აფხაზეთის რესპუბლიკა
| აფხაზეთის რესპუბლიკა | |||||
|---|---|---|---|---|---|
|
|||||
 |
|||||
| დედაქალაქი | სოხუმი 42°40′ ჩ. გ. 21°10′ ა. გ. / 42.667° ჩ. გ. 21.167° ა. გ. | ||||
| ოფიციალური ენა | აფხაზური, რუსული | ||||
| მთავრობა | საპრეზიდენტო რესპუბლიკა | ||||
| - | პრეზიდენტი | რაულ ხაჯიმბა | |||
| - | პრ.-მინისტრი | ვალერი ბგანბა | |||
| ფართობი | |||||
| - | სულ | 8 665 კმ2 | |||
| მოსახლეობა | |||||
| - | 2016 შეფასებით | 242 ათასი | |||
| ვალუტა | რუბლი (RU) |
||||
| დროის სარტყელი | UTC+01:00 | ||||
| - | ზაფხულის (DST) | UTC+02:00 (UTC) | |||
| Internet TLD | არ აქვს მინიჭებული | ||||
|
¹დამოუკიდებლობა მხოლოდ ნაწილობრივაა აღიარებული |
|||||
აფხაზეთის რესპუბლიკა (აფხ. Аԥсны́ Аҳәынҭқа́рра, რუს. Республика Абхазия) — ნაწილობრივ აღიარებული სეპარატისტული რესპუბლიკა ფორმირებული საქართველოს ტერიტორიაზე, (იმეორებს ყოფილი აფხაზეთის ავტონომიური საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკის საზღვრებს). აღიარებულია გაეროს 5 ქვეყნისა რუსეთის ფედერაცია (26 აგვისტო, 2008), ნიკარაგუა (5 სექტემბერი, 2008), ვენესუელა (10 სექტემბერი, 2008), ნაურუ (15 დეკემბერი, 2008), სირია (29 მაისი, 2018) და სხვა ასევე ნაწილობრივ აღიარებული თუ არაღიარებული ქვეყნების მიერ.
სექციების სია
- 1 ისტორია
- 1.1 საბჭოთა პერიოდი
- 1.2 პოსტსაბჭოთა პერიოდი აფხაზეთის ომამდე(26 დეკემბერი, 1991—14 აგვისტო, 1992)
- 1.3 აფხაზეთის ომი(14 აგვისტო, 1992—27 სექტემბერი, 1993)
- 1.4 ომის შემდგომი პერიოდი(27 სექტემბერი, 1993—26 ნოემბერი, 1994)
- 1.5 თვითგამოცხადების პერიოდი(26 ნოემბერი, 1994—26 აგვისტო, 2008)
- 1.6 ნაწილობრივ აღიარების პერიოდი(26 აგვისტო, 2008-დღემდე)
- 2 მხარმდამჭერი ქვეყნები და დეფაქტო რესპუბლიკები
- 3 ადმინისტრაციულ-ტერიტორიული დაყოფა
- 4 ადმინისტრაციული მმართველობა
- 5 განათლება
- 6 რესურსები ინტერნეტში
- 7 სქოლიო
ისტორია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
საბჭოთა პერიოდი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
მე-20 საუკუნის 80-იანი წლის ბოლოს საქართველოში ეროვნულ-განმანთავისუფლებელი მოძრაობის მკვეთრად გააქტიურების ფონზე, კრემლი ახდენს აფხაზეთში არსებული სეპარატისტული, ანტიქართული და ნაციონალისტური ძალების მობილიზებასა და მათით მანიპულირებას, რათა შეინარჩუნოს მძლავრი ზეგავლენა საქართველოზე. ამ პერიოდში ხორციელდება შემდეგი მოვლენები, რომლებიც საფუძველს უყრიან აფხაზეთში აგრესიული სეპარატიზმის ჩამოყალიბებას:
1988 წლის ნოემბერი - შეიქმნა აფხაზთა სახალხო ფორუმი „აიდგილარა", რომელიც უკიდურესად ანტიქართული განწყობილებით გამოირჩეოდა.
1989 წლის 18 მარტი - „აიდგილარას" ინიციატივით მიღებულ იქნა ე.წ. „ლიხნის მიმართვა", რომელიც აფხაზეთის საქართველოსაგან გამოყოფას მოითხოვდა. ხელმომწერები იყვნენ: ბ. ადლეიბა, ვ. კობახია, კ. ოზგანი, ვ. ცუგბა და კიდევ რამდენიმე ათასი აფხაზი და სხვა ეროვნების პირი.
„ლიხნის მიმართვას“ მოყვა ტრაგედიები თბილისსა და სოხუმში:
1989 წლის 9 აპრილი — თბილისში კონფლიქტი საბჭოთა მთავრობასა და ქართველ ნაციონალისტებს შორის კიდევ უფრო გამწვავდა „ლიხნის ასამბლეის“ ჩატარების შემდეგ, სადაც რამდენიმე ათასმა აფხაზმა საქართველოსგან გამოყოფა და 1921-1931 წლების საბჭოთა კავშირის რესპუბლიკის სტატუსის აღდგენა მოითხოვა. ამის საპასუხოდ, ანტისაბჭოთა ჯგუფებმა რესპუბლიკის მასშტაბით არასანქციონირებული მიტიგნების სერია მოაწყვეს. მათი მტკიცებით საბჭოთა მთავრობა აფხაზურ სეპარატიზმს იყენებდა დამოუკიდებლობის მომხრეთა მოძრაობის საწინააღმდეგოდ. საპროტესტო აქციებმა პიკს მიაღწია 1989 წლის 5 აპრილს, როდესაც ათობით ათასი ქართველი შეიკრიბა მთავრობის სახლის წინ რუსთაველის გამზირზე, თბილისში. მომიტინგეებმა, რომლებთაც ხელმძღვანელობდა დამოუკიდებლობის კომიტეტი (მერაბ კოსტავა, ზვიად გამსახურდია, გიორგი ჭანტურია, ირაკლი ბათიაშვილი, ირაკლი წერეთელი და სხვები), მოაწყვეს მშვიდობიანი დემონსტრაცია და შიმშილობა დაიწყეს, აფხაზი სეპარატისტების დასჯისა და საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენის მოთხოვნით. რამდენიმე დღეში განვითარდა 9 აპრილის ტრაგედია.
1989 წლის 15-16 ივლისს — „ლიხნის მიმართვას" მოჰყვა ტრაგედია სოხუმშიც, როდესაც სეპარატისტები თავს დაესხნენ ახლადშექმნილი ივ. ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტის სოხუმის ფილიალის სტუდენტებს და პროფესორ-მასწავლებლებს, რამაც ადამიანთა მსხვერპლი გამოიწვია. ტრაგედიამ შეიწირა 14 ადამიანის – 9 ქართველისა და 5 აფხაზის სიცოცხლე, დაიჭრა 200-მდე ადამიანი. სოხუმის ტრაგედიას მოყვა რეგიონში დაძაბვა და სხვადასხვა უწყებების პარალიზება.
1989 წლიდან დაიწყო აფხაზეთში ქართველთა მომავალი ეთნიკური წმენდის მოსამზადებელი პერიოდი. საბჭოთა კავშირის უშიშროების საკავშირო სამსახურის მიერ შექმნილი „კავკასიის მთიელ ხალხთა კონფედერაცია“ აფხაზეთს აცხადებს მის ნაწილად, ხოლო ქ. სოხუმს - კონფედერაციის დედაქალაქად.
1990 წლის 3 აპრილის — სსრკ კანონი სსრ კავშირიდან მოკავშირე რესპუბლიკების გასვლასთან დაკავშირებით. ანუ მოკავშირე რესპუბლიკაში შემავალ ავტონომიას შეეძლო გასულიყო ამ რესპუბლიკიდან ან ამ რესპუბლიკის სსრკ-დან გასვლის შემთხვევაში დარჩენილიყო საბჭოთა კავშირის შემადგენლობაში[1]. აღნიშნული კანონის საფუძველზე, რესპუბლიკიდან გამსვლელ ავტონომიურ ერთეულს მის ტერიტორიაზე უნდა ჩაეტარებინა რეფერენდუმი, რომელიც მოთხოვნილი უნდა ყოფილიყო მოსახლეობის 1/10 ნაწილის ხელმოწერით.
1990 წლის 25 აგვისტოს გამოცხადდა აფხაზეთის საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკა როგორც სუვერენული სახელმწიფო, რაც არ შეესაბამებოდა სსრკ-ს კონსტიტუციას[2]. ხელმომწერები იყვნენ ვ. კობახია და ი. კვიცინია.
1990 წლის 28 ოქტომბერს საქართველოს სსრ-ის არჩევნებში კომუნისტური პარტია დამარცხდა და ხელისუფლება გადავიდა ზვიად გამსახურდიას ხელმძღვანელობით მოქმედი პოლიტიკური ორგანიზაციის „მრგვალი მაგიდა — თავისუფალი საქართველო“ ხელში.
1990 წლის 4 დეკემბერი — აფხაზეთის ასსრ უმაღლესი საბჭოს თავმჯდომარედ არჩეულ იქნა ბლოკ „სოუზის" ერთ-ერთი ლიდერი ვ. არძინბა, რომელიც თავისი ანტიქართული პოზიციით იყო ცნობილი.
1991 წლის 17 მარტს ჩატარდა საკავშირო რეფერენდუმი (რუს. „Всесоюзный референдум о сохранении СССР“), რომელშიც მონაწილეობა მიიღო აფხაზეთის ასსრ-მაც. აღნიშნული რეფერენდუმის მიზანი იყო გაერკვია მოკავშირე ქვეყნებში საბჭოთა კავშირის შენარჩუნების საკითხი. რეფერენდუმს ზოგმა საბჭოთა ყვეყანამ და მათ შორის საქართველოს სსრ-მ ბოიკოტი გამოუცხადა, თუმცა აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკის ტერიტორიაზე საარჩევნო უბნები მაინც გაიხსნა. რეფერენდუმზე დადებითად ხმა მისცა ელექტორატის 98.6 %-მა.
პოსტსაბჭოთა პერიოდი აფხაზეთის ომამდე
(26 დეკემბერი, 1991—14 აგვისტო, 1992)[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
1991 წლის 26 მაისს საქართველოს მიერ დამოუკიდებლობის აღდგენის გამოცხადების შემდეგ, რუსეთი აგრძელებს თავის დესტრუქციულ პოლიტიკას აფხაზეთში, რათა შექმნას საქართველოს ამ რეგიონში დაძაბული და ფეთქებადი სიტუაცია. ასეთი პოლიტიკა მიზანმიმართული იყო რუსეთის ინტერესების სფეროში საქართველოს შენარჩუნებაზე. მიუხედავად იმისა, რომ აფხაზეთის საერთო მოსახლეობაში ეთნიკურად აფხაზების წილი შეადგენდა მხოლოდ 17 %, ხოლო ქართველების - 46%, ეს უკანასკნელები ნაკლებად იყვნენ წარმოდგენილი აფხაზეთის სახელისუფლებო ორგანოებში.
1991 წლის ოქტომბერი - აფხაზეთის უმაღლესი საბჭოს 65 სადეპუტატო მანდატი შემდეგნაირად გადანაწილდა : 28 - ეთნიკური აფხაზი (ძირითადად კრემლის პოლიტიკის ზეგავლენის ქვეშ მყოფნი და სეპარატისტულად განწყობილნი); 26 - ქართველი და 11 - სხვა ეროვნების წარმომადგენელი.
საბჭოთა კავშირის დაშლიდან (26 დეკემბერი, 1991) აფხაზეთის ომის დაწყებამდე (14 აგვისტო, 1992) აფხაზეთის ტერიტორიას ფიზიკურად და იურიდიულად აკონტროლებდა აფხაზეთის ავტონომიური რესპუბლიკის ადმინისტრაცია, რომელიც შეიქმნა აფხაზეთის ავტონომიური საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკის ბაზაზე.
1991 წ. ოქტომბერი - 1992 წ. პირველი ნახევარი - აფხაზეთის უმაღლესი საბჭო, სეპარატისტულად განწყობილი დეპუტატების მეშვეობით უბრალო უმრავლესობით იღებს მთელ რიგ ანტიკონსტიტუციურ დადგენილებებს, მათ შორის გადაწყვეტილებას ე.წ. აფხაზური „გვარდიის" შექმნასთან დაკავშირებით, რომელიც წინააღმდეგობაში მოდიოდა საქართველოს კონსტიტუციასთან.
1992 წლის 25 ივლისი - საქართველოს სახელმწიფო საბჭომ სპეციალური დადგენილებით აფხაზეთის უმაღლესი საბჭოს 20 გადაწყვეტილება უკანონოდ გამოაცხადა.
1992 წლის პირველი ნახევარი - უსაფრთხოების თვალსაზრისით შეიქმნა მეტად სავალალო სიტუაცია აფხაზეთში არსებული სატრანსპორტო-საკომუნიკაციო სისტემებთან დაკავშირებით.
აფხაზეთის ომი
(14 აგვისტო, 1992—27 სექტემბერი, 1993)[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
მთავარი სტატია : აფხაზეთის ომი (1992-1993).90-იანი წლების დასაწყისში არსებულმა დაძაბულმა სიტუაციამ მიგვიყვანა იქამდე, რომ 1992 წელს აფხაზეთის ტერიტორიაზე დაიწყო საომარი მოქმედებები ქართულ, აფხაზურ, ჩრდილო-კავკასიელ დაქირავებულ მებრძოლებსა და რუსეთის რეგულარულ შენაერთებს შორის. შედეგად, მივიღეთ საქართველოს ოკუპაცია და ანექსია, საზღვარი მდ. ენგურთან და აფხაზეთიდან გაძევებული 250 ათასამდე ქართველი. 1993 წელს შეწყდა აქტიური საომარი მოქმედებები, მაგრამ ეთნიკური წმენდა და გენოციდი დღემდე გრძელდება.
ეუთო-ს შეხვედრებზე მონაწილე სახელმწიფოებმა არაერთხელ გამოთქვეს თავისი ღრმა შეშფოთება „ეთნიკური წმენდის“, მოსახლეობის, განსაკუთრებით ქართველთა, თავიანთი საცხოვრებელი ადგილებიდან მასობრივი განდევნისა და უდანაშაულო მოქალაქეთა დიდი რაოდენობით დაღუპვის გამო (ეუთო-ს 1994 წლის 6 დეკემბრის ბუდაპეშტის შეხვედრის რეზოლუცია 1996 წლის 3 დეკემბრის ლისაბონის შეხვედრის დეკლარაცია 1999 წლის 17-18 ნოემბრის სტამბოლის შეხვედრის დეკლარაცია).
კონფლიქტის შედეგად დაიღუპა 10 ათასზე მეტი მშვიდობიანი ქართველი და ასეულობით უგზო-უკვლოდ დაიკარგა დაიჭრა და დასახიჩრდა 10 ათასამდე კაცი გაძევებულ იქნა 300 ათასზე მეტი ადამიანი. აქედან, 50-60 ათასი სხვადასხვა ეროვნების წარმომადგენელი.
დაიწვა, გაიძარცვა და განადგურდა 25 ათასზე მეტი საცხოვრებელი სახლი, მრავალი სკოლა, ბაგა-ბაღი, კულტურის ცენტრი, ეკლესია, ხუროთმოძღვრებისა და ისტორიული ძეგლი, საავადმყოფო, საწარმო და ა. შ.
რუსეთის მიერ აფხაზეთის ანექსიამ და იქ განხორციელებულმა ეთნიკურმა წმენდამ კარდინალურად შეცვალა ამ კუთხის დემოგრაფიული სურათი. დღეს სეპარატისტული რეჟიმი არსებობს მხოლოდ რუსეთის ფედერაციის სამხედრო-პოლიტიკური და ეკონომიკური მხარდაჭერის ხარჯზე და პრობლემის მოუგვარებლობაზე სრული პასუხისმგებლობა ეკისრება სწორედ ამ ქვეყანას, რომელსაც არ სურს და არც შეუძლია შუამავალის ფუნქციების შესრულება.
ამდენად, საქართველოს ხელისუფლება კონფლიქტის მშვიდობიანი მოგვარების პროცესში ერთ-ერთ გადამწყვეტ ფაქტორად მიიჩნევს საერთაშორისო ორგანიზაციებისა და მეგობარი ქვეყნების როლის მნიშვნელოვან გაზრდას, სამშვიდობო ოპერაციის ფორმატის შეცვლას და აფხაზურ მხარესთან პირდაპირი მოლაპარაკებების წარმოებას[3].
ომის შემდგომი პერიოდი
(27 სექტემბერი, 1993—26 ნოემბერი, 1994)[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
თვითგამოცხადების პერიოდი
(26 ნოემბერი, 1994—26 აგვისტო, 2008)[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
1994 წლის 26 ნოემბერს „აფხაზეთის რესპუბლიკის უმაღლესი საბჭოს“ მე-12 სხდომაზე, ვლადისლავ არძინბას მეთაურობით გამოცხადდა „აფხაზეთის რესპუბლიკის“ კონსტიტუცია. იმავე სხდომაზე ახლადშექმნილი რესპუბლიკის პარლამენტმა პირველ პრეზიდენტად ვლადისლავ არძინბა (98.5 %) აირჩია.
1999 წლის 3 ოქტომბერს ჩატარდა „საყოველთაო რეფერენდუმი“.
1999 წლის 12 ოქტომბერს, 1999 წლის რეფერენდუმზე დაყრნობით მიიღეს „აფხაზეთის რესპუბლიკის“ დამოუკიდებლობის აქტი[4].
2004 წლის 3 ოქტომბერს „აფხაზეთის რესპუბლიკაში“ ჩატარდა რიგით მეორე საპრეზიდენტო არჩევნები, რომლის დროსაც პრეზიდენტად არჩეულ იქნა სერგეი ბაგაფში (50.1%), ხოლო რაულ ხაჯიმბამ ხმების 35.6% მოაგროვა. რაულ ხაჯიმბა და მისი მომხრეები იყვნენ წნააღმდეგნი არჩევნების შედეგებით და რესპუბლიკაში დაიწყო სახალხო მღელვარება. მიღწეულ იქნა შეთანხმება აღჩევნების თავიდან ჩატარების თაობაზე.
2005 წლის 12 იანვარს 2004 წლის არჩევნები თავიდან ჩატარდა, სადაც პრეზიდენტად კვლავ სერგეი ბაგაფში იქნა არჩეული (91.5%).
ნაწილობრივ აღიარების პერიოდი
(26 აგვისტო, 2008-დღემდე)[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
2008 წელს აგვისტოს მოვლენების შემდეგ, მალევე „აფხაზეთის რესპუბლიკა“ აღიარა გაეროს ხუთმა წევრ-ქვეყანამ და ოთხმა არაღიარებულმა სახელმწიფო-წარმონაქმნებმა: რუსეთის ფედერაცია, ნიკარაგუა, ვენესუელა, ნაურუ და სირია.
2009 წლის 12 დეკემბერს ჩატარდა რესპუბლიკის მესამე საპრეზიდენტო არჩევნები, რომელზეც სერგეი ბაგაფშმა კვლავინდებურად გაიმარჯვა (61.1%).
2011 წლის 29 მაისს გარდაიცვალა სერგეი ბაგაფში, რის გამოც დაინიშნა ვადამდელი საპრეზიდენტო არჩევნები. იმავე წლის 26 აგვისტოს ჩატარდა რიგით მეოთხე საპრეზიდენტო არჩევნები, რომელზეც გამარჯვება წილად ხვდა ალექსანდრ ანქვაბს (54.9%).
2014 წლის ივნისში რესპუბლიკაში პოლიტიკურ კრიზისთან დაკავშირებით საპრეზიდენტო პოსტი დატოვა ალექსანდრ ანქვაბმა. იმავე წლის 24 აგვისტოს ჩატარდა რიგით მეხუთე საპრეზიდენტო არჩევნები, რომელზეც რაულ ხაჯიმბამ გაიმარჯვა (50.5%)
2019 წელს ორ ტურად (25 აგვისტოსა და 8 სექტემბერს) გაიმართა რესპუბლიკის რიგით მეექვსე საპრეზიდენტო არჩევნები, რომლის დროსაც რაულ ხაჯიმბა მეორეჯერ იქნა არჩეული რესპუბლიკის პრეზიდენტად (I ტურში 24.83% და II ტურში — 47.39%).
მხარმდამჭერი ქვეყნები და დეფაქტო რესპუბლიკები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- გაეროს წევრი ქვეყნები
რუსეთის ფედერაციამ აფხაზეთის რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა სცნო 2008 წლის 26 აგვისტოს.
ნიკარაგუამ აფხაზეთის რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა სცნო 2008 წლის 5 სექტემბერს.
ვენესუელამ აფხაზეთის რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა სცნო 2008 წლის 10 სექტემბერს.
ნაურუმ აფხაზეთის რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა სცნო 2008 წლის 15 დეკემბერს.
სირიამ აფხაზეთის რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა სცნო 2018 წლის 29 მაისს.
- ნაწილობრივ აღიარებული და არაღიარებული ქვეყნები
სეპარატისტული სამხრეთ ოსეთის რესპუბლიკამ აფხაზეთის რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა სცნო 2006 წლის 17 ნოემბერს.
სეპარატისტული დნესტრისპირეთის მოლდავური რესპუბლიკამ აფხაზეთის რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა სცნო 2006 წლის 17 ნოემბერს.
სეპარატისტული მთიანი ყარაბაღის რესპუბლიკამ აფხაზეთის რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა სცნო 2006 წლის 17 ნოემბერს.
სეპარატისტული დონეცკის სახალხო რესპუბლიკამ აფხაზეთის რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა სცნო 2015 წლის 12 მაისს.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
- აღარება უკან წაიღეს ქვეყნებმა
ვანუატუმ აფხაზეთის რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა 2011 წლის 23 მაისს, გაიწვია 2013 წლის 20 მაისს[5].
ტუვალუმ ცნო აფხაზეთის რესპუბლიკის დამოუკიდებლობა 2011 წლის 18 სექტემბერს, გაიწვია 2014 წლის 31 მარტს[6].
ადმინისტრაციულ-ტერიტორიული დაყოფა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
აფხაზეთის რესპუბლიკა დაყოფილია 7 რაიონად, ხოლო რესპუბლიკის ცენტრად სოხუმია გამოცხადებული:
| რუკა | რაიონები |
|---|---|
 | |
| 1. გაგრის რაიონი | |
| 2. გუდაუთის რაიონი | |
| 3. სოხუმის რაიონი | |
| 4. გულრიფშის რაიონი | |
| 5. ოჩამჩირის რაიონი | |
| 6. ტყვარჩელის რაიონი | |
| 7. გალის რაიონი |
ადმინისტრაციული მმართველობა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- დე-ფაქტო ხელისუფლების „პრეზიდენტები“:
- დე-ფაქტო ხელისუფლების „პრემიერ-მინისტრები“:
- 1992 — ვაჟა ზარანდია;
- 1993 — სოკრატ ჯინჯოლია;
- 1995 — გენადი გაგულია;
- 1997 — სერგეი ბაგაფში;
- 1999 — ვიაჩესლავ ცუგბა;
- 2001 — ანრი ჯერგენია;
- 2002 — გენადი გაგულია;
- 2003 — რაულ ხაჯიმბა;
- 2004 — ნოდარ ხაშბა;
- 2005 — ალექსანდრე ანქვაბი;
- 2009 — სერგეი შამბა;
- 27 სექტემბერი, 2011 - 2 ივნისი, 2014 — ლეონიდ ლაკერბაია[8][9]
- 2 ივნისი, 2014 - 29 სექტემბერი, 2014 — ვლადიმერ დელბა (მ/შ)
- 29 სექტემბერი, 2014 - 16 მარტი, 2015 — ბესლან ბუთბა
- 16 მარტი, 2015 - 20 მარტი, 2015 — შამილ აძინბა (მ/შ)
- 20 მარტი, 2015 - 26 ივლისი, 2016 — არტურ მიქვაბია
- 26 ივლისი, 2016 - 5 აგვისტო, 2016 — შამილ აძინბა (მ/შ)
- 5 აგვისტო, 2016 - 25 აპრილი, 2018 — ბესლან ბარციცი
- 25 აპრილი, 2018 - 8 სექტემბერი, 2018 — გენადი გაგულია
- 8 სექტემბერი, 2018 - 18 სექტემბერი, 2018 — დაურ არშბა (მ/შ)
- 18 სექტემბერი, 2018-დან — ვალერი ბგანბა
განათლება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
აფხაზეთის რესპუბლიკაში ფუნქციონირებს საშუალო და უმაღლესი სასწავლებლები. აფხაზური ენა სკოლებში ისწავლება მე-10 კლასის ჩათვლით.
რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- თვითგამოცხადებული აფხაზეთის რესპუბლიკის პრეზიდენტის ოფიციალური საიტი
- თვითგამოცხადებული აფხაზეთის რესპუბლიკის საგარეო საქმეთა სამინისტროს ოფიციალური საიტი
- თვითგამოცხადებული აფხაზეთის რესპუბლიკის მინისტრთა კაბინეტის ოფიციალური საიტი
- თვითგამოცხადებული აფხაზეთის რესპუბლიკის სახელმწოფებრივი დამოუკიდებლობის აქტი
- თვითგამოცხადებული აფხაზეთის რესპუბლიკის კონსტიტუცია
სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- ↑ Закон СССР от 3 апреля 1990 года № 1409-I «О порядке решения вопросов, связанных с выходом союзной республики из СССР»
- ↑ Декларация о государственном суверенитете Абхазской Советской Социалистической Республики
- ↑ კონფლიქტის მოკლე ისტორია
- ↑ 12 октября 1999 года принят Акт «О государственной независимости Республики Абхазия»
- ↑ ვანუატუმ აფხაზეთის აღიარების გადაწყვეტილება გააუქმა
- ↑ ტუვალუმ აფხაზეთისა და ე.წ. სამხრეთ ოსეთის აღიარება უკან წაიღო
- ↑ “აფხაზეთის ახალი ლიდერი“, ნიუსი, სივილ ჯორჯია, 2011. წაკითხვის თარიღი: 2011.
- ↑ 8.0 8.1 ნინო ხარაძე. “აფხაზეთის მესამე დე ფაქტო პრეზიდენტის ინაუგურაცია“, ნიუსი, radiotavisupleba.ge, 2011. წაკითხვის თარიღი: 2011.
- ↑ 9.0 9.1 “აფხაზეთის დე ფაქტო რესპუბლიკას ახალი პრეზიდენტი ჰყავს“, ნიუსი, geonews.ge, 2011. წაკითხვის თარიღი: 2011.
- ↑ არჩევნებში რაულ ჰაჯიმბამ გაიმარჯვა
| ||||||||||||||||||
