომი, მაგრამ უშედეგოდ. საქართველოს მენშევიკურმა მთავრობამ ნეიტრალიტეტი გამოაცხადა. 7 ნოემბერს ოსმალეთის ჯარმა დაიკავა ალექსანდროპოლი. 1921 წლის 16 მარტს ოსმალეთსა და საბჭოთა რუსეთს შორის დაიდო ხელშეკრულება, რომლის ძალითაც ოსმალეთს დარჩა ყარსის ოლქი და ზოგიერთი სხვა რაიონი. 1921 წლის 13 ოქტომბერს ოსმალეთსა და ამიერკავკასიის რესპუბლიკებს შორის დაიდო სამშვიდობო ხელშეკრულება.
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 9, გვ. 471, თბ., 1985 წელი.
სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ↑ 1.0 1.1 Anahide Ter Minassian: La république d'Arménie. 1918-1920 La mémoire du siècle., éditions complexe, Bruxelles 1989 ISBN 2-87027-280-4, p. 220
- ↑ Vahakn N. Dadrian: The History of the Armenian Genocide: Ethnic Conflict from the Balkans to Anatolia to the Caucasus Berghahn Books, Providence, Oxford 2004, ISBN 978-1-57181-666-5, p. 361
