კულტურული ნაციონალიზმი

კულტურული ნაციონალიზმი —არის ნაციონალიზმის ფორმა, რომელშიც ერი განისაზღვრება საერთო კულტურით. კულტურული ნაციონალიზმი საშუალო პოზიციას იკავებს ეთნიკურ და სამოქალაქო ნაციონალიზმს შორის; ეროვნული იდენტობა განიხილება, როგორც ჩამოყალიბებული საერთო კულტურული ტრადიციების საფუძველზე, ვიდრე საერთო წარმომავლობის ან ეთნიკურობის^[1]. ამრიგად, კულტურული ნაციონალიზმის მიხედვით, სხვა წარმოშობის ინდივიდები შეიძლება გახდნენ ერის ნაწილი კულტურული ასიმილაციის გზით. შესაბამისად, კულტურული ნაციონალიზმის მიხედვით, ეროვნება არ განისაზღვრება მოქალაქეობით, როგორც სამოქალაქო ნაციონალიზმში და არც მხოლოდ წარმომავლობით, როგორც ეთნიკურ ნაციონალიზმში.

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

David Aberbach, 2008, Jewish Cultural Nationalism: Origins and Influences, ISBN 0-415-77348-2
Kosaku Yoshino, 1992, Cultural Nationalism in Contemporary Japan: A Sociological Enquiry, ISBN 0-415-07119-4
J. Ellen Gainor, 2001, Performing America: Cultural Nationalism in American Theater, ISBN 0-472-08792-4
G. Gordon Betts, 2002, The Twilight of Britain: Cultural Nationalism, Multiculturalism, and the Politics of Toleration, ISBN 0-7658-0731-9
Yingjie Guo, 2004, Cultural Nationalism in Contemporary China: The Search for National Identity under Reform, ISBN 0-415-32264-2
Mike Featherstone, 1990, Global Culture: Nationalism, Globalization and Modernity, ISBN 0-8039-8322-0
Starrs, Roy, 2004, (2004) Japanese Cultural Nationalism: At Home and in the Asia Pacific. London: Global Oriental. ISBN 1-901903-11-7.
Vincent Martigny, 2016, Dire la France. Culture(s) et identités nationales, ISBN 9-782-72461-9485

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

↑ Nielsen, Kai. (1999). Cultural nationalism, neither ethnic nor civic. In R. Beiner (Ed.), Theorizing nationalism (pp. 119-130). Albany: State University of New York Press.

[1] Nielsen, Kai. (1999). Cultural nationalism, neither ethnic nor civic. In R. Beiner (Ed.), Theorizing nationalism (pp. 119-130). Albany: State University of New York Press.

[1]