აშხადარი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
(გადამისამართდა გვერდიდან აქსიდარი)
აშხადარი
Աշխադար
დიდი სომხეთის მეფე
მმართ. დასაწყისი: 110
მმართ. დასასრული: 113
წინამორბედი: თრდატ I
მემკვიდრე: პართამასირი
პირადი ცხოვრება
დაბ. თარიღი: უცნობია
გარდ. თარიღი: 113
დინასტია: არშაკუნიანების დინასტია

აშხადარი (სომხ. Աշխադար) — დიდი სომხეთის მეფე არშაკუნიანების საგვარეულო დინასტიიდან. აშხადარი სამეფო ტახტზე თრდატ I-ის შემდეგ ავიდა, მისი მმართველობა დაიწყო 110 წელს და დასრულდა 113, მის შემდეგ კი ტახტზე პართამასირი ავიდა. აშხადარი პართიელი მონარქის პაკორ II-ის სამი ვაჟიდან ერთ-ერთი იყო.[1] მამის მხრიდან აშხადარი იყო პართიის სამეფო დიასტიის წევრი, შესაბამისად კავშირი ჰქონდა არშაკუნიანების დინასტიასთან.[2] იმ ფაქტის გარდა, რომ ის სომხეთის მეფე იყო, ძალიან მწირი ინფორმაცია არის შემორჩენილი მასზე.

აშხადარი სომხეთის სამეფო ტახტზე 110 წელს მეფე სანატრუკის გარდაცვალების შემდეგ ავიდა. აშხადარი სომხეთის სამეფო ტახტზე მისმა ბიძა (ბიძა მამის მხრიდან) ოროზ I-მა დასვა რომთან კონსულტაციის გარეშე.[3] ამის შემდეგ აშხადარმა მხოლოდ 113 წლამდე იმეფა. მიუხედავად იმისა, რომ რომაელები მხარს უჭერდნენ აშხადარს, როგორც სომხეთის მეფეს, იმპერატორმა ტრაიანემ პართიის მეფის ოროზ I-ის ქმედება ომის დაწყების საბაბად მიიჩნია.[4] ოროზ I კი ფიქრობდა, რომ აშხადარი, როგორც მმართველი სუსტი და უნიჭო იყო[5], ამიტომ რომის იმპერატორ ტრაიანესთან ომის თავიდან აცილებისა და მასთან მშვიდობის შენარჩუნების მიზნით ოროზმა აშხადარი მეფობიდან გადააყენა, მის ადგილას კი აშხადარის ძმა და პაკორ II-ის კიდევ ერთი ვაჟი პართამასირი დასვა.[6][7]

რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  1. Potts, Araby the Blest: Studies in Arabian Archaeology, p.151
  2. Farrokh, Shadows in the Desert: Ancient Persia at War, p.158
  3. Yarshater, The Cambridge History of Iran, Volume 3, p.87
  4. Bunson, A Dictionary of the Roman Empire, p.303
  5. Mommsen, The provinces of the Roman Empire: from Caesar to Domitian, p.66
  6. Potts, Araby the Blest: Studies in Arabian Archaeology, p.p.150&151
  7. Yarshater, The Cambridge History of Iran, Volume 3, p.87