საქართველოს სანაპირო დაცვა

საქართველოს სანაპირო დაცვა — საქართველოს სასაზღვრო პოლიციის საზღვაო განშტოება, დაქვემდებარებული შინაგან საქმეთა სამინისტროს. პასუხისმგებელია საქართველოს 310 კილომეტრიან სანაპიროსა და ტერიტორიული წყლების დაცვაზე. სანაპირო დაცვის მთავარ დავალებებს წარმოადგენს: ტერიტორიული წყლების გამგეობა, ზღვის დაბინძურებისგან დაცვა, საზღვაო სამართალდაცვა, ძებნის და გადარჩენის დავალებების შესრულება, პორტების დაცვა და საზღვაო თავდაცვა. ყოფილი საქართველოს სამხედრო საზღვაო ძალები გაერთიანდა სანაპირო დაცვაში 2009 წელს.

საქართველოს სამხედრო საზღვაო ძალები იყო საქართველოს თავდაცვის სამინისტროს შეიარაღებული ძალების შტო 2009 წლამდე, როცა ის შეუერთდა სანაპირო დაცვას და გადაეცა შინაგან საქმეთა სამინისტროს. 2008 წლის აგვისტოს ომამდე საქართველოს საზღვაო ძალების შემადგენლობაში შედიოდა 19 ხომალდი და 531 ეკიპაჟის წევრი, რომელთაგან 181 იყო ოფიცერი, 200 NCO, 114 ახალწვეული და 36 სამოქალაქო პირი.

საქართველოს სანაპირო დაცვის შტაბ-ბინა და მთავარი ბაზა მდებარეობს ფოთის შავი ზღვის პორტში, მეორე, უფრო პატარა ბაზა მდებარეობს აჭარაში, ბათუმში. სანაპირო დაცვა ასევე მოიცავს სპეციალურ კონტრტერორისტულ დანაყოფს. საზღვაო სადაზვერვო რადარები განთავსებულია ანაკლიაში, ფოთში, სუფსაში, ჩაქვსა და გონიოში და საერთო ჯამში ფარავს ტერიტორიულ წყლებს მთლიანად.

2021 წლისათვის საქართველოს სანაპირო დაცვის მეთაურია კაპიტანი რამაზ პაპიძე.

ისტორია

მიუხედავად იმისა, რომ საქართველო შავი ზღვის სანაპიროზე მდებარეობს და ისტორიულად ზღვის ვაჭრობასთან იყო დაკავშირებული, ქვეყანას რეალურად არასოდეს ჰქონია მნიშვნელოვანი საზღვაო ფლოტი. თანამედროვე საზღვაო ძალების შექმნის პირველი მცდელობა ეკუთვნის 1918-1921 წლებში არსებულ საქართველოს დემოკრატიულ რესპუბლიკას. იმ დროის საქართველოს საზღვაო ფლოტი შედგებოდა მთავარი ხომალდისგან, რამდენიმე იალქნიანი ნავისა და ომის პერიოდში რუსი მფლობელებისგან ჩამორთმეული ბუქსირებისგან. 1921 წელს წითელი არმიის მიერ საქართველოს ოკუპაციამ დაასრულა დამოუკიდებელი სახელმწიფოებრივი მოწყობის პროცესი და ქვეყანა გახდა საბჭოთა კავშირის ნაწილი.

1990 წლისთვის საქართველოს სანაპირო წყლებს აკონტროლებდა საბჭოთა შავი ზღვის ფლოტის შემადგენლობაში მყოფი ფოთზე დაფუძნებული 184-ე სანაპირო დაცვის ბრიგადა. მცირე ზომის ბაზები მდებარეობდა ოჩამჩირეში, ბათუმში, ანაკლიასა და სოხუმში. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, ფოთის ბრიგადა 1992 წელს მთლიანად გაიყვანეს საქართველოდან და მხოლოდ ექვსი ხომალდი დატოვეს უკან. მიუხედავად ამისა, რუსეთის სასაზღვრო დაცვის ძალები განაგრძობდნენ საქართველოს სანაპირო ზოლის პატრულირებას 1998 წლამდე.

საქართველოს საზღვაო ძალები

1990 წლის თებერვალში საქართველოს მინისტრთა კაბინეტმა გამოსცა დადგენილება ად ჰოკ კომისიის შექმნის შესახებ, რომლის მიზანი იყო ეროვნული არმიის შექმნასთან დაკავშირებული პრობლემების გადაჭრა. ერთ-ერთ სამუშაო ჯგუფს ხელმძღვანელობდა კაპიტანი ალექსანდრე ჯავახიშვილი, ყოფილი საბჭოთა ბირთვული წყალქვეშა ნავის მეთაური, რომელიც ქვეყნის საზღვაო ძალების ჩამოყალიბებაზე იყო პასუხისმგებელი. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ, საქართველო, რომელიც იმ დროისთვის ჯერ კიდევ არ იყო დსთ-ს წევრი, არ იყო ჩართული 1992 წლის იანვარში დაწყებულ რუსეთ-უკრაინის შავი ზღვის ფლოტის დაყოფის მოლაპარაკებებში. ამის შედეგად, როდესაც 1992 წელს აფხაზეთში სეპარატისტული ომი დაიწყო, საქართველო დარჩა ეფექტური საზღვაო ძალებისა და თავდაცვის სისტემის გარეშე. ომის განმავლობაში ერთადერთი ორი მნიშვნელოვანი საზღვაო ოპერაცია იყო 1992 წლის აგვისტოში ბიჭვინთიდან (პიტსუნდიდან) 173 ქალისა და ბავშვის ევაკუაცია და 1993 წლის აპრილში პრო-აფხაზ ჩეჩენ მებრძოლ შამილ ბასაევის ბანაკის განადგურება გუდაუთაში. 1993 წლის 7 ივლისს, როდესაც ქართველმა ნაღმგამწმენდმა „განთიადმა“, შუკრი კოპალიანის ხელმძღვანელობით, ტამიშის სანაპიროსთან პატრულირებისას დაამარცხა რამდენიმე აფხაზური ნავი, დღე აღინიშნა როგორც საქართველოს სამხედრო საზღვაო ფლოტის დღე.

საზღვაო ძალების შექმნა დაიწყო თევზსაჭერი გემების მცირე კალიბრის ანტისაჰაერო ქვემეხებითა და ტყვიამფრქვევებით აღჭურვით. 1996 წელს საქართველომ კვლავ წამოწია საკითხი საბჭოთა შავი ზღვის ფლოტის მემკვიდრეობის საკუთარ წილზე, ხოლო რუსეთის მხრიდან უარმა, რომ საქართველოს ფლოტის ნაწილი არ გამოეყო, კიდევ ერთი დაძაბულობის წყარო შექმნა და კიდევ უფრო გაამწვავა ისედაც დამძიმებული ქართულ-რუსული ურთიერთობები. ამჯერად უკრაინამ მხარი დაუჭირა თბილისის პრეტენზიებს, მან ქართულ საზღვაო ფლოტს გადასცა რამდენიმე საპატრულო ნავი და დაიწყო ქართველ ეკიპაჟთა გადამზადება, თუმცა ვერ მოხერხდა ყოფილი ფოთის ბაზაზე დაფუძნებული გემების საქართველოსთვის გადმოცემა საბოლოო შეთანხმების ფარგლებში. მოგვიანებით გადაწყდა, რომ საქართველოს ეკუთვნილი დარჩენილი წილი გადაცემოდა რუსეთს, რაც განხორციელდა ქვეყნის საგარეო ვალის შემცირების სანაცვლოდ.

საქართველო არის შავი ზღვის ძალების (BLACKSEAFOR) ერთ-ერთი დამფუძნებელი წევრი და აქტიური მონაწილე.

1990-იანი წლების ბოლოს, ნატოს წევრი ქვეყნების, განსაკუთრებით თურქეთისა და საბერძნეთის დახმარებით, საქართველომ შეძლო მცირე საზღვაო ძალის ჩამოყალიბება. თუმცა, მთელი თავისი არსებობის განმავლობაში, საქართველოს სამხედრო საზღვაო ფლოტი სხვადასხვა თვალსაზრისით რჩებოდა შეიარაღებული ძალების ყველაზე სუსტი კომპონენტად, მას არ გააჩნდა მკაფიო ოპერატიული დოქტრინა და არ ჰქონდა სათანადო რესურსი ზღვისთვის ვარგისი გემების შენარჩუნებისა და სწავლებების ჩატარებისთვის.

2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომის შემდეგ, რომლის დროსაც ქვეყნის საზღვაო ძალების დიდი ნაწილი განადგურდა, მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება, რომ მომდევნო წელს საქართველოს სამხედრო საზღვაო ფლოტი შერწყმოდა სანაპირო დაცვის სამსახურს.

საზღვაო ძალების ყოფილი ხომალდები

საქართველოს სამხედრო-საზღვაო ფლოტი შედგებოდა 19 გემისა და ნავისგან. 2008 წლის 19 აგვისტომდე, როდესაც რუსულმა ძალებმა იგი გაანადგურეს, ყველაზე ძლიერი საბრძოლო ერთეული იყო სარაკეტო კატარღა „დიოსკურია“. მეორე ზედაპირული საბრძოლო ხომალდი, სარაკეტო კატარღა „თბილისი“, ხანძრის მდგომარეობაში აღმოჩნდა ფოთის საზღვაო ბაზაზე. სამხედრო-საზღვაო ფლოტმა რუსეთისა და საქართველოს ომში სერიოზული დანაკარგი განიცადა.

2008 წლის 9 აგვისტოს ზღვაში ერთ ქართულ სამხედრო გემს ცეცხლი გაუხსნეს და ჩაძირეს რუსეთის შავი ზღვის ფლოტის ერთეულებმა აფხაზეთის სანაპიროსთან, მას შემდეგ რაც, გავრცელებული ინფორმაციით, იგი სამ სხვა ხომალდთან ერთად შევიდა რუსეთის მიერ გამოცხადებულ „უსაფრთხოების ზონაში“.^[1]

სხვა ერთეულები გაჩაღებულ იქნა ან ჩაძირული რუსული ძალების მიერ ფოთის საზღვაო პიერის მიმდებარედ 13 აგვისტოს.

„დიოსკურია“ იყო საფრანგეთში აშენებული Tiger-კლასის სწრაფი შეტევითი კატარღა (1972), რომელიც საქართველომ 2004 წელს საბერძნეთისგან მიიღო. Constructions Mécaniques de Normandie-ს მიერ შერბურში (1972–2004). იგი დაპროექტებული იყო ოთხი MM38 Exocet ტიპის რაკეტით, ორი ოერლიკონის 35 მმ-იანი ორმაგი ქვემეხითა და ორი 533 მმ ტორპედოს გამშვები სისტემით აღჭურვისთვის, რაც მას ქართული ფლოტის ყველაზე ძლიერ საბრძოლო კატარღად აქცევდა.^[2] ისიც სერიოზულად დაზიანდა 2008 წლის ომის დროს და ჩაიძირა ფოთში.^[3]
„თბილისი“ იყო საბჭოთა პროექტის 206MR ტიპის სარაკეტო კატარღა, რომელიც საქართველომ 1999 წელს უკრაინისგან მიიღო. იგი აღჭურვილი უნდა ყოფილიყო ორი „ტერმიტის“ ტიპის რაკეტის გამშვები სისტემით, 76 მმ-იანი AK-176 მრავალფუნქციური ქვემეხითა და 30 მმ-იანი ექვსლულიანი AK-630M ტიპის ქვემეხით. გემი ხანძრის მდგომარეობაში აღმოჩნდა ფოთის საზღვაო ბაზაზე 2008 წლის 13 აგვისტოს.^[4]

2008 წლის ომამდეც კი, საქართველოს არ გააჩნდა სარაკეტო შეიარაღება არც „დიოსკურიასთვის“ და არც „თბილისისთვის“, მიუხედავად იმისა, რომ ორივეს ჰქონდა სარაკეტო გამშვებები.

2009 წლის დასაწყისისთვის როგორც „თბილისი“, ისე „დიოსკურია“ ჩაძირულ მდგომარეობაში რჩებოდა ფოთის პორტში. ისინი, სავარაუდოდ, საბოლოოდ დაკარგულად მიიჩნეოდა.

ჯამში, ჩანს, რომ 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომში ქართულმა სამხედრო-საზღვაო ძალებმა დაკარგეს „თბილისი“, „დიოსკურია“ და „წყალტუბო“, რომლებიც ფოთში ჩაძირულ იქნა. სანაპირო დაცვამ დაკარგა საპატრულო გემი „გიორგი თორელი“, რომელიც, გავრცელებული ინფორმაციით, ჩაძირული იქნა აფხაზეთის სანაპიროსთან გამართულ ბრძოლაში, აგრეთვე P 203. თუმცა, „გიორგი თორელი“ კვლავ მოქმედებდა 2014 წლისთვის.^[5] საქართველოს სანაპირო დაცვასა და სამხედრო-საზღვაო ფლოტს ასევე ჰყავდათ მცირე ზომის, მყარ-კორპუსიანი საბგერები, რომლებიც რუსულმა ძალებმა როგორც სამხედრო ნადავლი წაიღეს. ეს ხომალდები მსახურობდნენ სანაპირო დაცვის სამართალდამცველ მისიებში და საქართველოს სპეციალური დანიშნულების ძალებში.

მიზეზებს შორის, რის გამოც საზღვაო ფლოტი გაუქმდა და შეერთდა სანაპირო დაცვის სამსახურს, სავარაუდოდ, სწორედ ეს აქტივების დანაკარგი იყო.

საზღვაო ძალები ხდება სანაპირო დაცვის ნაწილად 2009 წელს

2009 წელს საქართველოს რამდენიმე დარჩენილი მოქმედი საზღვაო ერთეული გააერთიანეს საქართველოს სანაპირო დაცვის ძალებთან და გადასცეს საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს დაქვემდებარებაში.

უსაბუთოდ განცხადებული აფხაზეთის ბლოკადა

2009 წლის აგვისტოში, საქართველოს სანაპირო დაცვამ დააკავა სამი კომერციული გემი, რომლებიც ცდილობდნენ აფხაზეთის წყლებში შესვლას. აფხაზეთის ხელისუფლება ადანაშაულებს საქართველოს იმაში, რომ ის ახორციელებს ბლოკადას მტრულად განწყობილი რეგიონის წინააღმდეგ, რათა გაამწვავოს და დააცალკევოს იგი.^[6]

სანაპირო დაცვის ძალები

საპირისპიროდ, საქართველოს სანაპირო დაცვა, რომელიც სასაზღვრო პოლიციის ნაწილია და ექვემდებარება შინაგან საქმეთა სამინისტროს, სწრაფად განვითარდა და დღეს ერთ-ერთ ყველაზე ეფექტურ ძალად ითვლება საქართველოში. სანაპირო დაცვის ფორმირება დაიწყო 1998 წელს, როდესაც შეიქმნა პირველი საზღვაო დივიზიონი საქართველოს სახელმწიფო სასაზღვრო დაცვის დეპარტამენტის ფარგლებში (პირდაპირ ექვემდებარებოდა პრეზიდენტის ადმინისტრაციას). იმავე პერიოდში, ფოთში და ბათუმში დაარსდა პირველი და მეორე საზღვაო დივიზიონები. სარდლობის სტრუქტურამ ამ ერთეულებს მისცა სამხედრო ელემენტის სტატუსი სასაზღვრო დაცვაში, თუმცა მათ არ ჰქონდათ მკაფიო საზღვაო გამოცდილება.

1998 წლის 16 ივლისს, საქართველოს სახელმწიფო სასაზღვრო დაცვის დეპარტამენტის პირველმა საზღვაო დივიზიონმა დაიწყო საქართველოს საზღვაო სახელმწიფო საზღვრის პატრულირება. გემები გადმოცემული იყო უკრაინისა და თურქეთის მიერ, სხვადასხვა ტექნიკური მდგომარეობით. საქართველოს სანაპირო დაცვის დღე ყოველწლიურად აღინიშნება 16 ივლისს.

სანაპირო დაცვის განვითარების დაუყოვნებელი მხარდაჭერა განხორციელდა აშშ-ის საქართველოს სასაზღვრო უსაფრთხოებისა და სამართალდაცვითი პროგრამის (GBSLE) გზით, რომელსაც ხელმძღვანელობდა აშშ-ის საბაჟო სამსახური აშშ-ის სანაპირო დაცვის ჩართულობით. საქართველოს საზღვაო პერსონალმა ტექნიკურ და ოფიცრის მომზადების კურსებზე სწავლა ამერიკის შეერთებულ შტატებში 1997 წელს დაიწყო, რაც შემდეგ უფრო გაფართოვდა. პირველი ინფრასტრუქტურული დახმარების პროექტი, რომელიც დასრულდა, იყო სადამკვირვებლო რადარის სადგური სუფსის ნავთობსადენის ტერმინალზე 1999 წელს.

1998 წელს აშშ-ის სანაპირო დაცვამ საქართველოში, ფოთში, განალაგა გრძელვადიანი სასწავლო ჯგუფი. მომდევნო ხუთი წლის განმავლობაში, ეს ჯგუფი უზრუნველყოფდა ქართველი სანაპირო დაცვის პერსონალისა და ინფრასტრუქტურის მომზადებას, მენტორობასა და ტექნიკურ მომსახურებას. საქართველოს გადაეცა ორი 40-ფუტიანი SeaArk-ის ტიპის გემი და ორი USCG Point-კლასის გემი. 2000 და 2002 წლებში ჩამოსული ყოფილები Point Countess და Point Baker იქცნენ ფლოტის ძირითად საყრდენად. გადაერქვათ სახელები ცოტნე დადიანი (P210) და გენერალი მაზნიაშვილი (P211), და ამ გემებმა შექმნეს ტექნიკური ხიდი, რომელმაც წარმატებით იმუშავა მანამ, სანამ საქართველომ დაიწყო ახალი ხომალდების განვითარება და შეძენა 2007–2008 წლებში. ფოთში 2002 წელს ამოქმედდა მეორე სანაპირო რადარი. სუფსის ზონის დაფარვასთან გადაფარვით, საქართველოს უკვე შეეძლო ეკონტროლა ტერიტორიული წყლები აფხაზეთიდან აჭარამდე.

შიდა სტრუქტურულად, საზღვაო დივიზიონი კვლავ სუსტად დაფინანსებული, არამკაფიოდ განსაზღვრული და ორგანიზაციულად გაურკვეველი რჩებოდა როგორც სასაზღვრო დაცვის კიდევ ერთი ელემენტი. თუმცა, საზღვაო საზღვრის კონტროლის მნიშვნელოვანი ვალდებულებებისა და მზარდი შესაძლებლობების გამო, 2002 წელს დაიწყო რეფორმის პროცესი, რომელიც მიზნად ისახავდა სანაპირო დაცვისთვის თანასწორობისა და ორგანიზაციული ეფექტურობის შექმნას.

აშშ-ის მოდელით შთაგონებულმა და GBSLE-ს საზღვაო მრჩევლისა და ქართველი კოლეგების მხარდაჭერით, საქართველოს მესამე კლასის კაპიტანმა რამაზი პაპიძემ შექმნა ფუნქციური სანაპირო დაცვის სისტემა საქართველოსთვის. მის მიერ შემუშავებული გეგმა ეფუძნებოდა არსებული და დაგეგმილი რესურსების, საფრთხეების, მისიების და ტაქტიკის ანალიზს. პაპიძემ შექმნა სტრუქტურა, რომელიც დეპარტამენტის ფარგლებში თანაბარ დონეზე აყენებდა სანაპირო დაცვას სასაზღვრო დაცვასთან და შიდა სტრუქტურად ყოფდა ფუნქციებს: ოპერაციულ ძალებს ხელმძღვანელობდა ოპერაციების დირექტორატი, ხოლო რესურსების მართვას, ადმინისტრაციის დირექტორატი. ამ სამსახურს ექნებოდა მეტწილად დამოუკიდებელი ბიუჯეტი და ავტონომიური პასუხისმგებლობა მისიების განხორციელებაზე. ინოვაციური და პროგრესულად ორიენტირებული გეგმა ითვალისწინებდა როგორც ქართული კანონმდებლობის, ასევე კულტურისა და ტრადიციის მოთხოვნებს. აშკარად ქართულ მოდელზე დაფუძნებული ორგანიზაცია, სანაპირო დაცვის მთავარი ოფისი ოფიციალურად დაარსდა 2003 წლის აპრილში, საქართველოს სახელმწიფო სასაზღვრო დაცვის დეპარტამენტის ფარგლებში. ეს იყო ყველაზე მნიშვნელოვანი რეფორმა ქვეყნის სამხედრო სისტემაში იმ დროისთვის და სანაპირო დაცვას მისცა პროფესიონალიზაციისა და ოპერაციული წარმატების გზა.

მალე განცხადების შემდეგ, გენერალ-მაიორი დავით გულია დაინიშნა სანაპირო დაცვის პირველ ხელმძღვანელად, პარალელურად აგრძელებდა საქმიანობას როგორც დეპარტამენტის თავმჯდომარის მოადგილე.

2005 წელს საქართველოს სახელმწიფო სასაზღვრო დაცვის დეპარტამენტი დაექვემდებარა საქართველოს შინაგან საქმეთა სამინისტროს, რაც სანაპირო დაცვის სტატუსისა და ფუნქციების მნიშვნელოვან ზრდას ნიშნავდა.

2006 წლის დეკემბერში, შინაგან საქმეთა სამინისტროს სახელმწიფო სასაზღვრო დაცვის დეპარტამენტი გარდაიქმნა სამართალდამცავ სტრუქტურად, საქართველოს სასაზღვრო პოლიციად. შესაბამისი ცვლილებები განხორციელდა სანაპირო დაცვაშიც; მას მიენიჭა დეპარტამენტის სტატუსი. დეპარტამენტის ხელმძღვანელი ამავდროულად გახდა საქართველოს სასაზღვრო პოლიციის უფროსის მოადგილე.

აქტიური შეიარეღება და გემები სანაპირო დაცვის ძალების

Ships and vessels

Type	Origin	Role	Notes
Island - კლასის საპატრულო ხომალდი	აშშ	კატარღა	2 გემი ნაჩუქარი ამერიკისგან.^[7] მსაბურებაში როგორც ოჩამჩირე და დიოსკურია.^[8]
Point - კლასის კატარღა	აშშ	კატარღა	2 გემი მსახურებაში.^[9]
AB-25 - კლასის საპატურლო ხომლადი	თურქეთი	საპატურლო ხომალდი	1 გემი აქტიურ მსახურებაში, ქუთაისის სახელად.^[9]
Kaan 33 - კლასის საპატრულო გემი	თურქეთი	საპატურლო ხომალდი	2 გემი აქტიურ მსახურებაში.^[9]
Dilos - კლასის საპატურლო ხომლადი	საბერძნეთი	საპატურლო ხომალდი	2 აქტიურ მსახურებაში, ივერია და მესტის სახელად.^[9]
Zhuk - კლასის საპატრულო გემი	სსრკ უკრაინა	საპატურლო ხომალდი	7 აცტიურ მსახურებაში,^[9]ზოგი შეიარაღებული ZU-2-23 ავტოზარბაზნით.
პროექტრი 18639	სსრკ უკრაინა	საპატურლო ხომალდი	3 აქტიურ მსახურებაში^[9]

შეიარაღება

Name	Origin	Type	Notes
Mk 38 25 mm chain gun	აშშ	აუტოზარბაზანი	გამოყენებულია Island-კლასზე
Bofors 40 mm gun	შვედეთი	აუტოზარბაზანი	გამოყენებულია AB-25-კლასზე
Oerlikon 20 mm	შვეიცარია	აუტოზარბაზანი	გამოყენებულია AB-25-კლასზე
ZU-23-2	სსრკ	ანტი-საჰაერო აუროზარბაზანი	დამონტაჟებულია მრავალ ხომალდზე
DShK	სსრკ	მძიმე ტყვიამფქრევი	გამოტენებულია რამოდენიმე ხომალდზე
M2 Browning	აშშ	მძიმე ტყვიამფქრევი	გამოყენებულია Island-კლასზე

საქართველოს სანაპირო დაცვის ხომალდები

საქართველოს სანაპირო დაცვის ფლოტი შედგება შემდეგი ხომალდებისგან:

კლასი (ტიპი)	რაოდენობა	სახელები
კორვეტები
გრიშას კლასის კორვეტი^[10]	2
ტორპედოები
ტურიას კლასის ტორპედო^[10]	1
მურავეის კლასის ტორპედო/საპატრულო ნავი^[10]	3
სარაკეტო ხომალდები
ლა კომბატანე II კლასის სწრაფი მოიერიშე/სარაკეტო ხომალდი^[10]	1	დიოსკურია ყოფილი: ანიოსი
მატკას კლასის სარაკეტო ხომალდი^[10]	1	თბილისი ყოფილი: კონოტოპი
საპატრულო ხომალდები
ლინდაუს კლასის ტრალერი^[10]
სტენკას კლასის საპატრულო ხომალდი^[10]	2	ბათუმი გიორგი თორელი
პოინტ კლასის კატარღა^[10]	2	გენერალი მაზნიაშვილი ცოტნე დადიანი
რეალიანს კლასის კატარღა^[10]	2
MRTP 34 სწრაფი მოიერიშე/საპატრულო ხომალდი^[10]^[11]	2
აკენატას კლასის საპატრულო ხომალდი^[10]	1
დილოს კლასის საპატრულო ხომალდი^[10]	2
AB-25 კლასის საპატრულო ხომალდი^[10]	1
ჟუკის კლასის საპატრულო ხომალდი^[10]	9
კაან 33 კლასის საპატრულო ხომლადი^[10]	1
აილენდ კლასის საპატრულო ხომალდი^[12]	2	ოჩამჩირე დიოსკურია
ტრალერები
იევგენიას კლასის ტრალერი^[10]	4
ამფიბიური სადესანტო ხომალდები
LCM^[10]	4
LCU^[10]	2
LCT^[10]	2

ფოთი

აეტი (ყოფილი გერმანული ნაღმწმენდი Minden (M-1085) – ტექნიკური მომსახურების მდგომარეობაში იმყოფებოდა, როდესაც 2008 წლის აგვისტოში რუსეთთან ომი დაიწყო. გემი რუსულმა ძალებმა ჩაძირეს ფოთის ნავმისადგომთან. შემდეგ, 2008 წლის სექტემბერში ამოიყვანეს წყლიდან. დაუბრუნდა აქტიურ სამსახურებრივ მდგომარეობას როგორც ნავმისადგომზე მომუშავე სასწავლო პლატფორმად.
გიორგი თორელი – საბჭოთა ტურ-კლასის ტორპედოს ნავი (პროექტი 206M), რომელიც 1990-იან წლებში უკრაინაში მოდიფიცირებული იყო კერძო სარგებლობისთვის, სანამ 1999 წელს საქართველოს გადაეცემოდა.
ცოტნე დადიანი (ყოფილი USCGC Point Countess) – ფოთიდან გავიდა რუსეთის ძალების მოსვლამდე 2008 წლის აგვისტოში. ბატუმიდან თავის ბაზაზე დაბრუნდა 2008 წლის სექტემბერში.
P 205 (პირველი კორპუსი, რომელიც გარდაიქმნა ძველი საბჭოთა პროექტი 1400 გრიფ-კლასიდან ახალ ორბი-კლასად) – ტექნიკური მომსახურების მდგომარეობაში იყო, როდესაც 2008 წლის აგვისტოში რუსეთთან ომი დაიწყო. გემი რუსულმა ძალებმა ჩაძირეს ფოთის ნავმისადგომთან. შემდეგ, 2008 წლის სექტემბერში ამოიყვანეს წყლიდან.
P 203 და P 204 (2 ძველი საბჭოთა პროექტი 1400 გრიფ-კლასი) – P 204 გავიდა ფოთიდან რუსეთის ძალების მოსვლამდე 2008 წლის აგვისტოში. ბატუმიდან თავის ბაზაზე დაბრუნდა 2008 წლის სექტემბერში. P 203 რუსულმა ძალებმა ჩაძირეს ფოთის ნავმისადგომთან 2008 წლის აგვისტოში. შემდგომში ამოიღეს, მაგრამ სამსახურში არ დაბრუნებულა.
P 201 – 40-ფუტიანი SeaArk – გავიდა ფოთიდან რუსეთის ძალების მოსვლამდე 2008 წლის აგვისტოში. ბათუმიდან თავის ბაზაზე დაბრუნდა 2008 წლის სექტემბერში.