რობერტო ალემანი
 | ამ სტატიას გრამატიკის, სტილისა და მართლწერის გასწორება სჭირდება. |
 | ეს სტატია ან სექცია მანქანურადაა თარგმნილი და შეიცავს ენობრივ ხარვეზებს. |
| რობერტო ალემანი | |
 ალემანი 1961 წელს | |
| თანამდებობაზე ყოფნის დრო | |
|---|---|
| 22 დეკემბერი, 1981 – 30 იანვარი, 1985 წელი | |
| პრეზიდენტი | ლეოპოლდ გალტიერი |
| წინამორბედი | ლორენცო სიგაუტი |
| თანამდებობაზე ყოფნის დრო | |
| 26 აპრილი, 1961 – 12 იანვარი, 1962 | |
| პრეზიდენტი | არტურო ფრონდიზი |
| წინამორბედი | ალვარო ალსოგარაი |
| დაბადებული | 22 დეკემბერი, 1922 ბუენოს აირესი, არგენტინა |
| გარდაცვლილი | 27 მარტი, 2020 (97 წლის) ბუენოს აირესი, არგენტინა |
| ეროვნება | არგენტინელი |
| განათლება | ბუენოს აირესის უნივერსიტეტი ბერნის უნივერსიტეტი |
| პროფესია | გამომცემელი, აკადემიკოსი |
რობერტო ალემანი (ესპ. Roberto Alemann: დ. 22 დეკემბერი, 1922, ბუენოს აირესი, არგენტინა — გ. 27 მარტი, 2020, იქვე) — არგენტინელი იურისტი, ეკონომისტი, გამომცემელი და აკადემიკოსი.
ადრეული წლები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ალემანი დაიბადა 1922 წელს, ბუენოს-აირესში, არგენტინაში.
დაამთავრა ბუენოს-აირესის ეროვნული კოლეჯი 1941 წელს და ბუენოს-აირესის უნივერსიტეტი 1947 წელს. 1947-1948 წლებში ბერნის უნივერსიტეტში ეუფლებოდა ეკონომიკას. მალევე ბუენოს აირესში დაბრუნდა, რათა 1952 წელს, დოქტორანტურა დაესრულებინა სოციალური მეცნიერებების განხრით.[1]
პირველი ნამუშევარი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
პრეზიდენტის ხუან პერონის პოპულისტური პოლიტიკის საწინააღმდეგოდ, მის წინააღმდეგ მომხდარი 1955 წლის გადატრიალების შემდეგ იგი შეუერთდა პოლიტიკურ მრჩეველ რაულ პრებიშის გუნდს და მონაწილეობა მიიღო მოლაპარაკებებში, რამაც ხელი შეუწყო არგენტინის მთავრობაზე პირველი სესხების გაცემას, პარიზის კლუბის მრავალმხრივი კრედიტორების მიერ
აკადემია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ალემანმა დააარსა არგენტინის პოლიტიკური ეკონომიკის ასოციაცია 1957 წელს. 1957 წელს, იგი გახდა არგენტინის პოლიტიკური ეკონომიკის ასოციაციის თანადამფუძნებელი. ჯგუფისთვის პრიორიტეტული იყო, მონეტარული მიდგომა, სტრუქტურული ინფლაციის გათვალისწინებით, რომელსაც მეტად კონსერვატიული პოლიტიკოსები იყენებდნენ, როგორიცაა ეკონომიკის მინისტრი ალვარო ალსოგარაი, რომელიც ამ პოსტზე 1959 წელს დაინიშნა, პრეზიდენტ არტურო ფრონიზის მხარდაჭერის გარეშე.
დეველოპმენტალიზმის მომხრე ფრონიზი, ეწონააღმდეგებოდა ალსოგარაის სადაზღვევო პროგრამას, რომელმაც ინფლაციის დაძლევა შეძლო, შემდგომში განვითარებული მძიმე რეცესიის ფასად, 1959 წელს.
პრეზიდენტ ფრონიზის ეკონომიკის მინისტრი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ალსოგარაი ჩაანაცვლა რობერტო ალემანმა, 1961 წლის აპრილში. ალემანის სტრუქტურალისტური მიდგომა, იდეალურად ავსებდა ფრონიზის არაოფიციალურ მიმართულებას, როჯელიო ხულიო ფრიგერიოს პოლიტიკას, რადგან ორივე ფოკუსირებული იყო შემცირებადი ღირებულების ნედლეულის ექსპორტის თანდათანობით ძვირადღირებული მანქანების იმპორტის დაფინანსების უარყოფითი ეფექტების გამოსწორებაზე, თუმცა კონსერვატიულმა და სამხედრო ზეწოლამ განაპირობა ამ მიდგომის გაქრობა, 1962 წლის იანვარში.
კერძო სექტორის[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
მისი გაგდების შემდეგ, ალემანი დაბრუნდა კერძო სექტორში, როგორც შვეიცარიული საბანკო გიგანტი UBS- ის ლობისტი, ასევე იყო, 1964 წლიდან 1973 წლამდე, ეკონომიკის პოლიტიკის პროფესორი თავის ალმა მატერში (1970 წელს დაწერა სახელმძღვანელო ). 1976 წელს, რეორგანიზციის პროცესის ეროვნული დიქტატურის მიერ დანიშნულმა მემარჯვენე ეკონომისტმა, ხოსე ალფრედო მარტინეს დე ჰოზმა, მოქმედებაში მოიყვანა ფინანსური დარეგულირებისა და თავისუფალი ვაჭრობის შემცველი პროგრამა, რომელიც 1981 წლისთვის დაიშალა, დაგროვილი საგარეო ვალის გამო, 37 მლრდ აშშ$ ის ოდენობით, რომელიც მეტწილად გამოწვეული იყო კერძო ვალუტის სპეკულაციური ტალღითა და მთავრობის მიერ გაწეული სამხედრო ხარჯებით.
პრეზიდენტ გალტიერის ეკონომიკის მინისტრი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
1981 წლის დეკემბერში, ახალმა დიქტატორმა, ლეოპოლდო გატელიერმა, ალემანი კვლავ დაასახელა ეკონომიკის მინისტრად, რის შემდეგაც, მან უკან მოიტოვა საკუთარი ოცი წლის წინანდები ექსპანსიონისტური პოლიტიკა და შემოიღო საკუთარი სადაზღვევო პროგრამა : შემცირებები სახელმწიფო ხარჯებში, პესოს დევალვაციის დაჩქარება ( რომელსაც 1981 წლისთვის, საკუთარი საწყისი ღირებულების 75% უკვე დაკარგული ჰქონდა) და სავალდებულო ხელფასის გაყინვა (ყოველთვიური 10%იანი ინფლაციის გათვალისწინებით).
მან სცადა ურთიერთობების აღდგენა საერთაშორისო სავალუტო ფონდთან, სახელმწიფო საწარმოების მასიური პრივატიზების შეთავაზებით და რეიგანის ადმინისტრაციისგან მხარდაჭერის ნიშნებიც კი დაიმსახურა, მაგრამ ამით მშრომელთა კავშირების გაღიზიანება გამოიწვია, რამაც მასიურ კულმინაციას 1982 წლის 30 მარტს მიაღწია. გაიმართა მიტინგი ალემანის წინააღმდეგ, მშრომელთა გენერალური კონფედერაციის (არგენტინა) მიერ (CGT), შემდეგ კი სამხრეთ ამერიკის უდიდესი პროფკავშირების მიერ.
საბოლოო ჯამში, ფოლკლენდის კუნძულებზე გალტიერის შეჭრას, ხელი შეუშალა ალემანის წინააღმდეგ გამართულმა პროტესტმა. ივნისში, გალტიერის დამარცხებისა და გადადგომის შემდეგ, ალემანს თანამდებობა დაატოვებინეს. ეკონომიკა, რომელიც 1981 წლისთვის 6%-ით დაეცა, 1982 წელსაც აგრძელებდა ვარდნას და ყველაზე დაბალ მაჩვენებელს მიაღწია, ათწლეულის განმავლობაში.
შემდგომი წლები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
იგი გადადგა საჯარო სამსახურიდან და დრო Tageblatt- ს დაუთმო , როგორც მთავარმა რედაქტორმა და დროდადრო გამოსცემდა სვეტებს კლარინში.
აგრძელებდა ეკონომიკური პოლიტიკის საკითხებზე ლექციების კითხვას, რის გამოც, 2002 წელს, ოტოგენეორიელმა მოწინააღმდეგებმა მასზე თავდასხმა, ორჯერ განახორციელეს, თუმცა საბედნიეროდ ალემანმა მცირედი დაზიანებები მიღო.[2]
გარდაიცვალა 97 წლის ასაკში ბუენოს-აირესში, 2020 წელს[3]
ბიბლიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- Sistemas Económicos (1953), ბუენოს-აირესი: Arayú
- Hacia una política de inversiones (1960), ბუენოს-აირესი: სელექციური შინაარსის
- Curso de Política Económica არგენტინა (1970–81), ბუენოს-აირესი: EUDEBA
- Breve historia de la política económica argentina (1989), ბუენოს-აირესი: კლარიდადი
- Recordando a Kennedy (1996), ბუენოს-აირესი: სუდამერიკანა