ანტონ დრობოვიჩი
| ანტონ დრობოვიჩი | |
|---|---|
| Антон Дробович | |
 | |
| დაბ. თარიღი | 28 მარტი, 1986 |
| დაბ. ადგილი | კიევი, უკრაინის სსრ, საბჭოთა კავშირი |
| მოქალაქეობა | უკრაინა |
| საქმიანობა | ფილოსოფოსი |
| ალმა-მატერი | ეროვნული პედაგოგიური დრაგომანოვის უნივერსიტეტი |
| განთქმული მოსწავლეები | იულია გნატიუკი |
| სამეცნიერო ხარისხი | ფილოსოფიის მაგისტრი |
| სამეცნიერო წოდება | ფილოსოფიის მეცნიერებათა კანდიდატი |
| სამეცნიერო სფერო | ფილოსოფია |
ანტონ დრობოვიჩი (უკრ. : Антон Дробович; დ. 28 მარტი, 1986) — უკრაინელი ფილოსოფოსი და აკადემიკოსი, ექსპერტი კომუნიკაციების, განათლებისა და კულტურის სფეროში, რომელიც იყო უკრაინის ეროვნული მეხსიერების ინსტიტუტის მეოთხე ხელმძღვანელი.
ბიოგრაფია
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ანტონ დრობოვიჩი დაიბადა კიევში 1986 წელს. ეროვნული პედაგოგიური დრაგომანოვის უნივერსიტეტის ფილოსოფიური განათლებისა და მეცნიერების ინსტიტუტში მაგისტრატურის სწავლების დროს ის აღიარეს „2010 წლის საუკეთესო სტუდენტად“.[1] მან მიიღო ფილოსოფიის მაგისტრის ხარისხი 2010 წელს, ასევე გახდა პოლიტიკურ მეცნიერებათა კანდიდატი 2014 წელს, შემდეგ კი მიიღო კიდევ ერთი, სამართლის მაგისტრის ხარისხი 2018 წელს. ის ასევე არის კიევის ასპენის ინსტიტუტის „ღირებულებები და საზოგადოება“ პროგრამის კურსდამთავრებული, სადაც ის რეგულარულად მოდერირებას უკეთებდა ფილოსოფიურ სემინარებს.[2] დრობოვიჩი ასევე არის IV სტედლის ხელოვნების ფონდის ხელოვნების კონკურსის ლაურეატი, რელიგიათმცოდნეობის ახალგაზრდული ასოციაციის საბჭოს წევრი, ბაბინ იარის ჰოლოკოსტის მემორიალური ცენტრის საგანმანათლებლო პროგრამების ყოფილი ხელმძღვანელი და სოციალურ-ეკონომიკური კვლევების ინსტიტუტის წევრი. ის გახდა დრაგომანოვის უნივერსიტეტის ასოცირებული პროფესორი და არის ხელოვნებაში მითოლოგიის შესახებ ლექციების სერიის ავტორი, ასევე 50-ზე მეტი სამეცნიერო პუბლიკაციის ავტორი ფილოსოფიის, კულტურის კვლევებისა და ანთროპოლოგიის სფეროში. დრობოვიჩი მუშაობდა კულტურისა და განათლების სახელმწიფო ინსტიტუტებში, მათ შორის უკრაინის განათლებისა და მეცნიერების მინისტრის მრჩევლის პოზიციაზე და მისტეცკი არსენალის ეროვნული ხელოვნებისა და კულტურის მუზეუმის კომპლექსის დაგეგმვისა და განვითარების სტრატეგიის სამსახურის უფროსად. მას აქვს საჯარო მოხელის მესამე რანგი. ის არის უკრაინის მინისტრთა კაბინეტის წარმომადგენელი გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკის ფონდის „მეხსიერება, პასუხისმგებლობა და მომავალი სამეურვეო საბჭოში“.[3] 2022 წლის რუსეთის მიერ უკრაინის ინვაზიის შემდეგ, დრობოვიჩი შეუერთდა უკრაინის შეიარაღებული ძალების რიგებს და გახდა კიევის სახმელეთო თავდაცვის 112-ე ცალკეული ბრიგადის სამხედრო მოსამსახურე[4], შემდეგ კი უკრაინის საჰაერო-საასალტო ძალების 78-ე პოლკში.
ეროვნული მეხსიერების ინსტიტუტში
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]ვოლოდიმირ ვიატროვიჩის გათავისუფლების შემდეგ უკრაინის ეროვნული მეხსიერების ინსტიტუტის ხელმძღვანელის პოზიციიდან, გამოცხადდა კონკურსი ამ პოზიციაზე. 2019 წლის ნოემბერში დარჩა 17 აპლიკანტი, და სამოქალაქო სამსახურის ეროვნულ სააგენტოში ინტერვიუს შედეგების მიხედვით, დარჩა ორი, მათ შორის დრობოვიჩი. მინისტრთა კაბინეტში ინტერვიუს შემდეგ, 2019 წლის 4 დეკემბერს ის დაინიშნა უკრაინის ეროვნული მეხსიერების ინსტიტუტის ხელმძღვანელად.[5][6]მინისტრთა კაბინეტის ბრძანება გამოიცა 2019 წლის 11 დეკემბერს.[7]
დანიშვნამდე დრობოვიჩმა გამოთქვა განზრახვა, რომ ინსტიტუტის პოლიტიკა „უფრო დაბალანსებული და ლიბერალური“ გახადოს და გაზარდოს „ოფიციალური მეხსიერების ინკლუზიურობის დონე - გაწიოს მეტი ძალისხმევა უკრაინელებისა და უკრაინელი პოლონელების, ებრაელების, სომხების, თათრების, ბერძნების, ბულგარელებისა და სხვათა საერთო ისტორიის მეხსიერების შესანარჩუნებლად“.[8][9][10] დობროვიჩის დანიშვნა მიუთითებს ინსტიტუტისთვის ფორმის დაბრუნებაზე, რომელმაც დააზიანა რეპუტაცია დობროვიჩის ორი საკამათო წინამორბედის, ვალერი სოლდატენკოსა და ვოლოდიმირ ვიატროვიჩის შედეგად. დრობოვიჩი გამოხატავდა „შემოქმედებით დეკომუნიზაციას“, რაც გულისხმობს ახალი კვლევითი ცენტრების შექმნას უკრაინის საბჭოთა მემკვიდრეობის ხელახლა ინტერპრეტაციისა და შენარჩუნებისთვის, მისი სრულად აღმოფხვრის გარეშე.[11] თანამდებობაზე ყოფნის საწყის პერიოდში, მან აღადგინა სამუშაო კომუნიკაცია პოლონეთის ეროვნული მეხსიერების ინსტიტუტთან, მხარს უჭერდა პოლონეთში უკრაინული სამარხების შენარჩუნებას და ორმხრივი შეთანხმებების დაცვას, კერძოდ, მონასტრის მთაზე უკრაინელი მეამბოხეების საფლავების შენარჩუნების შესახებ.[12][13] ამავე დროს, ინსტიტუტმა წამოიწყო რიგი ციფრული ინიციატივები, მათ შორის უკრაინული ემიგრაციის ვირტუალური მუზეუმი,[14] ზეპირი ისტორიის ციფრული არქივი[15] და რუსული აგრესიის ვირტუალური მუზეუმი. ეს უკანასკნელი დაჯილდოვდა ადამიანის უფლებათა დამცველების მიერ, როგორც „საუკეთესო ინიციატივა ისტორიული მეხსიერების სფეროში რუსული შეიარაღებული აგრესიის მიმართ“.[16] ვადის ამოწურვის შემდეგ, მინისტრთა კაბინეტმა გამოსცა ბრძანება დრობოვიჩის გათავისუფლების შესახებ 2019 წლის 13 დეკემბერს.[17]ამის წინ, დრობოვიჩმა განაცხადა, რომ ის აღარ დაინიშნება კიდევ ერთი ხუთწლიანი ვადით, მას შემდეგ რაც უარი თქვა კულტურისა და სტრატეგიული კომუნიკაციების მინისტრის მიკოლა ტოჩიცკის წინადადებაზე.[18] შემდეგი ხელმძღვანელის დანიშვნამდე, დრობოვიჩის პირველი მოადგილე იულია გნატიუკი იმოქმედებს უკრაინის ეროვნული მეხსიერების ინსტიტუტის მოვალეობის შემსრულებლად.[19]
პირადი ცხოვრება
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]დრობოვიჩი ცხოვრობს კიევში და არის დაოჯახებული. ის არის პოეზიის მოყვარული და თარგმნა ბალადა „კასტამერის წვიმები“ სერიალიდან „სამეფო კარის თამაში“ უკრაინულ ენაზე. მშობლიური უკრაინულის გარდა, ის თავისუფლად ფლობს რუსულს, ინგლისურს საშუალო დონეზე და ესპანურს საწყის-საშუალო დონეზე[20] . დრობოვიჩის წვლილი უკრაინულ კულტურულ ცხოვრებაში მნიშვნელოვანია მისი აკადემიური და საჯარო საქმიანობის გამო. მისი მუშაობა ხელს უწყობს უკრაინული იდენტობის გაღრმავებასა და შენარჩუნებას, განსაკუთრებით რთულ გეოპოლიტიკურ გარემოში. რუსეთის სამხედრო აგრესიის პირობებში, ის არა მხოლოდ ინტელექტუალურად, არამედ პირადი მაგალითითაც იბრძვის უკრაინული კულტურული მემკვიდრეობის დასაცავად. როგორც ფილოსოფოსი, დრობოვიჩი ცდილობს უკრაინული ეროვნული იდენტობის გადააზრებას თანამედროვე გლობალურ კონტექსტში. ის მუშაობს იმაზე, რომ უკრაინამ შეინარჩუნოს ისტორიული კავშირები და ამავე დროს განვითარდეს როგორც თანამედროვე ევროპული სახელმწიფო. რთულ პერიოდში, როდესაც ქვეყანა იბრძვის როგორც თავისი ტერიტორიული მთლიანობის, ასევე კულტურული მემკვიდრეობის დასაცავად, დრობოვიჩის მსგავსი მოაზროვნეები მნიშვნელოვან როლს თამაშობენ ერის თვითგამორკვევისა და მომავლის განსაზღვრაში.
რესურსები ინტერნეტში
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- Декларації про доходи[მკვდარი ბმული]
- Лекції Антона Дробовича на «Культурному Проекті» დაარქივებული 4 December 2019[Date mismatch] საიტზე Wayback Machine.Category:Webarchive-ის თარგის შეტყობინებები
- Антон Дробович: «Говорити про геноцид, вчинений українцями проти поляків — некоректно» დაარქივებული 2019-12-30 საიტზე Wayback Machine. // Історична правда, 30 грудня 2019
- Голова Інституту нацпам'яті Антон Дробович: Ми не маємо займатися душевною терапією росіян. Досить, наїлися вже // УП, 9 вересня 2022
- Солдат Дробович. Директор Інституту Нацпам'яті — про війну очима одночасно рядового, історика й державного топ-менеджера // НВ, 19 листопада 2023
სქოლიო
[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]- ↑ „НАЙКРАЩІ В НПУ - 2009/2010“. Національний педагогічний університет імені М.П. Драгоманова. ციტირების თარიღი: 4 December 2019.
- ↑ „Антон Дробович Експерт з питань освіти і культури“. Інститут суспільно-економічних досліджень. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 4 December 2019. ციტირების თარიღი: 4 December 2019.
- ↑ „В'ятровичу не подобається: Хто такий Антон Дробович, новий директор Інституту національної пам'яті“. Depo.ua. 4 December 2019. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 24 December 2019. ციტირების თარიღი: 4 December 2019.
- ↑ Про присвоєння Дробовичу А. Е. третього рангу державного службовця. Кабінет Міністрів України (29 January 2020). ციტირების თარიღი: 10 February 2020
- ↑ Про призначення представника та заступника представника Кабінету Міністрів України в Опікунській раді фонду "Пам'ять, відповідальність і майбутнє" Федеративної Республіки Німеччина. Кабінет Міністрів України (31 March 2021). ციტირების თარიღი: 31 March 2021
- ↑ Голова Інституту нацпам'яті Антон Дробович: Ми не маємо займатися душевною терапією росіян. Досить, наїлися вже uk. ციტირების თარიღი: 14 September 2022
- ↑ Chaiko, Olga. (16 May 2024) Випадкові люди сюди не потрапляють! Бійці ДШВ про те, кого беруть у штурмовики (2:18-3:10).
- ↑ „Кандидати на голову УІНП: Відомий повний список“. Історична правда. 7 November 2019. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 26 September 2020. ციტირების თარიღი: 4 December 2019.
- ↑ „Конкурс на голову УІНП: Лишилося двоє“. Історична правда. 15 November 2019. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 17 November 2019. ციტირების თარიღი: 4 December 2019.
- ↑ „Кабмін призначив директора Інституту національної пам'яті“. Дзеркало тижня. 4 December 2019. დაარქივებულია ორიგინალიდან — 20 April 2020. ციტირების თარიღი: 4 December 2019.
- ↑ Про призначення Дробовича А. Е. Головою Українського інституту національної пам'яті. Кабінет Міністрів України (11 December 2019). ციტირების თარიღი: 16 December 2019
- ↑ Хто такий Антон Дробович, новий голова Інституту національної пам'яті? uk. ციტირების თარიღი: 4 December 2019
- ↑ Що чекає УІНП? Бліц із кандидатами на посаду голови. ЕКСКЛЮЗИВ. ციტირების თარიღი: 4 December 2019
- ↑ Meet the man in charge of Ukraine's national memory | Opendemocracy.
- ↑ Голова Українського інституту нацпам'яті Дробович про результати візиту до Польщі: ми наполягаємо на дотриманні угод uk. ციტირების თარიღი: 14 September 2022
- ↑ Інститут нацпам'яті створив ресурс про місця поховань українських емігрантів uk. ციტირების თარიღი: 14 September 2022
- ↑ УІНП запустив новий онлайн-ресурс "Архів усної історії". ВІДЕО. ციტირების თარიღი: 14 September 2022
- ↑ Віртуальний музей російської агресії назвали найкращою ініціативою у сфері історичної пам'яті uk. ციტირების თარიღი: 14 September 2022
- ↑ Уряд звільнив главу інституту нацпам’яті Дробовича uk. ციტირების თარიღი: 2024-12-13
- ↑ Дробович: Каденцію на посаді очільника УІНП продовжувати не буду uk (2024-11-28). ციტირების თარიღი: 2024-12-13