შინაარსზე გადასვლა

ვინსენტ დე ბოვე

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
ვინსენტ დე ბოვე
ფრანგ. Vincent de Beauvais
დაბ. თარიღი 1190
დაბ. ადგილი Boran-sur-Oise
გარდ. თარიღი 1264 ან 1267
გარდ. ადგილი Beauvais, საფრანგეთის სამეფო
მოქალაქეობა  საფრანგეთის სამეფო[1]
საქმიანობა პედაგოგი, ფილოსოფოსი, მწერალი[2] , ზოოლოგი, ბუნებისმეტყველი და encyclopedist

ვინსენტ დე ბოვე, ვინცენტიუსი (ფრანგ. Vincent de Beauvais, ლათ. Vincentius; დ. დაახლ. 1184/1194 — გ. დაახლ. 1264) — ფრანგი სწავლული, პედაგოგი, დომინიკელი ბერი.

ვინსენტ დე ბოვეს ცხოვრების შესახებ მწირი ცნობებია შემონახული. მოღვაწეობდა როიომონის ცისტერციანელთა მონასტერში (ახლანდ. ვალ-დ’უაზის დეპარტამენტი). ავტორია ენციკლოპედიური შინაარსის ნაშრომისა „დიდი სარკე“ (ლათ. Speculum Maius), რომელიც შედგენილია 1247–1260 წლებს შორის. მოიცავს 80 წიგნს. ემყარება 2000-მდე წყაროს. შედგება სამი ნაწილისაგან. პირველი ეხება ისტორიას, მეორე — თეოლოგიას, მესამე — ბუნებას.

ვინსენტ დე ბოვეს აქვს ცნობები ქართველების შესახებაც. მის მიხედვით,

ვიკიციტატა
„ქართველები მართლაც ქრისტეს თაყვანისმცემელი ხალხია, ბერძნულ წესს იცავენ, სპარსელთა მეზობლად ცხოვრობენ და შორს არიან აღთქმული მიწისაგან: მათი ტერიტ. გადაჭიმულია თითქმის კასპიის მთებამდე. მამაკაცები მებრძოლნი არიან, თავზე ტონზურა აქვთ, სას. პირებს – მრგვალი, ხოლო საეროებს — ოთხკუთხედი. წარჩინებული ქალები განსწავლულნი არიან საომარ ხელოვნებაში. როცა მამაკაცები საომარ მწყობრში ემზადებიან მტერთან შესაბრძოლებლად, ერთი ყლუპით სცლიან წყალგარეული ღვინით სავსე პატარა მათარას და ამის შემდეგ მაშინვე მამაცურად მიაქვთ იერიში მოწინააღმდეგეზე.“

აქაც და შემდეგაც ვინსენტ დე ბოვე ნაწილობრივ იმეორებს ოლივერუსის ცნობებს, რომ ქართველები აღუფრთოვანებია ჯვაროსანთა მიერ ეგვიპტეში ქალაქ დამიეტას აღებას (1219) და თვითონაც გადაუწყვეტიათ დაეპყროთ სარკინოზთა რომელიმე განთქმული ქალაქი.

  • თვარაძე ა., საქართველო და კავკასია ევროპულ წყაროებში (XII–XVI საუკუნეთა ისტორიოგრაფიული და კარტოგრაფიული მასალის საფუძველზე), თბ., 2004.
  • თვარაძე ა., ენციკლოპედია „საქართველო“, ტ. 3, თბ., 2014.
  • Paulmier-Foucart Monique, Vincent de Beauvais et le Grand Miroir du monde, Turnhout, Brepols, 2004.

რესურსები ინტერნეტში

[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]