მალო-კრესტოვსკის ხიდი
| მალო-კრესტოვსკის ხიდი რუს. Мало-Крестовский мост | |
|---|---|
 საერთო ხედი | |
| კოორდინატები: 59°58′24″ ჩ. გ. 30°16′57″ ა. გ. / 59.97333° ჩ. გ. 30.28250° ა. გ. | |
| ქვეყანა |  რუსეთი
|
| ადგილმდებარეობა | სანქტ-პეტერბურგი |
| გამოყენების სფერო | საფეხმავლო, საავტომობილო |
| გადებულია | კრესტოვკი |
| სიგრძე | 56 მ |
| სიგანე | 13 მ |
| გახსნის თარიღი | 1817 წ. |
| რეკონსტრუქცია | 1840-1842, 1940-1941, 1961-1962 წწ. |
| კულტურული მემკვიდრეობის ობიექტი |
 რუსეთის კულტურული მემკვიდრეობის ძეგლი
|
  | |
მალო-კრესტოვსკის ხიდი (რუს. Мало-Крестовский мост) — ერთ-ერთი ხიდი სანქტ-პეტერბურგში პეტროგრადის რაიონში, მდინარე კრეშოვსკაზე, რომელიც ერთმანეთთან აკავშირებს ქვის და კრესტოვსკის კუნძულებს. ლენინგრადის 1960-იანი წლების ხიდების არქიტექტურის ერთ-ერთი ყველაზე ნათელი მაგალითი[1].
მდებარეობა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ხიდი მდებარეობს დინამოს გამზირის ღერძზე. მალო-კრესტოვსკის ხიდთან მდებარე უახლოესი მეტრო სადგურებია: კრესტოვსკის კუნძული (1500 მეტრი) და ჩკალოვსკაია (1700 მეტრი).
ხიდს სახელი არაერთხელ შეეცვალა: კამენო-კრესტოვსკის ხიდი (1849-1875 წლებში), პატარა კრესტოვსკის ხიდი (1860-1920 წლებში), 1920-იანი წლებიდან კი თანამედროვე სახელი მალო-კრესკოვსკის ხიდი[2].
ისტორია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
დაახლოებით 1817 წელს, ამ ადგილას იდგა მცურავი ხიდი. დაახლოებით 1840-1842 წლებში ხის ხიდი აშენდა. ხიდის პროექტი ორი ავტორის მიერ იყო შედგენილი, მათ შორის ერთ-ერთი ლეიტენანტი პლასესოვი (1940-1941 წლებში). 1960 წლისთვის ხის ხიდის საყრდენების მდგომარეობა გაუარესდა და ამან გამოიწვია კაპიტალური ხიდის აშენების საჭიროება. 1961-1962 წლებში ახალი რკინაბეტონის ხიდი ააგეს ინჟინერ ი. ლ. იურკოვისა და არქიტექტორ ლ. ა. ნოსკოვის პროექტის მიხედვით.
არქიტექტურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
ხიდი განკუთვნილია ავტომობილების და ფეხით მოსიარულეთათვის. ხიდის სავალი ნაწილზე შესაძლებელია ორი სატრასპორტო საშუალების გადაადგილება. ტროტუარები დაფარულია ასფალტით. აქვს რკინის მოაჯირეები. სიგანე ტროტუარებით — 13 მეტრი, საერთო სიგრძე — 56 მეტრია[3][4].
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- Бунин М. С. Мосты Ленинграда. Очерки истории и архитектуры мостов Петербурга — Петрограда — Ленинграда. — Л.: Стройиздат, 1986. — 280 с.
- Горбачевич К. С., Хабло Е. П. Почему так названы? О происхождении названий улиц, площадей, островов, рек и мостов Ленинграда. — 3-е изд., испр. и доп. — Л.: Лениздат, 1985. — С. 438. — 511 с.
- Горбачевич К. С., Хабло Е. П. Почему так названы? О происхождении названий улиц, площадей, островов, рек и мостов Санкт-Петербурга. — 4-е изд., перераб. — СПб.: Норинт, 1996. — С. 303. — 359 с. — ISBN 5-7711-0002-1.
- Городские имена сегодня и вчера: Петербургская топонимика / сост. С. В. Алексеева, А. Г. Владимирович, А. Д. Ерофеев и др. — 2-е изд., перераб. и доп. — СПб.: Лик, 1997. — С. 71. — 288 с. — (Три века Северной Пальмиры). — ISBN 5-86038-023-2.
- Новиков Ю. В. Мосты и набережные Ленинграда / Сост. П. П. Степнов. — Л.: Лениздат, 1991. — 320 с.
- Пунин А. Л. Повесть о ленинградских мостах. — Л.: Лениздат, 1971. — 192 с.
- Тумилович Е. В., Алтунин С. Е. Мосты и набережные Ленинграда. Альбом. — М.: Издательство Министерства Коммунального Хозяйства РСФСР, 1963. — 298 с.
რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- Мало-Крестовский мост //СПб ГБУ «Мостотрест»
- [https://web.archive.org/web/20171107221250/http://encspb.ru/object/2804006656 დაარქივებული 2017-11-07 საიტზე Wayback Machine. Крестовские мосты] //Энциклопедия Санкт-Петербурга