გაეროს უშიშროების საბჭოს რეზოლუცია 47
 რეზოლუცია 47 | |
|---|---|
 ჯამუს და ქაშმირის რუკა | |
| თარიღი | 21 აპრილი 1948 |
| სხდომა № | 286 |
| კოდი | S/726 (დოკუმენტი) |
| თემა | ინდოეთ-პაკისტანის საკითხი |
| შედეგი | მიღებულია |
| უშიშროების საბჭოს შემადგენლობა | |
მუდმივი წევრები |
|
არამუდმივი წევრები |
|
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
გაეროს უშიშროების საბჭოს რეზოლუცია 47 მიღებულია 1948 წლის 21 აპრილს, ეხება ქაშმირის კონფლიქტის მოგვარებას. ინდოეთისა და პაკისტანის არგუმენტების მოსმენის შემდეგ, საბჭომ გაზარდა გაეროს კომისიის ზომა, რომელიც შეიქმნა წინა რეზოლუცია 39-ის მიხედვით, ხუთ წევრამდე, ასევე დაავალა კომისიას წასვლა ქვეკონტინენტზე და ინდოეთისა და პაკისტანის მთავრობების დახმარება მშვიდობისა და წესრიგის აღდგენაში, ასევე რეფერენდუმისთვის მომზადება ქაშმირის ბედის გადასაწყვეტად.
რეზოლუცია რეკომენდაციას იძლეოდა დავის მოგვარების სამეტაპიანი პროცესისთვის. პირველ ეტაპზე, პაკისტანს ევალებოდა უკან დაეხია ყველა თავისი მოქალაქე, რომლებიც შევიდნენ ქაშმირში ბრძოლის მიზნით. მეორე ეტაპზე, ინდოეთს ევალებოდა თანდათანობით შეემცირებინა თავისი ძალები მინიმალურ დონემდე, რომელიც საჭირო იყო კანონისა და წესრიგისთვის. მესამე ეტაპზე, ინდოეთს ევალებოდა დაენიშნა პლებისციტის ადმინისტრატორი, რომელსაც გაერთიანებული ერების ორგანიზაცია წარადგენდა და რომელიც ჩაატარებდა თავისუფალ და მიუკერძოებელ რეფერენდუმს.
რეზოლუცია მიიღეს პარაგრაფ-პარაგრაფად; მთლიან რეზოლუციაზე ხმის მიცემა არ მომხდარა.
ინდოეთმა და პაკისტანმა ორივემ გააჩინა ოპოზიცია რეზოლუციისადმი. თუმცა, ისინი მიესალმნენ გაეროს კომისიის მედიაციას. თავისი მედიაციის მეშვეობით, კომისიამ გააფართოვა და შეცვალა უშიშროების საბჭოს რეზოლუცია, მიიღო ორი საკუთარი რეზოლუცია, რომლებიც მიიღო როგორც ინდოეთმა, ისე პაკისტანმა. შემდგომ, 1949 წლის დასაწყისში კომისიამ მიაღწია ცეცხლის შეწყვეტას. თუმცა, ზავმა ვერ მიაღწია დემილიტარიზაციის პროცესზე უთანხმოების გამო. მნიშვნელოვანი ძალისხმევის შემდეგ, კომისიამ გამოაცხადა თავისი წარუმატებლობა 1949 წლის დეკემბერში.
ლიტერატურა
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- Ankit, Rakesh (September 2014). Kashmir, 1945–66: From Empire to the Cold War (PhD thesis). University of Southampton.
- Blinkenberg, Lars (1998), India-Pakistan: The historical part, Odense University Press, ISBN 978-87-7838-286-3, https://books.google.com/books?id=USowAQAAIAAJ
- Bose, Sumantra (2003), Kashmir: Roots of Conflict, Paths to Peace, Harvard University Press, ISBN 978-0-674-01173-1, https://books.google.com/books?id=3ACMe9WBdNAC
- Cheema, Zafar Iqbal (2009), „The strategic context of the Kargil conflict: A Pakistani perspective“, Peter René Lavoy, Asymmetric Warfare in South Asia: The Causes and Consequences of the Kargil Conflict, Cambridge University Press, pp. 41–63, ISBN 978-0-521-76721-7, https://books.google.com/books?id=-vifpWqV2WYC&pg=PA41
- Das Gupta, Jyoti Bhusan (2012), Jammu and Kashmir, Springer, ISBN 978-94-011-9231-6, https://books.google.com/books?id=dpTpCAAAQBAJ
- Korbel, Josef (May 1949), "The Kashmir Dispute and the United Nations", International Organization 3 (2): 278–287,
რესურსები ინტერნეტში
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- Records of the United Nations Commission for India and Pakistan (UNCIP) (1948-1950) დაარქივებული 2023-09-30 საიტზე Wayback Machine. at the United Nations Archives
- Text of Resolution at undocs.org
- S/995: UNCIP Resolution of 13 August 1948, United Nations Digital Library, retrieved 10 August 2019.
- The Secretary of State to the Embassy of India, 26 March 1949, Foreign Relations of the United States, 1949, The Near East, South Asia, and Africa, Volume VI, US Department of State.
- Pakistani perspective on the UN resolution დაარქივებული 2019-08-08 საიტზე Wayback Machine. , Pakistan Mission to the United Nations.