კოგენი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
იმპერატორი კოგენი
孝元天皇
იაპონიის მე-8 იმპერატორი
მმართ. დასაწყისი: ძვ. წ. 214
მმართ. დასასრული: ძვ. წ. 158
წინამორბედი: კორეი
მემკვიდრე: კაიკა
პირადი ცხოვრება
დაბ. თარიღი: ძვ. წ. 272
გარდ. თარიღი: ძვ. წ. 157
მამა: იმპერატორი კორეი

იმპერატორი კოგენი (იაპონ. 孝元天皇; დ. ძვ. წ. 272 — გ. ძვ. წ. 157) — იაპონიის მე-8 იმპერატორი [1] მემკვიდრეობის ტრადიციული წესის მიხედვით. [2] ისტორიკოსები იმპერატორ კოგენს მოიხსენიებენ, როგორც ლეგენდარულ პიროვნებას.

იმპერატორის ცხოვრების და მმართველობის წელი უცნობია.[3] ადრეული ხანის იმპერატორების პირობითი სახელები არ იყო მიღებული „ტრადიციული წესით“ იმპერატორ კამუს მმართველობამდე, რომელიც იამატოს დინასტიის 50-ე მონარქი იყო.[4]

გუკანშო წერდა, რომ კოგენი მართავდა კარუს საკაიჰარა ნო მიას სასახლიდან, რომელიც დღეს იამატოს პროვინციის სახელით არის ცნობილი.

ისტორიკოსების აზრით კოგენი უდავოდ ლეგენდის ნაწილია. კოძიკი მის შესახებ მარტო სახელს და გენეოლოგიას წერს. ნიჰონ შოკი კორეის იხსენიებს, როგორც მეშვიდე იმპერატორს „რვა არადარეგისტრირებული მონარქიდან“ (იაპონ. 欠史八代).[5] გუკანშო წერს, რომ კოგანი იმპერატორ კორეის უფროსი შვილი იყო.[3]

მეუღლეები და შვილები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

იმპერატორ კორეის 3 მეუღლე ჰყავდა:

  • უცუსიკოს უმცროსი და უცუსიკომე, რომელიც პრინც ოოჰიკოს, პრინც სუკუნაოკოკოროს, იმპერატორ კაიკას და პრინცესა იამატოტოტოჰიმეს დედა იყო.
  • ოჰესოკის ქალიშვილი იგაკიშიკომე, რომელიც პრინც ჰიკოფუცუოშინომაკოტო დედა იყო.
  • ჰანისუჰიმე, რომელიც პრინც ტაკეჰანიასუჰიკოს დედა იყო.

იხილეთ აგრეთვე[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  1. Imperial Household Agency (Kunaichō), 安寧天皇 (3); retrieved 2011-10-19.
  2. Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, p. 4; Brown, Delmer M. (1979). Gukanshō, p. 251; Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki, p. 89; Nussbaum, Louis-Frédéric. (2002). "Traditional order of Tennō" in Japan encyclopedia, pp. 962-963.
  3. 3.0 3.1 Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, p. 29.
  4. Aston, William George. (1896). Nihongi, pp. 109.
  5. Aston, pp. 138-141.