ალექსანდრე ბერკმანი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
ალექსანდრე ბერკმანი
რუს. Александр Осипович Беркман
დაბადების თარიღი 21 ნოემბერი, 1870(1870-11-21)[1]
დაბადების ადგილი ვილნიუსი[1]
გარდაცვალების თარიღი 28 ივნისი, 1936(1936-06-28)[1] [2] [3] (65 წლის)
გარდაცვალების ადგილი ნიცა[1]
მოქალაქეობა რუსეთის იმპერია
 სსრკ

აშშ

ალექსანდრე ბერკმანი (დ. 21 ნოემბერი 1870 – გ. 28 ივნისი 1936) — XX საუკუნის დასაწყისში ანარქისტული მოძრაობის წამყვანი წევრი, ცნობილი როგორც თავისი პოლიტიკური აქტივიზმით, ასევე მისი მწერლობით.

ბერკმანი დაიბადა ვილნაში, რუსეთის იმპერიაში (ახლანდელი ვილნიუსი, ლიეტუვა) და ემიგრაციაში წავიდა შეერთებულ შტატებში 1888 წელს. ის ცხოვრობდა ნიუ-იორკში, სადაც მონაწილეობა მიიღო ანარქისტულ მოძრაობაში. ის იყო ანარქისტ ემა გოლდმანის შეყვარებული და სიცოცხლის მეგობარი. 1892 წელს ბერკმანმა წარუმატებლად სცადა ბიზნესმენის ჰენრი კლეი ფრიკის მკვლელობა, რისთვისაც მას 14 წლით თავისუფლების აღკვეთა მიესაჯა. ციხეში მისმა გამოცდილებამ საფუძველი ჩაუყარა მის პირველ წიგნს, ანარქისტის ციხის მოგონებები.

ციხიდან გათავისუფლების შემდეგ, ბერკმანი მსახურობდა გოლდმანის ანარქისტული ჟურნალის „დედა მიწის“ რედაქტორად და შემდეგ დააარსა საკუთარი ჟურნალი „ბლასტი“ (The Blast). 1917 წელს ბერკმანს და გოლდმანს ორი წლით თავისუფლების აღკვეთა მიესაჯათ ახლადგამოქვეყნებული კანონპროექტის წინააღმდეგ შეთქმულების გამო. ციხიდან გათავისუფლების შემდეგ, ისინი დააპატიმრეს ასობით სხვა ადამიანთან ერთად და გადაასახლეს რუსეთში. თავდაპირველად ამ ქვეყნის ბოლშევიკური რევოლუციის მომხრე, ბერკმანი და გოლდმანი მალე იმედგაცრუებულნი დარჩნენ და გამოთქვამდნენ თავიანთ წინააღმდეგობას საბჭოთა კავშირის მხრიდან ხელისუფლების ხელში ჩაგდების შემდეგ ტერორის გამოყენებისა და თანამოაზრეების რევოლუციის შესახებ. მათ საბჭოთა კავშირი დატოვეს 1921 წლის ბოლოს, ხოლო 1925 წელს ბერკმანმა გამოსცა წიგნი თავისი გამოცდილების შესახებ ბოლშევიკური მითი.

საფრანგეთში ცხოვრების დროს, ბერკმანმა გააგრძელა თავისი საქმიანობა ანარქისტული მოძრაობის მხარდასაჭერად, ანარქისტული პრინციპების კლასიკური ექსპოზიციის წარმოებით, ახლა და შემდეგ: კომუნისტური ანარქიზმის ანაბანა. ავადმყოფობის გამო ბერკმანმა თავი მოიკლა 1936 წელს.

ცხოვრება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ადრეული წლები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ოვსეი ოსიპოვიჩ ბერკმანი დაიბადა ლიეტუვის ქალაქ ვილნიუსში (მაშინ უწოდებდნენ ვილნას, ხოლო ვილნას იყო რუსეთის იმპერიის გუბერნია).[4][5] ის ოთხი შვილიდან ყველაზე უმცროსი იყო შეძლებულ ებრაელთა ოჯახში. ბერკმანის მამა, ოსიპ ბერკმანი, წარმატებული ტყავის ვაჭარი იყო, ხოლო მისი დედა, იეტა ბერკმანი (ნეტა ნატანსონი), მდიდარი ოჯახიდან იყო.[6]

1877 წელს ოსიპ ბერკმანს, როგორც წარმატებულმა ბიზნესმენს, მიენიჭა უფლება, გადასულიყო საცხოვრებლად განსახლების ფერდობიდან, რისი უფლებაც იუდეველებს ეზღუდებოდათ რუსეთის იმპერიაში. ოჯახი საცხოვრებლად პეტერბურგში გადავიდა საცხოვრებლად, რომელიც ადრე ებრაელებისათვის აკრძალული იყო.[7] იქ ოსიპმა მიიღო უფრო რუსული სახელწოდება ალექსანდრე; იგი ოჯახსა და მეგობრებს შორის ცნობილი იყო, როგორც საშა.[5] ბერკმანები ცხოვრობდნენ კომფორტულად, მსახურებითა და საზაფხულო სახლით. ბერკმანი სწავლობდაგიმნაზიაში, სადაც მან მიიღო კლასიკური განათლება სანქტ-პეტერბურგის ელიტის ახალგაზრდებთან.

ახალგაზრდობაში ბერკმანზე გავლენა მოახდინა მზარდმა რადიკალიზმმა, რომელიც გავრცელდა რუსეთის დედაქალაქში მუშათა შორის. პოლიტიკური მკვლელობების ტალღამ იმსხვერპლა უამრავი ადამიანი, მათ შორის 1881 წელს დაიღუპა მეფე ალექსანდრე II. ვიდრე მისი მშობლები წუხდნენ, გაირკვა, რომ მეფის სიკვდილმა შეიძლება გამოიწვიოს ებრაელთა და სხვა უმცირესობების რეპრესიები. ბერკმანს გაეცინა იმ დღის რადიკალურ იდეებზე და მათ პოპულიზმი და ნიჰილიზმი უწოდა. თუმცა იგი ძალიან გაბრაზდა, როდესაც მის საყვარელ ბიძას, დედის ძმას, მარკ ნათანსონს, რევოლუციური საქმიანობისთვის მიესაჯა სიკვდილი.[8]

როდესაც ბერკმანი 12 წლის გახდა, მისი მამა გარდაეცვალა. ბიზნესი უნდა გაეყიდათ და ოჯახმა დაკარგა პეტერბურგში ცხოვრების უფლება. ბერკმანმა გიმნაზიაში სწავლა ცუდად დაიწყო, რადგან ძირითად დროს რომანების კითხვაში ატარებდა. ერთ-ერთი წიგნი, რომელიც მას აინტერესებდა, იყო ივან ტურგენევის რომანი „მამები და შვილები“ (1862), სადაც განხილულია ნიჰილისტური ფილოსოფია.[9]

მალე ბერკმანი შეუერთდა სკოლაში არსებულ ჯგუფს, რომელიც კითხულობდა და მსჯელობდა რევოლუციურ ლიტერატურაზე, რომელიც აკრძალული იყო ახალი მეფის ალექსანდრე III-ის პირობებით. მან სხვა სტუდენტებს აკრძალული მასალა დაურიგა და საკუთარი ნააზრევით რამდენიმე რადიკალური ტრაქტატი დაწერა, რომელიც მან დაბეჭდა სკოლის მომმარაგებელი მასალის გამოყენებით. მან გამოაქვეყნა სტატია სახელწოდებით „ღმერთი არ არსებობს“, რამაც გამოიწვია ერთწლიანი დაქვეითება, როგორც სასჯელი „უღმერთობის, საშიში მიდრეკილებების და დაქვემდებარების“ საფუძველზე.[10]

ბერკმანის დედა გარდაიცვალა 1887 წელს და მასზე პასუხისმგებელი გახდა ბიძა ნათან ნათანსონი. ბერკმანს ეზიზღებოდა ბიძა, რადგან იგი ცდილობდა წესრიგის შენარჩუნებასა და კონფლიქტის თავიდან აცილებას. ნათანსონმა ვერ გააცნობიერა, თუ რატომ მიიჩნევდა ბერკმანი თავის რადიკალურ იდეებს მიმზიდველად და ის წუხდა, რომ ბერკმანი ოჯახს სირცხვილს მოუტანდა. ამ წლის ბოლოს ბერკმანი დაიჭირეს სკოლის გამოცდების ასლების მოპარვაში და ხელოსნის მოსყიდვაში. იგი გააძევეს და შეაფასეს, როგორც „ნიჰილისტური შეთქმულების მონაწილე“.[11]

ბერკმანმა გადაწყვიტა ემიგრაციაში წასვლაშეერთებულ შტატებში. როდესაც მისი ძმა 1888 წლის დასაწყისში გაემგზავრა გერმანიაში მედიცინის შესასწავლად, ბერკმანმა ისარგებლა თანმხლებით და იქიდან გაემგზავრა ნიუ-იორკში.[12]

ნიუ-იორკში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ნიუ-იორკში ჩავლისას მან არ იცოდა ინგლისური ენა. ბერკმანი შეურთდა ანარქისტთა ჯგუფებს, რომლებიც ქმნიდნენ კამპანიას, რათა გაეთავისუფლებინათ 1886 წლის ჰაიმარკეტის დაბომბვისას მსჯავრდებული კაცები. ის შეუერთდა თავისუფლების პიონერებს, პირველ ებრაულ ანარქისტულ ჯგუფს აშშ-ში. დიდი ხნით განმავლობაში ბერკმანი ორგანიზაციის ერთ-ერთი თვალსაჩინო წევრი იყო.[13]

ბერკმანი მალევე გახდა ყველაზე ცნობილი ანარქისტი შეერთებულ შტატებში და პროპაგანდისტი. ასევე, ეფექტიანი იყო მისი გამოსვლები აჯანყებული ხალხის გასახალისებდლად.[5][14]

1889 წელს ბერკმანი შეხვდა რუს ემიგრანტ ემა გოლდმანს და დაიწყო მასთან რომანი. მალე ბერკმანს და გოლდმანს შეუყვარდათ ერთმანეთი და განუყოფელნი გახდნენ. მიუხედავად მათი უთანხმოებისა და განცალკევებისა, გოლდმანი და ბერკმანი ეხმარებოდნენ ერთმანეთს ათწლეულების განმავლობაში. მათ აერთიანებდათ ანარქისტული პრინციპები და ერთმანეთი სიყვარული.[15]

1891 წლის ბოლოს ბერკმანმა შეიტყო, რომ რუსი ანარქისტმა პიტერ კროპოტკინმა, რომლითაც იგი აღფრთოვანებული იყო, გააუქმა ვიზიტი ამერიკაში იმ მოტივით, რომ ეს იყო ძალიან ძვირი ანარქისტული მოძრაობისთვის. მიუხედავად იმისა, რომ ბერკმანი იმედგაცრუებული დარჩა, კროპოტკინის ქმედებამ კიდევ უფრო აამაღლა მისი ღირსება ბერკმანის მის თვალში.[16]

ატენტატი: ფრიკის მკვლელობის მცდელობა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

Two men are sitting at a desk while a third man enters the office carrying a gun
ბერკმანის მიერ ფრიკის მკვლელობის მცდელობა, ილუსტრატორი ვ. პ. სნიდერი, 1892

1889 წელს კარნეგის კომპანიასთან გაფორმებული მუშათა კონტრაქტები 1892 წლის 1 ივლისს ამოიწურა.

კარნეგის და განსაკუთრებით, მისი ბიზნეს-პარტნიორი ჰენრი კლეი ფრიკის, უნდოდათ კავშირის გაწყვეტა. შესაბამისად, ჰენრი კლეი ფრიკმა, ქარხნის ცნობილმა პროფ-კავშირის მოწინააღმდეგე მენეჯერმა, პინკერტონის დეტექტივის სააგენტოდან 300 შეიარაღებული მეურვე დაიქირავა და როდესაც პინკერტონის მცველები ქარხანაში დილით მივიდნენ ცეცხლსასროლი იარაღით დაუწყეს ბრძოლა. 12-საათიანი ბრძოლის შედეგად დაიღუპა ცხრა პროფკავშირული მუშაკი და შვიდი მცველი.[17]

ერთი თვის შემდეგ, ფრიკთან ოფისში სტუმრად მივიდა ბერკმანი, რომელიც მზად იყო ჩაედინა მკვლელობა. მას ეხურა ახალი შავი ქუდი, ხოლო ჯიბეებში ჰქონდა იარაღი და ხანჯალი. იგი ფრიკის ოფისში წავიდა და მისი ნახვა სთხოვა და თქვა, რომ იგი ნიუ-იორკის დაქირავების სააგენტოს წარმომადგენელია, მაგრამ მას უთხრეს, რომ ფრიკი ძალიან დაკავებული იყო. მომდევნო დღეს ის კვლავ დაბრუნდა ფრიკის ოფისში. სანამ დამსწრეებმა ფრიკს უთხრეს, რომ ნიუ-იორკის დასაქმების აგენტი დაბრუნდა მის სანახავად, ბერკმანი ოფისში შევარდა და ფრიკს დაუმიზნა. ორი გასროლის შემდეგ, ბერკმანი მიწაზე დააგდეს. მან მაინც მოახერხა ხანჯლის ამოღება და სამჯერ დაარტყა ფრიკს.[18] ფრიკი გადარჩა.

ბერკმანი ციხეში დარჩა ორი თვის განმავლობაში, სასამართლო პროცესის მოლოდინში.[19]

სასამართლო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ბერკმანმა უარი თქვა ადვოკატის მომსახურებაზე მისი სასამართლო განხილვისთვის. ბერკმანმა განაცხადა: „მე არ მჯერა თქვენი კანონების. მე არ ვაღიარებ თქვენი სასამართლოების უფლებამოსილებას. მორალურად უდანაშაულო ვარ“.[20]

ნაფიც მსაჯულთა შემდეგ, მოსამართლეებმა ბერკმანი დამნაშავედ სცნეს ყველა ბრალდებაში. მოსამართლემ მისცა ბერკმანს მაქსიმალური სასჯელი თითოეული პუნქტისთვის: სულ 21 წელი ციხეში და ერთი წელი სამუშაო სახლში, ამ თანმიმდევრობით. ბერკმანის სასამართლო პროცესი ჯამში 4 საათი გრძელდებოდა. იგი სასჯელის მოხდისთვის პენსილვანიის დასავლეთ სასჯელაღსრულებაში გადაიყვანეს.[21]

პატიმრობა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ციხეში მისვლიდან რამდენიმე კვირის განმავლობაში, ბერკმანმა დაიწყო თვითმკვლელობის დაგეგმვა. იგი კოვზის გათლას ცდილობდა, რათა ბასრი გამხდარიყო, მაგრამ მისი მცდელობა აღმოაჩინა მცველმა და ბერკმანმა ღამე მიწისქვეშა დილეგში გაატარა. მან მოიფიქრა, რომ თავი დაერტყა გისოსებისათვის, მაგრამ წუხდა, რომ მის მცდელობებს, შესაძლოა ზიანი მიეყენებინა მისთვის და მაინც ცოცხალი დარჩენილიყო. ბერკმანმა წერილი მისწერა გოლდმანს, რომელშიც სთხოვა, გამოეგზავნა მისთვის დინამიტის კაფსულა. მისი წერილი დაიკარგა.[22]

1905 წელს, ბერკმანი დასავლეთის სასჯელაღსრულებიდან გადაიყვანეს ალლეგენის საგრაფოში, სამუშაო სახლში, სადაც მან სასჯელის ბოლო 10 თვე გაატარა.[23] მან სამუშაო დარბაზში პირობები აღწერა, როგორც „სისასტიკით სავსე კოშმარი, უსასრულოდ უარესი, ვიდრე სასჯელაღსრულების ყველაზე არაადამიანური პირობები“.[24] მცველები ცემდნენ პატიმრებს სასტიკი მეთოდებით. ბერკმანი ძალიან წუხდა იქ ყოფნით.[25]

გათავისუფლება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ბერკმანი იძულებითი სამუშაო ადგილიდან მაისში გაათავისუფლეს 1906 წელს, სასჯელის მისჯიდან 14 წლის შემდეგ. მოგვიანებით, ბერკმანს დაეწყო კლაუსტროფობია და თვითმკვლელობისკენ მიდრეკილება. მიუხედავად ამისა, იგი დათანხმდა გოლდმანთან ერთად ერთობლივი ლექციების ტურს.[26]

გასტროლის შემდეგ ნიუ იორკში, ბერკმანი და გოლდმანი ცდილობდნენ განეახლებინათ თავიანთი რომანტიკული ურთიერთობა, მაგრამ დაკარგეს ერთმანეთისადმი ვნება. ბერკმანს იზიდავდა ახალგაზრდა თინეიჯერ, სახელად ბეკი ედელსონს.[27]

ბერკმანს კვლავ ტანჯავდა დეპრესია და სულ უფრო მეტს ლაპარაკობდა თვითმკვლელობაზე.[28]

ფერერის ცენტრი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ბერკმანის დახმარებით შეიქმნა ფერერის ცენტრი ნიუ-იორკში 1910 და 1911 წლებში და მსახურობდა მის ერთ-ერთ მასწავლებლად. ფერერის ცენტრში, რომელსაც ესპანელი ანარქისტის ფრანცისკო ფერერის საპატივცემულოდ დაერქვა ეს სახელი, შედიოდა უფასო სკოლა, რომელიც ხელს უწყობდა დამოუკიდებელ აზროვნებას თავის სტუდენტებს შორის.[29] ფერერის ცენტრი ასევე ემსახურებოდა უფროსების სათემო ცენტრს.[30]

ლუდლოუს ხოცვა და ლექსინგტონის გამზირის აფეთქება[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1913 წლის სექტემბერში, მაღაროს მუშაკებმა გაფიცვა მოაწყვეს ქვანახშირის მომპოვებელი კომპანიების წინააღმდეგ, ქალაქ ლუდლოუში, კოლორადო. უმსხვილესი სამთო კომპანია იყო როკფელერის ოჯახის სამფლობელო. 1914 წლის 20 აპრილს, კოლორადოს ეროვნულმა გვარდიამ შეუტია მაღაროელებს და ერთდღიანი ბრძოლის დროს დაიღუპა 26 ადამიანი.[31]

გაფიცვის დროს ბერკმანმა დააორგანიზა მიტინგები ნიუ-იორკში მაღაროელების მხარდასაჭერად. მაისში და ივნისში სხვა ანარქისტებიც ჩაერთნენ საპროტესტო აქციებში, რასაც შედეგად მოყვა მომიტინგეთა დარბევა-დაპატიმრება.[32]

A large crowd of people, some carrying banners. A man in the center is elevated above them and speaking to them
ბერკმანი სიტყვით გამოდის მშრომელთა დღის მიტინგზე ნიუ-იორკში, 1914

ივლისში, ბერკმანის სამმა თანამშრომელმა - ჩარლზ ბერგმა, არტურ კარონმა და კარლ ჰანსონმა - დინამიტის შეგროვება ლუიზა ბერგერის ბინაში დაიწყეს. ამბობენ, რომ ბერკმანი იყო მთავარი შეთქმული, ჯგუფის უძველესი და გამოცდილი წევრი.[33][34] ბერკმანმა უარყო გეგმაში ნებისმიერი მონაწილეობა ან ამის შესახებ რაიმეს ცოდნა.[35]

4 ივლისს, 9 საათზე დილით, ბერგერმა დატოვა ბინა და თხუთმეტი წუთის შემდეგ სასიკვდილო აფეთქება მოხდა. ბომბი ნაადრევად აფეთქდა, ბერგის საცხოვრებელი კორპუსი შეარყია, სამი ზედა სართული დაიშალა და დაიღუპა ბერგი, კარონი, ჰანსონი და მარი ჩავესი, რომელიც აშკარად არ მონაწილეობდა შეთქმულებაში. ბერკმანმა მოაწყო გარდაცვლილთა დაკრძალვა.[36]

ბლასტი და მზადყოფნა დაბომბვის დღისთვის[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

1915 წლის ბოლოს ბერკმანმა დატოვა ნიუ-იორკი და გაემგზავრა კალიფორნიაში. მომდევნო წელს სან-ფრანცისკოში მან დაიწყო საკუთარი ანარქისტული ჟურნალის გამოქვეყნება სახელწოდებით ბლასტი. მიუხედავად იმისა, რომ იგი მხოლოდ 18 თვის განმავლობაში ქვეყნდებოდა, საკმაოდ დიდი პოპულარობა მოიპოვა.[37]

1916 წლის 22 ივლისს, ბომბი აფეთქდა სან-ფრანცისკოს დღის აღლუმის დროს, რის შედეგადაც ათი ადამიანი დაიღუპა და 40 დაიჭრა. პოლიციამ ბერკმანზე მიიტანა ეჭვი, თუმცა ამის არანაირი მტკიცებულება არ არსებობდა და საბოლოო ჯამში, მათი გამოძიება შეეხო ორ ადგილობრივ აქტივისტს, თომას მუნეის და უორენ ბილინგსს . მიუხედავად იმისა, რომ არც მუნეი და არც ბილინგსი არ იყვნენ ანარქისტები, ბერკმანი მათ დახმარებას უწევდა: თავდაცვის ფონდის გაზრდის, იურისტების დაქირავების და მათი სახელით ეროვნული კამპანიის წამოწყების კუთხით. მუნეი და ბილინგსი გაასამართლეს, რის დროსაც მუნეის მიესაჯა სიკვდილით დასჯა, ხოლო ბილინგს სამუდამო პატიმრობა მიესაჯა.[38]

ბოლო წლები და სიკვდილი[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

Two middle-aged man pose for an informal photo under some trees. Their arms are behind one another's backs. One man is wearing a t-shirt and the other is bare-chested
ბერკმანი (მარჯვნივ) და ნესტორ მახნო პარიზში, 1927

ბერკმანმა ბოლო წლები გაატარა, როგორც რედაქტორმა და მთარგმნელმა. ის და მისი თანამგზავრი, ემი ექსტეინი, ნიცაში ხშირად გადაადგილდებოდნენ ბინიდან ბინაში. არონსტამი ბერკმანს ყოველთვიურად უგზავნიდა თანხებს დასახმარებლად.[39] 1930-იან წლებში მისი ჯანმრთელობა გაუარესდა და მან ჩაიტარა ორი წარუმატებელი ოპერაცია პროსტატის პრობლემასთან დაკავშირებით 1936 წლის დასაწყისში. მეორე ოპერაციის შემდეგ იგი თვეების განმავლობაში იწვა საწოლში. მუდმივი ტკივილის გამო, იძულებული გახდა დაყრდნობოდა მეგობრების ფინანსურ დახმარებას და ექსტეინის ზრუნვაზე იყო დამოკიდებული, ბერკმანმა გადაწყვიტა თვითმკვლელობა. მან ვერ გაუძლო ფიზიკურ ტკივილს, შეეცადა თვითმკვლელობას, ტყვიამ ყელის ფილტვზე და მუცელზე გაიარა, ზურგის თავის სვეტში მოთავსდა და პარალიზება მოახდინა. გოლდმანი ნიცაში გაიქცა, რომ მის გვერდით ყოფილიყო. ბერკმანმა იგი იცნო, მაგრამ სიტყვის თქმა ვერ შეძლო. ის დღის მეორე ნახევარში კომაში ჩაძირული გარდაიცვალა.[40][41][42]

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  • Avrich, Paul (1996). Anarchist Voices: An Oral History of Anarchism in America. Princeton: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-04494-1. 
  • Avrich, Paul [1980] (2006). The Modern School Movement: Anarchism and Education in the United States. Oakland, Calif.: AK Press. ISBN 978-1-904859-09-3. 
  • Avrich, Paul; Avrich, Karen (2012) Sasha and Emma: The Anarchist Odyssey of Alexander Berkman and Emma Goldman. Cambridge, Mass.: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-06598-7. 
  • Berkman, Alexander [1925] (1989). The Bolshevik Myth (Diary 1920-1922). London: Pluto Press. ISBN 978-1-85305-032-9. 
  • Berkman, Alexander (1992). Life of an Anarchist: The Alexander Berkman Reader. New York: Four Walls Eight Windows. ISBN 978-0-941423-78-6. 
  • Berkman, Alexander [1912] (1970). Prison Memoirs of an Anarchist. Pittsburgh: Frontier Press. OCLC 174929. 
  • Brody, Miriam (2011). „Introduction“, Prison Blossoms: Anarchist Voices from the American Past. Cambridge, Mass.: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-05056-3. 
  • Falk, Candace (1990). Love, Anarchy, and Emma Goldman, 2nd, New Brunswick, N.J.: Rutgers University Press. ISBN 978-0-8135-1513-7. 
  • Glassgold, Peter (2001). „Introduction: The Life and Death of Mother Earth“, Anarchy! An Anthology of Emma Goldman's Mother Earth. Washington, D.C.: Counterpoint. ISBN 978-1-58243-040-9. 

რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Deutsche Nationalbibliothek Record #118509624 // ინტეგრირებული ნორმატიული ფაილი — 2012—2016.
  2. ↑ Bibliothèque nationale de France BnF authorities: პლატფორმა ღია მონაცემები — 2011.
  3. ↑ SNAC — 2010.
  4. ↑ Newell, p. v.
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 Walter, p. vii.
  6. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, p. 7.
  7. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, p. 8.
  8. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 9–11.
  9. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 11–13.
  10. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 13–14.
  11. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, p. 14.
  12. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 18–19.
  13. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 19–20, 23–25.
  14. ↑ Newell, p. vi.
  15. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 30–33.
  16. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 47–48.
  17. ↑ Wexler, Emma Goldman in America, pp. 61–62.
  18. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 65–67.
  19. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 74–75.
  20. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 91–92.
  21. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 95–96.
  22. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 98–100.
  23. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, p. 181.
  24. ↑ Berkman, Prison Memoirs, p. 492.
  25. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 181–182.
  26. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 184–185.
  27. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 189–190.
  28. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, p. 191.
  29. ↑ Avrich, Anarchist Portraits, p. 203.
  30. ↑ Avrich, Modern School Movement, p. 76.
  31. ↑ Zinn, pp. 354–355.
  32. ↑ Avrich, Modern School Movement, pp. 213–215.
  33. ↑ Avrich, Modern School Movement, pp. 215–221.
  34. ↑ Avrich, Anarchist Voices, pp. 216–218.
  35. ↑ Brody, "Introduction", p. lvi.
  36. ↑ Avrich, Modern School Movement, pp. 220–223.
  37. ↑ Avrich, Anarchist Portraits, pp. 203–204.
  38. ↑ Avrich, Anarchist Portraits, p. 204.
  39. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. 362–364, 373.
  40. ↑ Avrich, Anarchist Portraits, pp. 206–207.
  41. ↑ Avrich and Avrich, Sasha and Emma, pp. ??.
  42. ↑ Wexler, Emma Goldman in Exile, pp. 193–194.
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/w/index.php?title=ალექსანდრე_ბერკმანი&oldid=4575072“-დან