სირია-ლიბანის კამპანია
| სირია-ლიბანის კამპანია | |||
|---|---|---|---|
| მეორე მსოფლიო ომის ნაწილი | |||
 | |||
| თარიღი | 8 ივნისი — 11 ივლისი 1941 | ||
| მდებარეობა | სირია, ლიბანი | ||
| შედეგი | მოკავშირეთა გამარჯვება, ანტიჰიტლერული კოალიციის კონტროლის დამყარება სირიასა და ლიბანზე | ||
| მხარეები | |||
| |||
| მეთაურები | |||
| |||
| ძალები | |||
| |||
| დანაკარგები | |||
| |||
 სირია-ლიბანის კამპანია ვიკისაწყობში | |||
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
სირია-ლიბანის კამპანია (კოდური სახელწოდებით „ექსპორტიორი“) — სტრატეგიული სამხედრო ოპერაცია დიდი ბრიტანეთის და „მებრძოლი საფრანგეთის“ შეიარაღებული ძალების საფრანგეთის ვიშის რეჟიმის წინააღმდეგ მეორე მსოფლიო ომის დროს, რომლის მიზანი იყო საფრანგეთის სირიისა და ლიბანის კოლონიებზე კონტროლის დამყარება.[1]
წინაპირობა და ოპერაციის გეგმა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
პირველ მსოფლიო ომში ოსმალეთის იმპერიის დამარცხების შემდეგ, მისი ახლო აღმოსავლეთის სამფლობელოები გაიყო დიდ ბრიტანეთსა (მესოპოტამია და ტრანსიორდანია, თანამედროვე ერაყი და იორდანია) და საფრანგეთს (სირია, რომელიც ასევე მოიცავდა დღევანდელ ლიბანს) შორის. მართალია, ომის წლებში არაბი მოსახლეობა უმეტესწილად მხარს უჭერდა ანტანტის ჯარების სამხედრო ოპერაციებს თურქების წინააღმდეგ ომში თურქეთის დამარცხების შემდეგ დამოუკიდებლობის მოპოვების იმედით, თუმცა ახალი კოლონიალისტების ხელისუფლებაში მოსვლამ გამოიწვია საპროტესტო ტალღა და ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის აღმავლობა. ბრძოლის აპოთეოზი გახდა რამდენიმე შეიარაღებული აჯანყება, რომელიც ფრანგებმა განსაკუთრებული სისასტიკით ჩაახშეს (ათიათასობით მოკლული არაბი).[2]
1940 წელს საფრანგეთის კამპანიის შემდეგ გერმანიამ ძალაუფლებაში შეინარჩუნა ვიშის მარიონეტული მთავრობა და ამ უკანასკნელს დაავალა კოლონიურ ტერიტორიებზე კონტროლის განხორციელება. შემდგომში ჰიტლერი გეგმავდა ევროპასთან ახლოს მდებარე ამ კოლონიის ნედლეული რესურსების განვითარებას. ასევე მას პლაცდარმად მიიჩნევდა ნავთობით მდიდარი მესოპოტამიის დასაპყრობად და ინდოეთში გადასასვლელად, რასაც, მისი აზრით, უნდა დაენგრია ბრიტანეთის იმპერია. სირიაში ფრანგული ჯარის რაოდენობა გერმანელებმა 35000-მდე განსაზღვრეს. ამრიგად, ჰიტლერმა დაუშვა სერიოზული პოლიტიკური შეცდომა — საფრანგეთის დამარცხების შემდეგ სირიაში ფრანგული ჯარების რაოდენობის შემცირებამ განმათავისუფლებელი მოძრაობის ახალი ტალღა გამოიწვია.[3]
"თავისუფალი საფრანგეთის" მთავრობის მეთაური, გენერალი შარლ დე გოლი შეუდგა გეგმის განხორციელებას საფრანგეთის კოლონიების ვიშისგან გამოყოფისა და მათ საფუძველზე საკუთარი შეიარაღებული ძალების შექმნის შესახებ . უკვე 1940 წლის ოქტომბერში მან ეგვიპტეში გაგზავნა თავისი წარმომადგენელი გენერალი ჟორჟ კვატრა, რომელმაც სირიაში მძლავრი პროპაგანდისტული კამპანია წამოიწყო და ეგვიპტეში შეკრებილი ფრანგული ნაწილების სამხედრო ოპერაციისთვის მომზადებას შეუდგა. ამავდროულად, დე გოლმა მოახერხა ჩერჩილის დაინტერესება სირიის ხელში ჩაგდების გეგმებით. ჩერჩილს თავად სურდა აღმოსავლეთ ხმელთაშუა ზღვის ტერიტორიები და, უპირველეს ყოვლისა, ლევანტის ყველაზე მნიშვნელოვანი პორტები, ბრიტანეთის კონტროლის ქვეშ მოექცია.[4]
გერმანელების თხოვნით, ვიშის მთავრობამ ასევე გაგზავნა თავისი წარმომადგენელი სირიაში, მათ შორის, ერთ-ერთი ყველაზე პროგერმანელი გენერალი, ანრი დენცი, გერმანელებმა სირიაში არაბებს შორის წამოიწყეს პროპაგანდისტული საქმიანობა და პროგერმანული პოლიტიკური და შეიარაღებული წარმონაქმნების ჩამოყალიბება.
ვიშის მთავრობამ და გენერალმა დენცმა დაიწყეს მჭიდრო თანამშრომლობა გერმანიასა და იტალიასთან (მათ შორის, გერმანელებისთვის სირიაში შენახული მრავალი სამხედრო მასალის გადაცემა). 1941 წლის მაისში სირია გამოიყენეს როგორც საყრდენი ღერძი სახელმწიფოებისთვის ერაყში ანტიბრიტანული აჯანყების გასააქტიურებლად. ამის საპასუხოდ ბრიტანეთმა 1941 წლის 14 მაისს სირიაში სამხედრო ობიექტების დაბომბვა დაიწყო, ამავე დროს "თავისუფალ ფრანგებს" მოსთხოვა, რაც შეიძლება მალე დაეწყოთ საომარი მოქმედებები სირიაში და ამ ოპერაციის ჩასატარებლად თავისი ჯარები გაეგზავნათ. მიუხედავად იმისა, რომ ერაყის აჯანყების დამარცხების შემდეგ, დენცის თხოვნით, გერმანელი სამხედრო მრჩევლები გაიყვანეს სირიიდან, ჩერჩილმა ქვეყანაში შეჭრა გადაწყვიტა.[5]
ძალები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ოპერაციისთვის მოკავშირეებმა თავი მოუყარეს 3 ქვეით დივიზიას (მე-7 ავსტრალიური, ინდური, ფრანგული), 3 ცალკეული ბატალიონს და მცირე რაოდენობით სამხედრო ტექნიკას. ჯარების რაოდენობა 34000 ადამიანს (18000 ავსტრალიელი, 9000 ბრიტანელი, 2000 ინდოელი, 5000 ფრანგი და საფრანგეთის კოლონიური ჯარი) შეადგენდა, მათ მხარს უჭერდა 103 თვითმფრინავი, 2 კრეისერი, 8 გამანადგურებელი, საჰაერო თავდაცვის კრეისერი. შეტევა დაიგეგმა სამი მიმართულებით: სამხრეთით პალესტინიდან და ცენტრალური ერაყიდან დამასკოსკენ მიმავალი მიმართულებით, ჩრდილოეთ სირიის ცალკეული დაჯგუფება ჩრდილოეთ ერაყიდან გასასვლელით ხმელთაშუა ზღვაზე. მთავარი დარტყმა პალესტინამ მიიღო. გაერთიანებული მოკავშირე ძალების ხელმძღვანელობას ახორციელებდა პალესტინასა და ტრანსიორდანიაში ბრიტანული ჯარების მეთაური გენერალი ჰენრი უილსონი.
ვიშის ჯარებმა სირიაში მიაღწიეს 35000 კაცს (კოლონიური ქვეითი ჯარის 18 ბატალიონი და 20 კავალერიის ესკადრილია), მათ შორის 27000 კოლონიური ჯარი, 90 ტანკი (Renault R35 და რამდენიმე Renault FT 1917), 120 თვითმფრინავი, 6 თვითმფრინავი, სირია. ლიბანში იყო 2 ფრანგული გამანადგურებელი, 3 წყალქვეშა ნავი და რამდენიმე პატარა გემი. ბრძოლას უშუალოდ ხელმძღვანელობდა დივიზიის გენერალი ჰენრი დენცი. უკვე საომარი მოქმედებების დროს ვიშიმ გამოაცხადა მობილიზაცია ადგილობრივ მოსახლეობაში და ჯარში 10 000-მდე არაბი შეიყვანა, მაგრამ მათი უმეტესობა მოუმზადებელი იყო, ამავე დროს არ სურდათ კოლონიალისტების მხარეზე ბრძოლა, ამიტომ ბევრი მათგანი ტყვედ ჩაბარდა ბრძოლის გარეშე, ან გაიქცა. მრავალი ავტორი ვიშის ჯარების რაოდენობის განსხვავებულ თანაფარდობაზე მიუთითებს ლევანტში — 30000-მდე ფრანგი და 15000-მდე არაბი.[6]
ოპერაციის მსვლელობა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
1941 წლის მაისის შუა რიცხვებიდან ბრიტანული თვითმფრინავებმა დაბომბვა დაიწყეს. საკმაოდ სასტიკი საჰაერო ბრძოლები გაიმართა ვიშის თვითმფრინავებით.
1941 წლის 8 ივნისის ღამეს სამხრეთის ჯგუფმა გადაკვეთა საზღვარი და ჩრდილოეთისკენ დაიწყო მოძრაობა. დე გოლისთვის მოულოდნელად, ვიშის ჯარებმა მედგარი წინააღმდეგობა გაუწიეს. ასე რომ, როდესაც მოწინავე ნაწილებმა 9 ივნისს დაიპყრეს დიდი ქალაქი კუნეიტრა, ვიშიმ, ტანკების უპირატესობის გამოყენებით, ქალაქი დაიბრუნა 15 ივნისს და ტყვედ იგდო ბრიტანული ბატალიონი. ასევე 9-დან 22 ივნისამდე გაიმართა სასტიკი ბრძოლები ქალაქ მერჯუონისთვის, რომელიც სამჯერ გადავიდა ხელიდან ხელში. დამასკოს აღების მცდელობაც წარუმატებელი აღმოჩნდა — მისკენ გამოსული ინდოეთის ქვედანაყოფებს კონტრშეტევით უპასუხეს და ალყა შემოარტყეს გარეუბანში სოფელ მეზიში, სადაც ისინი ჯიუტად იბრძოდნენ ორი დღის განმავლობაში. მხოლოდ 21 ივნისს მოკავშირეთა მთავარმა ძალებმა მიაღწიეს დამასკოს, შემდეგ ვიშის ჯარებმა დატოვეს ქალაქი.
ბრიტანული სარდლობის წარმატებული გადაწყვეტილება იყო თავდასხმა ცენტრალურ სირიაში უდაბნოდან იორდანეს საზღვარზე, სადაც წარმატებით მოქმედებდნენ ბრიტანეთის არაბული ლეგიონის ძალები, აიღეს მთის უღელტეხილები მინიმალური დანაკარგებით და აიღეს ქალაქი პალმირა 3 ივლისს. სასტკად წარიმართა ქუჩის ბრძოლა ტყვედ ჩავარდა 165 პატიმარი). 6 ივლისს პალესტინიდან და ცენტრალური ერაყიდან მოკავშირე ჯგუფები გაერთიანდნენ. ჩრდილოეთ დაჯგუფება შეტევაზე წავიდა 1 ივლისს და საკმაოდ სწრაფად, შეუტია ვიშის გაფანტულ ნაწილებს და დაწინაურდა ხმელთაშუა ზღვისკენ.
9 ივლისისთვის მოკავშირეთა მოწინავე ნაწილებმა სამხრეთიდან მიაღწიეს ბეირუთს, გაარღვიეს ძლიერი თავდაცვითი ხაზი ქალაქ დამურთან . დამურის დაკარგვამ წინასწარ განსაზღვრა მთელი კამპანიის შედეგი, რის შემდეგაც მეთაურმა ვიშის ძალებმა სირიაში, გენერალმა დენცმა, დაიწყო მოლაპარაკებები ჩაბარების შესახებ. 11 ივლისს საომარი მოქმედებები შეწყდა. ამავდროულად, პეტენმა ნება დართო დენცს ექსკლუზიურად კაპიტულაცია მოეხდინა ინგლისელებთან და არ ეწარმოებინა მოლაპარაკებები "თავისუფალ ფრანგებთან", ან თუნდაც მისი წარმომადგენლების მონაწილეობით.
14 ივლისს აკრეში ხელი მოეწერა საომარი მოქმედებების შეწყვეტის შეთანხმებას, რომლის მიხედვითაც მოკავშირეთა ჯარებმა დაიკავეს მთელი სირია, რომლის კონტროლი გადაეცა ბრიტანეთის სამხედრო ხელისუფლებას. ამ შეთანხმებამ კინაღამ გაყო მოკავშირეთა ბანაკი: დე გოლმა გამოხატა ძლიერი პროტესტი და დაემუქრა ჯარების დაუყოვნებლივ გაყვანას ბრიტანეთის დაქვემდებარებიდან, უფრო მეტიც, მან მოითხოვა, რომ მისი გენერლები ლიბანსა და სირიაში აეღოთ ძალაუფლება შეუჩერებლად, სანამ ბრიტანელების წინააღმდეგ იარაღს გამოიყენებდნენ. ასეთ ვითარებაში ბრიტანელები წავიდნენ დათმობებზე და 24 ივლისის დამატებითი პროტოკოლით აღიარეს თავისუფალი საფრანგეთის ხელისუფლების მმართველობა ლევანტში, ხოლო დე გოლმა საპასუხოდ აღიარა ბრიტანეთის სარდლობის პრიორიტეტი მოკავშირე ძალების სტრატეგიულ ხელმძღვანელობაში.
მოლაპარაკებების დროს დენცმა მოახერხა საფრანგეთში გაეგზავნა მთელი თავისი ავიაცია და ხომალდები, ჩაძირულიყო ადრე დატყვევებული ბრიტანული გემები. ჩაბარების პირობების თანახმად, ვიშის ყველა ჯარისკაცს და ოფიცერს შესთავაზეს არჩევანი გაემგზავრებინათ საფრანგეთში ან შეუერთდნენ "თავისუფალი საფრანგეთის" ჯარებს, მაგრამ ეს უკანასკნელი ვარიანტი აირჩია მხოლოდ დაახლოებით 6000 ფრანგმა (მათ შორის მხოლოდ 127 ოფიცერი), დანარჩენები დაბრუნდნენ.
მოლაპარაკებების დროს დენცმა მოახერხა საფრანგეთში გაეგზავნა მთელი თავისი თვითმფრინავი და ხომალდი, ჩაძირულიყო ადრე დატყვევებული ბრიტანული გემები. ჩაბარების პირობების თანახმად, ვიშის ყველა ჯარისკაცს და ოფიცერს შესთავაზეს არჩევანი გაემგზავრებინათ საფრანგეთში ან შეუერთდნენ თავისუფალ ფრანგულ ჯარებს, მაგრამ მხოლოდ დაახლოებით 6000 ფრანგმა აირჩია ეს უკანასკნელი (მათ შორის მხოლოდ 127 ოფიცერი), დანარჩენები დაბრუნდნენ.[7]
მოკავშირეთა დანაკარგებმა შეადგინა 4052 მოკლული და დაჭრილი, 841 პატიმარი (გათავისუფლებული ჩაბარების პირობებით), დაზიანდა 1 გამანადგურებელი. ფრანგების თქმით, ჩამოაგდეს 30 ბრიტანული თვითმფრინავი (ბრიტანელებმა აღიარეს 27 თვითმფრინავის დაკარგვა).
სხვადასხვა წყაროს მიხედვით, ვიშის დანაკარგები განსხვავდება, 3,5-დან 9 ათასამდე მოკლული და დაჭრილი, ყველაზე ხშირად მითითებულია 6,352 მოკლული და დაჭრილი რიცხვი. ბრძოლის დროს ტყვედ ჩავარდა 5 ათასამდე პატიმარი, დანარჩენებმა ჩაბარებისას იარაღი დაყარეს. დაკარგა 1 სატრანსპორტო ხომალდი. დანაკარგები Devuatin-ის მებრძოლებში (32 ცალი) — 11 ჩამოაგდეს ბრძოლებში, 7 განადგურდა მოკავშირეთა აეროდრომების დაბომბვის დროს, 12 დაიკარგა ავარიაში, 2 მიატოვეს უკანდახევის დროს. ავიაციაში ზარალმა 179 თვითმფრინავი შეადგინა.
შედეგები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
კამპანიის შედეგად მოკავშირეებმა მთლიანად აიღეს კონტროლი სირიასა და ლიბანზე, რითაც ღერძის სახელმწიფოებს წაართვეს შესაძლებლობა გავლენა მოეხდინა ნავთობის წარმოებასა და მიწოდებაზე ახლო აღმოსავლეთიდან. მტერმა დაკარგა ერთადერთი დასაყრდენი აღმოსავლეთ ხმელთაშუა ზღვაში. გარკვეული როლი ითამაშა დე გოლის განცხადებამ მტრისგან განთავისუფლების შემდეგ სირიისა და ლიბანისთვის დამოუკიდებლობის მინიჭების შესახებ მზადყოფნის შესახებ (შემდეგ ის ცდილობდა გადაედო ან გაეუქმებინა ეს გეგმები, მაგრამ იძულებული გახდა ამ ქვეყნებისთვის დამოუკიდებლობა მიანიჭა 1943 წელს).[8]
მეორე მხრივ, ისევე როგორც გაბონში, დე გოლმა ვერ შეძლო მნიშვნელოვნად გაზარდა ჯარი ვიშის ტყვეების ხარჯზე.
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- Ш. де Голль. Военные мемуары. Том 1: Призыв. — М., 1957. — С.546—548.
- Черчилль У. Вторая мировая война. Книга первая. Т. 1-2. — М., 1991.
- Воробьёв С. Арабы и Вторая мировая война. // Международная жизнь. — 2008. — № 5. — C.122-137.
- de Wailly H. Invasion Syria, 1941: Churchill and De Gaulle's Forgotten War. Syrie 1941: la guerre occultée: Vichystes contre gaullistes. London, 2016. ISBN 978-1-78453-449-3.
- James Richard. Australia's War with France: The Campaign in Syria and Lebanon, 1941. Newport, New South Wales: Big Sky Publishing, 2017. ISBN 978-1-925520-92-7.
- Gavin, Long. Greece, Crete and Syria. Australia in the War of 1939–1945, Series 1, Army. Canberra: Australian War Memorial, 1953.
- Bou-Nacklie N. E. The 1941 Invasion of Syria and Lebanon: The Role of the Local Paramilitary. // =Middle Eastern Studies. 1994. N 30. p.512–529.
სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ↑ Barr, James. A Line in the Sand: The Anglo-French Struggle for the Middle East 1914-1948. Norton, 2012.
- ↑ Smith, Colin. England's Last War Against France: Fighting Vichy 1940-1942. Sharpe, 2018.
- ↑ ohnston, Mark. The Silent 7th: An Illustrated History of the 7th Australian Division 1940–46. Crows Nest, New South Wales: Allen & Unwin, 2005. ISBN 978-1-74114-191-7.
- ↑ Longrigg S. Syria and Lebanon under french mandate. L., 1958. p.308.
- ↑ Lipschits I. La Politique de la France au Levant (1939— 1941). Amsterdam , 1962. p.114.
- ↑ Aron R. Histoire de vichy (1940—1944). Paris: Librairie Artheme Fayard. 1954. p.317.; Michel H. Histoire de la France Libre. P., 1967. p.79.
- ↑ Parkinson R. Blood, toil, tears and sweet. The war Dunkirk to Alamein. N. Y., 1973. p. 274.
- ↑ Shores Christopher F., Ehrengardt, Christian-Jacques. L' aviation de Vichy au combat 2 La campagne de Syrie, 8 juin – 14 juillet 1941. Paris: Lavauzelle, 1987. ISBN 978-2-7025-0171-9.