ანტონინუს პიუსი
| ანტონინუს ტიტუს ავრელიუს ფულვუს პიუსი | |
|---|---|
| Antoninus Titus Aurelius Fulvus Pius | |
 ანტონინუს პიუსის ბიუსტი, მიუნხენის გლიპოტოთეკა | |
| რომის იმპერატორი | |
| მმართ. დასაწყისი: | ახ. წ. 138 |
| მმართ. დასასრული: | ახ. წ. 161 |
| წინამორბედი: | ადრიანე |
| მემკვიდრე: | მარკუს ავრელიუსი |
| კონსული | |
| მმართ. დასაწყისი: | 120 |
| მმართ. დასასრული: | 120 |
| აზიის პროკონსული | |
| მმართ. დასაწყისი: | 135 |
| მმართ. დასასრული: | 136 |
| პირადი ცხოვრება | |
| დაბ. თარიღი: | 19 სექტემბერი, 86 წ |
| გარდ. თარიღი: | 7 მარტი, 161 წ |
| დინასტია: | ანტონინუსების დინასტია |
| რელიგია: | რომაული რელიგია |
ანტონინუს პიუსი, ანტონინუს ტიტუს ავრელიუს ფულვუს პიუსი (Antoninus Titus Aurelius Fulvus Pius) (დ. 19 სექტემბერი, 86, ლანუვიუმი — გ. 7 მარტი, 161) — რომის იმპერატორი ახ. წ. 138 წლიდან. დაიბადა სენატორის ოჯახში. კონსულად იყო 120 წელს, აზიის პროკონსულად 135-136; იმპერატორ ადრიანემ იშვილა და თავის მემკვიდრედ გამოაცხადა. 138 წელს მიიღო - „პიუსის“ (ღვთისმოსავი) ოფიციალური წოდება. ანტონინუს პიუსის დროს სახელმწიფო გაძლიერდა პოლიტიკურად და ეკონომიურად. მოწესრიგდა პროვინციების მმართველობა. ანტონინუს პიუსის ღონისძიებებიდან განსაკუთრებით საყურადღებოა კანონი, რომლითაც ისჯებოდა მონის მკვლელი მონათმფლობელი და იძულების წესით იყიდებოდნენ ულმობელ მეპატრონეთა მონები. ანტონინუს პიუსმა მიიღო „სამშობლოს მამის“ წოდება. ატარებდა მშვიდობიან საგარეო პოლიტიკას. გაამაგრა სახელმწიფო საზღვრები („ანტონინუსის კედელი“ ბრიტანეთში). იცავდა სენატორული არისტოკრატიას და მქონებელი კლასების ინტერესებს, რამაც გამოიწვია აჯანყება რომის პროვინციებში (ეგვიპტეში, დაკიაში, აქაიაში, იუდეაში). 147 წელს ანტონინუს პიუსმა მოაწყო დიდი ზეიმი რომის დაარსების 900 წლისთავის აღსანიშნავად.
ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]
- გოგოლაშვილი რ., ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 1, თბ., 1975. — გვ. 498.
| წინამორბედი: ადრიანე |
რომის იმპერატორი 138–161 |
შემდეგი: მარკუს ავრელიუსი ლუციუს ვერუსი |