ისქენდერუნის ყურე
ისქენდერუნის ყურე | |
---|---|
თურქ. İskenderun Körfez | |
![]() | |
კოორდინატები | 36°34′ ჩ. გ. 35°49′ ა. გ. / 36.567° ჩ. გ. 35.817° ა. გ. |
აუზი | ხმელთაშუა ზღვა |
ქვეყნები |
![]() |
ტიპი | ყურე |
მაქსიმალური სიღრმე | 99მ მ |
ისქენდერუნის ყურე (თურქ. İskenderun Körfez) — წარმოადგენს ხმელთაშუა ზღვის უკიდურეს ჩრდილო-აღმოსავლეთ ნაწილს, რომელიც რეცხავს თურქეთის ადანასა და ჰატაის პროვინციების სანაპიროებს. ყურეს აქვს სიღრმე 99 მეტრამდე, ხოლო მასში ჩაედინება მდინარე ჯეიჰანი. მთავარი პორტია ისქენდერუნი.
ისტორია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ძველ დროში ყურე ცნობილი იყო როგორც ისიანის ყურე (ძვ. ბერძნ. Ἰσσικὸς κόλπος, ლათ. Issicus Sinus), რაც უკავშირდება მის ჩრდილო-აღმოსავლეთ სანაპიროზე მდებარე ბერძნულ ქალაქ ისუსს. ჰეროდოტე ყურეს მოიხსენიებდა მირიდინსკის ყურად, სირიის ქალაქ მირიანდის სახელის მიხედვით. ასევე ცნობილია ყურის სახელწოდება კილიკიის ყურე , რაც უკავშირდება კილიკიის რეგიონს[1].
ალექსანდრე მაკედონელის ლაშქრობების დროს ყურის სამხრეთ-აღმოსავლეთ ნაწილში აშენდა ქალაქი ალექსანდრეტა.
ყურის ჩრდილოეთ სანაპიროზე მდებარეობდა ციხე-ქალაქი აიასი (დღევანდელი იუმურტალიკი). აღმოსავლეთ სანაპიროზე იპოვება ბერძნული ქალაქ ისუსისა (დღევანდელი დორტიოლი).
სანაპირო ზოლის სამხრეთ ნაწილში მდებარეობს ქალაქი ისკენდერუნი, რომლის სახელი უკავშირდება ალექსანდრე მაკედონელს. კიდევ უფრო სამხრეთით ყურის სანაპირო ხაზი მთავრდება ნურის მთებით. მთის ქედი მთავრდება მუსადაღის მთით, რომელიც განსაკუთრებულად ცნობილია ფრანც ვერფელის წიგნის „მუსა დაღის ორმოცი დღე“ ისტორიით.
მე-19 საუკუნის ბოლოდან რეგიონი მნიშვნელოვნად შეიცვალა ეთნიკური თვალსაზრისით. დღეს ყურესა და მის სანაპიროებზე დომინირებს თურქული კულტურა, ხოლო მისი სახელი (ისკენდერუნი) თურქული ფორმაა ალექსანდრეს სახელიდან.
იხილეთ აგრეთვე
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]რესურსები ინტერნეტში
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- The Geography System of Herodotus Examined and Explained, by a Comparison with Those of Other Ancient Authors, and with Modern Geography ...
- Environmental problems and precautions of Iskenderun Gulf in Eastern Mediterranean region
- Strabo. ed. A. Meineke, Geographica. Leipzig: Teubner. 1877.
სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ Геродот. История. IV, 38