შინაარსზე გადასვლა

რომის წესდება

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
რომის წესდება
სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს რომის წესდება

წესდების მხარეები და ხელმომწერები
  მხარე სახელმწიფოები
  ხელმომწერი სახელმწიფოები, რომლებსაც ჯერ არ მოუხდენიათ ხელმოწერის რატიფიცირება
  მხარეები, რომლებმაც დატოვეს წესდება
  ხელმომწერი, რომლებმაც გაიწვიეს ხელმოწერა
  სახელმწიფოები, რომლებსაც ხელი არ მოუწერიათ
მომზადდა 17 ივლისი, 1998
ხელი მოეწერა 17 ივლისი, 1998[1]
ადგილი რომი, იტალია[1]
ძალაში შევიდა
პირობები 		1 ივლისი, 2002[2]
60 რატიფიკაცია[3]
ხელი მოაწერეს 139[2]
მხარეები 123[2]
მეანაბრე გაეროს გენერალური მდივანი[1]
ენები არაბული, ჩინური, ინგლისური, ფრანგული, რუსული და ესპანური[4]
სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს შტაბ-ბინა ჰააგაში

სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს რომის წესდება (ასევე ცნობილი, როგორც რომის წესდება ან რომის სტატუტი; ინგლ. Rome Statute of the International Criminal Court) — ხელშეკრულება, რომელმაც დააარსა სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლო (ICC).[5] იგი მიღებულ იქნა დიპლომატიურ კონფერენციაზე რომში, იტალიაში, 1998 წლის 17 ივლისს[6][7] და იგი ძალაში შევიდა 2002 წლის 1 ივლისს. 2019 წლის ნოემბრის მდგომარეობით, 123 სახელმწიფოა წესდების მხარე.[8] სხვა საკითხებთან ერთად, წესდება ადგენს სასამართლოს ფუნქციებს, იურისდიქციასა და სტრუქტურას.

რომის წესდებამ დაადგინა ოთხი ძირითადი საერთაშორისო დანაშაული: გენოციდი, დანაშაულები ადამიანურობის წინააღმდეგ, ომის დანაშაულები და აგრესიის დანაშაულები, რომლის დეფინიციაც განისაზღვრა 2010 წლის განხილვის კონფერენციაზე კამპალაში, უგანდაში, და ამ დანაშაულზე იურისდიქცია აქვს 2018 წლის 27 ივლისიდან. ეს დანაშაულები „არ ექვემდებარება ხანდაზმულობის ვადას“.[9] რომის წესდების მიხედვით, ICC-ს შეუძლია გამოიძიოს და განახორციელოს ოთხი ძირითადი საერთაშორისო დანაშაული მხოლოდ იმ სიტუაციებში, როდესაც სახელმწიფოებს თავად „არ შეუძლიათ“ ან „არ სურთ“ ამის გაკეთება; სასამართლოს იურისდიქცია ავსებს შიდასახელმწიფოებრივი სასამართლოების იურისდიქციას. სასამართლოს აქვს იურისდიქცია დანაშაულებზე მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ისინი ჩადენილია მონაწილე სახელმწიფოს ტერიტორიაზე ან თუ ჩადენილია მონაწილე სახელმწიფოს მოქალაქის მიერ; ამ წესის გამონაკლისი არის ის, რომ ICC-ს შეიძლება ასევე ჰქონდეს იურისდიქცია დანაშაულებზე, თუ ის უფლებამოსილი იქნება გაეროს უშიშროების საბჭოს მიერ.

მიზანი

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

რომის წესდებამ დაადგინა ოთხი ძირითადი საერთაშორისო დანაშაული: (I) გენოციდი, (II) დანაშაული ადამიანურობის წინააღმდეგ, (III) ომის დანაშაულები და (IV) აგრესიის დანაშაული. მრავალწლიანი მოლაპარაკებების შემდეგ, რომელიც მიზნად ისახავდა მუდმივი საერთაშორისო ტრიბუნალის შექმნას გენოციდსა და სხვა სერიოზულ საერთაშორისო დანაშაულებებში, როგორიცაა ადამიანურობის წინააღმდეგ ჩადენილი დანაშაულები, ომის დანაშაულები და აგრესიის დანაშაულები, ბრალდებული პირების გასამართლებისათვის, გაეროს გენერალურმა ასამბლეამ მოიწვია ხუთკვირიანი დიპლომატიური კონფერენცია რომში 1998 წლის ივნისს „საერთაშორისო სისხლის სამართლის სასამართლოს შექმნის შესახებ კონვენციის დასასრულებლად და მისაღებად“.[10][11]

ისტორია

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1998 წლის ივნისში რომში მოიწვიეს ხუთკვირიანი დიპლომატიური კონფერენცია „საერთაშორისო სისხლის სამართლის სასამართლოს შექმნის შესახებ კონვენციის დასასრულებლად და მისაღებად“.[10][11] 1998 წლის 17 ივლისს რომის წესდება მიიღეს 120 ხმით, 7 წინააღმდეგი იყო, 21 ქვეყანამ თავი შეიკავა.[6] შეთანხმების თანახმად, უარმყოფელი სახელმწიფოების ვინაობა ოფიციალურად არ გამჟღავნებულა, აქედან გამომდინარე, არსებობს გარკვეული დავა იმ შვიდი ქვეყნის ვინაობასთან დაკავშირებით, რომლებმაც ხმა არ მისცეს ხელშეკრულებას.[12] ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკა, ისრაელი და ამერიკის შეერთებული შტატები შვიდ სახელმწიფოში შედიან, რადგან მათ საჯაროდ დაადასტურეს თავიანთი უარყოფითი ხმები; ინდოეთი, ინდონეზია, ერაყი, ლიბია, კატარი, რუსეთი, საუდის არაბეთი, სუდანი და იემენი შესაძლოა იყვნენ დანარჩენ ოთხს შორის.[12] ხმის მიცემის განმარტებები საჯაროდ გამოაცხადეს ინდოეთმა, ურუგვაიმ, მავრიტანიამ, ფილიპინებმა, ნორვეგიამ, ბელგიამ, შეერთებულმა შტატებმა, ბრაზილიამ, ისრაელმა, შრი-ლანკამ, ჩინეთმა, თურქეთმა, სინგაპურმა და გაერთიანებულმა სამეფომ.[13] 2002 წლის 11 აპრილს, ათმა ქვეყანამ მოახდინა წესდების რატიფიცირება სპეციალურ ცერემონიალზე, რომელიც გაიმართა გაეროს შტაბ-ბინაში ნიუ-იორკში,[14] და ხელმომწერთა საერთო რაოდენობა 60-მდე გაიზარდა, რაც იყო მინიმალური რაოდენობა. ხელშეკრულება ძალაში შევიდა 2002 წლის 1 ივლისს;[14] ICC-ს შეუძლია სისხლისსამართლებრივი დევნა მხოლოდ ამ თარიღზე ან მის შემდეგ ჩადენილი დანაშაულების წინააღმდეგ.[15] წესდება შეიცვალა 2010 წელს კამპალაში, უგანდაში განხილული კონფერენციის შემდეგ, მაგრამ ცვლილებები წესდებაში, რომლებიც იმ დროს იქნა მიღებული, ჯერ არ არის ეფექტური.

რომის წესდება არის მრავალი მცდელობის შედეგი ზენაციონალური და საერთაშორისო ტრიბუნალის შექმნისთვის. XIX საუკუნის ბოლოს საერთაშორისო საზოგადოებამ პირველი ნაბიჯები გადადგა ზესახელმწიფოებრივი იურისდიქციის მქონე მუდმივი სასამართლოების ინსტიტუტისკენ. ჰააგის საერთაშორისო სამშვიდობო კონფერენციებთან ერთად, უძლიერესი ქვეყნების წარმომადგენლები ცდილობდნენ ომის კანონების ჰარმონიზაციას და ტექნოლოგიურად მოწინავე იარაღის გამოყენების შეზღუდვას. პირველი მსოფლიო ომისა და მეორე მსოფლიო ომის დროს ჩადენილი საზარელი დანაშაულების შემდეგ, პრიორიტეტი გახდა იმ პიროვნებების დევნა, რომლებიც პასუხისმგებელნი არიან იმდენად მძიმე დანაშაულებზე, რომ მათ მოიხსენიებენ, როგორც „ადამიანურობის წინააღმდეგ დანაშაულებს“. დემოკრატიული ცივილიზაციის ძირითადი პრინციპების ხელახალი დადასტურების მიზნით, სავარაუდო დამნაშავეები არ დახვრიტეს საჯარო მოედნებზე ან არ გაგზავნეს წამების ბანაკებში, არამედ ექცეოდნენ როგორც დამნაშავეებს: რეგულარული სასამართლო პროცესით, თავდაცვის უფლებით და უდანაშაულობის პრეზუმფციით. ნიურნბერგის სასამართლო პროცესი გადამწყვეტი მომენტი იყო იურიდიულ ისტორიაში და ამის შემდეგ ხელი მოეწერა ზოგიერთ ხელშეკრულებას, რომლებმაც გამოიწვია რომის წესდების შემუშავება.

გაეროს გენერალური ასამბლეის რეზოლუცია n. 260 1948 წლის 9 დეკემბერს, კონვენცია გენოციდის დანაშაულის პრევენციისა და დასჯის შესახებ, იყო პირველი ნაბიჯი საერთაშორისო მუდმივი სისხლის სამართლის ტრიბუნალის შექმნისკენ, რომლის იურისდიქცია დანაშაულებზე ჯერ კიდევ არ არის განსაზღვრული საერთაშორისო ხელშეკრულებებში. რეზოლუციაში იყო იმედი გაეროს იურიდიული კომისიის მხრიდან ამ მიმართულებით. გენერალურმა ასამბლეამ კომისიიდან გამოთქმული მოსაზრებების შემდეგ შექმნა დებულების შემუშავებისა და მასთან დაკავშირებული სამართლებრივი საკითხების შესწავლის კომიტეტი. 1951 წელს წარმოდგენილი იყო პირველი პროექტი; მეორე პროექტი მოჰყვა 1955 წელს, მაგრამ იყო მთელი რიგი შეფერხებები, ოფიციალურად აგრესიის დანაშაულის დეფინიციის სირთულეების გამო, რომლებიც მხოლოდ დიპლომატიური ასამბლეებით გადაწყდა წესდების ძალაში შესვლის შემდგომ წლებში. შეფერხებებს ასევე შეუწყო ხელი ცივი ომის გეოპოლიტიკურმა დაძაბულობამ.

ტრინიდადმა და ტობაგომ სთხოვა გენერალურ ასამბლეას 1989 წლის დეკემბერში ხელახლა გაეხსნა მოლაპარაკებები საერთაშორისო სისხლის სამართლის სასამართლოს შექმნისთვის და 1994 წელს წარადგინა წესდების პროექტი. გენერალურმა ასამბლეამ შექმნა დროებითი კომიტეტი სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოსთვის და, დასკვნების მოსმენის შემდეგ, მოსამზადებელი კომიტეტი, რომელიც მუშაობდა პროექტზე ორი წლის განმავლობაში (1996–1998). იმავდროულად, გაერთიანებული ერების ორგანიზაციამ შექმნა ad hoc საერთაშორისო ტრიბუნალები ყოფილი იუგოსლავიისა (ICTY) და რუანდასთვის (ICTR).

გაეროს გენერალურმა ასამბლეამ თავისი 52-ე სესიის დროს გადაწყვიტა მოიწვიოს დიპლომატიური კონფერენცია სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს დასაარსებლად, რომელიც ჩატარდა რომში 1998 წლის 15 ივნისიდან 17 ივლისამდე, 2002 წლის 1 ივლისს ძალაში შესული ხელშეკრულების დასადგენად. რომის კონფერენციას ესწრებოდა 161 სახელმწიფოს წარმომადგენელი, სხვადასხვა ორგანიზაციის, მთავრობათაშორისი ორგანიზაციებისა და სააგენტოების დამკვირვებლებთან ერთად, არასამთავრობო ორგანიზაციების (მათ შორის ადამიანის უფლებათა მრავალი ჯგუფის ჩათვლით), კონფერენცია გაიმართა სურსათისა და სოფლის მეურნეობის ორგანიზაციის შტაბ-ბინაში.[16][17]

მხარეებმა ჩაატარეს მიმოხილვის კონფერენცია კამპალაში, უგანდაში, 2010 წლის 31 მაისიდან 11 ივნისამდე.[18] მიმოხილვის კონფერენციამ მიიღო აგრესიის დანაშაულის დეფინიცია, რითაც ICC-ს ნებას რთავდა პირველად განეხორციელებინა იურისდიქცია ამ დანაშაულზე. ამ კონფერენციაზე ასევე გააფართოვეს სამხედრო დანაშაულების სია.[19]

რატიფიკაციის სტატუსი

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

2019 წლის ნოემბრის მონაცემებით, 123 სახელმწიფოა[20] წესდების მხარე, მათ შორის სამხრეთ ამერიკის ყველა ქცეყნანა, ევროპის თითქმის ყველა ქვეყანა, ოკეანეთის უმეტესობა და დაახლოებით აფრიკის ნახევარი.[2][21] ბურუნდი და ფილიპინები იყვნენ მხარე ქვეყნები, თუმცა დატოვეს შეთანხმება 2017 წლის 27 ოქტომბერს[22] და 2019 წლის 17 მარტს[23].[2][21] კიდევ 31 ქვეყანაა ხელმომწერი[20] თუმცა მათ არა აქვთ რატიფიცირებული რომის წესდება.[2][21] ხელშეკრულების სამართალი ავალდებულებს ამ სახელმწიფოებს თავი შეიკავონ „ქმედებებისგან, რომლებიც ეწინააღმდეგება ხელშეკრულების არსსა და დანიშნულებას“ მანამ, სანამ მათ აქვთ გაწევრიანების სურვილი.[24] ოთხმა ხელმომწერმა: ისრაელმა,[25] სუდანმა,[26] აშშ-მ[27][28] და რუსეთმა,[29] აცნობეს გაეროს უშიშროების საბჭოს, რომ ისინი აღარ აპირებენ ხელშეკრულების წევრობას და, შესაბამისად, თავისუფლდებოდნენ წესდების სამართლებრივი ვალდებულებებისგან.[2][21]

დამატებით 41 ქვეყანა[20] არც ხელმომწერია და არც წესდების მხარე. ზოგი მათგანი, მათ შორის ჩინეთი და ინდოეთი, აკრიტიკებენ სასამართლოს.[30][31] უკრაინამ, რომელიც არც ხელმომწერია და არც მხარე, სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს იურისდიქცია მიიღო დროებით 2013 წლის ნოემბრიდან.[32]

იურისდიქცია, სტრუქტურა და შესწორება

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

რომის წესდება ადგენს ICC-ის სტრუქტურას და იურისდიქციის სფეროებს. ICC-ს შეუძლია პირების (მაგრამ არა სახელმწიფოების ან ორგანიზაციების) სისხლისსამართლებრივი დევნა ოთხი სახის დანაშაულისთვის: გენოციდი, დანაშაული ადამიანურობის წინააღმდეგ, ომის დანაშაულები და აგრესიის დანაშაული. ეს დანაშაულები დეტალურად არის აღწერილი რომის სტატუტის მე-6, მე-7, მე-8 და მე-82 მუხლებში, შესაბამისად. ისინი უნდა იყოს ჩადენილი 2002 წლის 1 ივლისის შემდეგ, როცა რომის სტატუტი ამოქმედდა.

ICC-ს აქვს იურისდიქცია ამ დანაშაულებზე სამ შემთხვევაში: პირველი, თუ ისინი მოხდა მხარე სახელმწიფოს ტერიტორიაზე; მეორე, თუ ისინი ჩაიდინეს მხარე სახელმწიფოს მოქალაქემ; ან მესამე, თუ დანაშაულები გაეროს უშიშროების საბჭომ სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს პროკურორს გადასცა. სასამართლოს შეუძლია დაიწყოს გამოძიება ორდერის გაცემამდე, თუ დანაშაული გაეროს უშიშროების საბჭომ გადაიტანა ან თუ მონაწილე სახელმწიფო ითხოვს გამოძიებას. წინააღმდეგ შემთხვევაში, პროკურორმა სამი მოსამართლისგან შემდგარი წინასასამართლო პალატისგან უნდა მოითხოვოს ავტორიზაცია, რათა დაიწყოს გამოძიება proprio motu (თავისი ინიციატივით). ერთადერთი ტიპის იმუნიტეტი, რომელსაც ICC აღიარებს, არის ის, რომ მას არ შეუძლია სისხლისსამართლებრივი დევნა აწარმოოს დანაშაულის ჩადენისას 18 წლამდე ასაკის პირზე. კერძოდ, არც ერთი თანამდებობის პირი - თუნდაც სახელმწიფოს მეთაური - არ არის იმუნური დევნისგან.

რომის წესდებამ ჩამოაყალიბა სამი ორგანო: თავად ICC, მხარე სახელმწიფოთა ასამბლეა (ASP) და დაზარალებულთა ნდობის ფონდი. ASP-ს ორი დამხმარე ორგანო ჰყავს. ეს არის მუდმივი სამდივნო, რომელიც შეიქმნა 2003 წელს და არჩეული ბიურო, რომელშიც შედის პრეზიდენტი და ვიცე-პრეზიდენტი. თავად ICC-ს აქვს ოთხი ორგანო: თავმჯდომარეობა (ძირითადად ადმინისტრაციული პასუხისმგებლობით); განყოფილებები (წინასწარი, სასამართლო და სააპელაციო მოსამართლეები); პროკურატურა და რეესტრი (რომლის როლიც არის დანარჩენი სამი ორგანოს მხარდაჭერა). ამ ორგანოების ფუნქციები დეტალურად არის აღწერილი რომის სტატუტის მე-4 ნაწილში.

რომის სტატუტში ნებისმიერი ცვლილება საჭიროებს მონაწილე სახელმწიფოების უმრავლესობის ორი მესამედის მხარდაჭერას და შესწორება (გარდა დანაშაულთა ნუსხის შესწორებისა) არ შევა ძალაში მანამ, სანამ არ იქნება რატიფიცირებული მონაწილე სახელმწიფოების შვიდი მერვედის მიერ. მონაწილე სახელმწიფოს, რომელმაც არ მოახდინა ასეთი შესწორების რატიფიცირება, შეუძლია დაუყოვნებლივ დატოვოს წესდება.[33] სასამართლოს იურისდიქციაში შემავალ დანაშაულთა სიაში ნებისმიერი ცვლილება გავრცელდება მხოლოდ იმ მონაწილე სახელმწიფოებზე, რომლებმაც მოახდინეს მისი რატიფიცირება. მას არ სჭირდება რატიფიკაციის შვიდი მერვედი უმრავლესობა.[33]

იხილეთ აგრეთვე

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ლიტერატურა

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  • როი ს. ლი (რედ.), სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლო: რომის სტატუტის შედგენა. ჰააგა: Kluwer Law International (1999).
  • როი ს. ლი და ჰაკან ფრიმენი (რედ.), სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლო: დანაშაულის ელემენტები და საპროცესო წესები და მტკიცებულებები. Ardsley, NY: Transnational Publishers (2001).
  • უილიამ ა. შაბასი, ფლავია ლატანცი (რედ.), ნარკვევები სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს რომის წესდების შესახებ ტომი I. Fagnano Alto: il Sirente (1999).
  • კლაუს კრესი, ფლავია ლატანცი (რედ.), რომის წესდება და შიდა სამართლებრივი ბრძანებები ტომი I. Fagnano Alto: il Sirente (2000).
  • ანტონიო კასეზე, პაოლა გაეტა და ჯონ RWD ჯონსი (რედ.), საერთაშორისო სისხლის სამართლის სასამართლოს რომის სტატუტი: კომენტარი. Oxford: Oxford University Press (2002).
  • უილიამ ა. შაბასი, ფლავია ლატანცი (რედ.), ნარკვევები სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს რომის სტატუტის შესახებ II ტომი. Fagnano Alto: il Sirente (2004).
  • უილიამ შაბასი, შესავალი სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოში (მეორე ტომი). Cambridge: Cambridge University Press (2004).
  • კლაუს კრესი, ფლავია ლატანცი (რედ.) რომის წესდება და შიდა სამართლებრივი ბრძანებები ტომი II. Fagnano Alto: il Sirente (2005).

რესურსები ინტერნეტში

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 Article 125 of the Rome Statute დაარქივებული 19 October 2013 საიტზე Wayback Machine. . Retrieved on 18 October 2013.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 2.6 United Nations Treaty Database entry regarding the Rome Statute of the International Criminal Court. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 3 დეკემბერი 2010. ციტირების თარიღი: 10 March 2010
  3. ↑ Article 126 of the Rome Statute დაარქივებული 19 October 2013 საიტზე Wayback Machine. . Retrieved on 18 October 2013.
  4. ↑ Article 128 of the Rome Statute დაარქივებული 19 October 2013 საიტზე Wayback Machine. . Retrieved on 18 October 2013.
  5. ↑ The Rome Statute. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 18 მარტი 2018. ციტირების თარიღი: 20 March 2016
  6. ↑ 6.0 6.1 Michael P. Scharf (August 1998).
  7. ↑ Each year, to commemorate the adoption of the Rome Statute, human rights activists around the world celebrate 17 July as World Day for International Justice.
  8. ↑ United Nations Treaty Collection. ციტირების თარიღი: 2022-07-09
  9. ↑ Article 29, Non-applicability of statute of limitations
  10. ↑ 10.0 10.1 United Nations (1999).
  11. ↑ 11.0 11.1 Coalition for the International Criminal Court.
  12. ↑ 12.0 12.1 Stephen Eliot Smith, "Definitely Maybe: The Outlook for U.S. Relations with the International Criminal Court During the Obama Administration", Florida Journal of International Law, 22:155 at 160, n. 38.
  13. ↑ UN Diplomatic Conference Concludes in Rome with Decision to Establish Permanent International Criminal Court (UN Press Release L/2889). ციტირების თარიღი: 29 June 2018
  14. ↑ 14.0 14.1 Amnesty International (11 April 2002).
  15. ↑ Article 11 of the Rome Statute დაარქივებული 19 October 2013 საიტზე Wayback Machine. .
  16. ↑ Final Act of the International Criminal Court. ციტირების თარიღი: 18 October 2013
  17. ↑ Rome Conference list of attendees and meeting notes. ციტირების თარიღი: 18 October 2013
  18. ↑ Assembly of States Parties (14 December 2007). Resolution: Strengthening the International Criminal Court and the Assembly of States Parties. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 16 ივნისი 2011. ციტირების თარიღი: 31 May 2010
  19. ↑ Official records of the Review Conference დაარქივებული 4 July 2011 საიტზე WikiwixCategory:Webarchive template other archives.
  20. ↑ 20.0 20.1 20.2 The sum of (a) states parties, (b) signatories and (c) non-signatory United Nations member states is 195. This number is two more than the number of United Nations member states (193) due to the State of Palestine and Cook Islands being states parties but not United Nations member states.
  21. ↑ 21.0 21.1 21.2 21.3 United Nations Treaty Database entry regarding the Rome Statute of the International Criminal Court. ციტირების თარიღი: 7 December 2021
  22. ↑ Reference: C.N.805.2016.TREATIES-XVIII.10 (Depositary Notification) (28 October 2016). ციტირების თარიღი: 28 October 2016
  23. ↑ Reference: C.N.138.2018.TREATIES-XVIII.10 (Depositary Notification) (19 March 2018). ციტირების თარიღი: 7 December 2021
  24. ↑ The 1969 Vienna Convention on the Law of Treaties, Article 18. Accessed 23 November 2006.
  25. ↑ (2004) „Rome Statute of the International Criminal Court“, The Laws of Armed Conflicts: A Collection of Conventions, Resolutions and Other Documents, Fourth Revised and Completed, Brill, გვ. 1383. ISBN 90-04-13818-8. 
  26. ↑ Reference: C.N.612.2008.TREATIES-6 (Depositary Notification) (27 August 2008). ციტირების თარიღი: 7 December 2021
  27. ↑ Bolton, John R.. (6 May 2002) International Criminal Court: Letter to UN Secretary General Kofi Annan. ციტირების თარიღი: 7 December 2021
  28. ↑ Annan regrets US decision not to ratify International Criminal Court statute (8 May 2002). ციტირების თარიღი: 7 December 2021
  29. ↑ Reference: C.N.886.2016.TREATIES-XVIII.10 (Depositary Notification) (30 November 2016). ციტირების თარიღი: 7 December 2021
  30. ↑ Jianping, Lu; Zhixiang, Wang (6 July 2005). „China's Attitude Towards the ICC“. Journal of International Criminal Justice. 3 (3): 608–620. doi:10.1093/jicj/mqi056. ISSN 1478-1387. SSRN 915740. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 14 December 2005.
  31. ↑ Ramanathan, Usha (6 July 2005). „India and the ICC“ (PDF). Journal of International Criminal Justice. 3 (3): 627–634. doi:10.1093/jicj/mqi055. ISSN 1478-1387. SSRN 915739. დაარქივებულია ორიგინალიდან (PDF) — 14 May 2006.
  32. ↑ Ukraine accepts ICC jurisdiction over alleged crimes committed since 20 February 2014 (8 September 2015). ციტირების თარიღი: 7 December 2021
  33. ↑ 33.0 33.1 Article 121 of the Rome Statute დაარქივებული 19 October 2013 საიტზე Wayback Machine. .
ხ • გ • რ
წყაროები
საერთაშორისო და ტრანსნაციონალური დანაშაულები
საერთაშორისო და ჰიბრიდული სასამართლოები
ისტორია
სხვა
იხილეთ აგრეთვე: საერთაშორისო სამართალი
ხ • გ • რ
სამართლებრივი აქტები
საერთაშორისო
გაეროს რეზოლუციები
გენერალური ასამბლეა
უშიშროების საბჭო
ეროვნული
სისხლის სამართლის საერთაშორისო სასამართლოს ბეჭედი
დანაშაულები
ორგანიზაცია
მხარე სახელმწიფოები
სასამართლო
გამოძიებები
კერძო პირები
სხვა
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=რომის_წესდება&oldid=4698293“-დან