დავით გვრიტიშვილი
დავით ვლადიმერის ძე გვრიტიშვილი (დ. 15 თებერვალი, 1915, სოფელი იკოთი, ახლანდელი ახალგორის მუნიციპალიტეტი — გ. 20 ოქტომბერი, 1969, თბილისი) — ქართველი ისტორიკოსი, ისტორიის მეცნიერებათა დოქტორი, პროფესორი.
ბიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ისტორიის ფაკულტეტი 1938 წელს. 1942–1943 წლებში იბრძოდა II მსოფლიო ომში. 1943 წლიდან მუშაობდა თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტისა და ივანე ჯავახიშვილის სახელობის ისტორიის ინსტიტუტში; 1956–1961 წლებში იყო თსუ ისტორიის ფაკულტეტის დეკანი; 1961–1969 წლებში საქართველოს ისტორიის კათედრის პროფესორი. მან მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა XIII-XVIII სს-ის საქართველოს სოციალ-ეკონომიკური და პოლიტიკური ისტორიის შესწავლის საქმეში, გამოიკვლია ქართველი ყმა-გლეხობის, ფეოდალური ქალაქების (თბილისი, გორი), საზოგადოებრივი აზროვნებისა და კულტურის ისტორიის მთელი რიგი საკითხები.
დაკრძალულია მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა დიდუბის პანთეონში.
ბიბლიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ფეოდალური საქართველოს სოციალური ურთიერთობის ისტორიიდან : ქართლის სათავადოები (ავტორი). - თბილისი, სახელგამი, 1955. - 512გვ.
- გორის ისტორია (ავტორი). - თბილისი, სახელგამი, 1954. - 303გვ.
- ივანე ჯავახიშვილი : მონოგრაფია (ავტორი). - თბილისი, საბლიტგამი, 1949. - 148გვ.
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ზ. ბაბუნაშვილი, თ. ნოზაძე, „მამულიშვილთა სავანე“, გვ. 105, თბ., 1994
რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ბიოგრაფიული ლექსიკონი — დავით გვრიტიშვილი — საქართველოს პარლამენტის ეროვნული ბიბლიოთეკა