კარლო ანჩელოტი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
კარლო ანჩელოტი
პირადი მონაცემები
სრული
სახელი
კარლო ანჩელოტი
დაბადების
თარიღი
10 ივნისი, 1959 (1959-06-10) (64 წლის)
დაბადების
ადგილი
რეჯოლო, იტალია
სიმაღლე 179 სმ.
სათამაშო
პოზიცია
ნახევარმცველი
ახალგაზრდული კარიერა
1973–1975 რეჯოლო
1975–1976 პარმა
პროფესიონალური კარიერა*
წლები გუნდი მატჩი (გოლი)
1976–1979 პარმა 55 (13)
1979–1987 რომა 171 (12)
1987–1992 მილანი 112 (10)
სულ 338 (35)
ეროვნული ნაკრები
1981–1991 იტალია 26 (1)
სამწვრთნელო კარიერა
1995–1996 რეჯანა
1996–1998 პარმა
1999–2001 იუვენტუსი
2001–2009 მილანი
2009–2011 ჩელსი
2011–2013 პარი სენ-ჟერმენი
2013–2015 რეალ მადრიდი
2016–2017 ბაიერნი
2018–2019 ნაპოლი
2019–2021 ევერტონი
2021– რეალ მადრიდი
* პროფესიონალურ კლუბებში გამოსვლა და გოლები მხოლოდ ეროვნული ლიგებისთვის იანგარიშება

კარლო ანჩელოტი (იტალ. Carlo Ancelotti; დ. 10 ივნისი, 1959, რეჯოლო) — იტალიელი ფეხბურთელი და ფეხბურთის მწვრთნელი. საყოველთაოდ აღიარებულია ყველა დროის ერთ-ერთ უდიდეს ფეხბურთის მწვრთნელად.[1][2][3] ანჩელოტი უეფა-ს ჩემპიონთა ლიგის ისტორიაში ყველაზე ტიტულოვანი მწვრთნელია, რომელმაც მწვრთნელის რანგში ოთხჯერ მოიგო უეფა-ს ჩემპიონთა ლიგა (ორჯერ „მილანში“ და ორჯერ მადრიდის „რეალში“). როგორც ფეხბურთელმა, მან ორჯერ მოიგო ევროპის ჩემპიონთა თასი „მილანთან“ ერთად 1989 და 1990 წლებში, რითაც გახდა შვიდი ადამიანიდან ერთ-ერთი, ვინც ევროპის ჩემპიონთა თასისა და ჩემპიონთა ლიგის მოგება შეძლო როგორც მოთამაშის, ასევე მწვრთნელის რანგში. ანჩელოტი ასევე არის პირველი და ერთადერთი მწვრთნელი, რომელმაც ევროპის ხუთ საუკეთესო ლიგაში შეძლო ტიტულების მოპოვება.

სათამაშო კარიერა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სათამაშო კარიერის გამნავლობაში კარლო ანჩელოტი ნახევარმცველის პოზიციაზე თამაშობდა. იტალიის ეროვნულ ნაკრებში ჩაატარა 26 შეხვედრა და მონაწილეობა მიიღო 1990 წლის მსოფლიო ჩემპიონატზე. სახელი გაითქვა „რომაში“ და „მილანში“ თამაშისას, ამ პერიოდში მან 3-ჯერ მოიგო იტალიის ჩემპიონატი, 4-ჯერ — იტალიის თასი და 2-ჯერ გახდა ევროპის ჩემპიონთა თასის მფლობელი.

სამწვრთნელო კარიერა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სამწვრთენლო კარიერის დასაწყისში ანჩელოტი წვრთნიდა საფეხბურთო კლუბ „რეჯანას“, „პარმას“, და „იუვენტუსს“, ამ პერიოდში მან მოიპოვა უეფა-ს ინტერტოტოს თასი 1999 წელს. 2001 წელს დაინიშნა „მილანის“ მთავარ მწვრთნელად, სადაც ფათიჰ თერიმი შეცვალა. სადებიუტო სეზონში ანჩელოტიმ გუნდი მე-3 ადგილზე გაიყვანა ჩემპიონატში, ხოლო |ჩემპიონთა ლიგაზე ნახევარფინალამდე მიაღწია. 2002 წლის ზაფხულში კარლომ „მილანში“ შემტევი ნახევარმცველი ანდრეა პირლო მიიწვია, რის შემდეგაც გუნდმა შემტევი ფეხბურთის თამაში დაიწყო. 2002–03 წლის სეზონი „მილანისთვის“ წარმატებული გამოდგა. კლუბმა მოიგო იტალიის თასი და ჩემპიონთა ლიგა, რომლის ფინალშიც „იუვენტუსი“ 11-მეტრიანების სერიაში (3–2) დაამარცხა. 2003–04 წლის სეზონში ანჩელოტიმ, „სკუდეტო“ მოიგო. შემდეგ ზედიზედ 2 წელი „მილანმა“ მე-2 ადგილი დაიკავა. 2005 წელს „მილანი“ უეფა-ს ჩემპიონთა ლიგის ფინალში გავიდა, თუმცა ძირითადი დროის ფრედ (3–3) დასრულების შემდეგ, „ლივერპულთან“ 11-მეტრიანების სერიაში წააგო. 2007 წელს ანჩელოტი კვლავ გავიდა ჩემპიონთა ლიგის ფინალში, სადაც კვლავ „ლივერპულს“ დაუპირისპირდა და რევანშის აღება შეძლო. „მილანმა“ ლივერპული 2–1 დაამარცხა.

2007–08 წლების სეზონი გამოდგა ყველაზე წარუმატებელი კარლო ანჩელოტისათვის „მილანში“, კლუბმა იტალიის ჩემპიონტში მე-5 ადგილი დაიკავა და პირველად დიდი ხნის განმავლობაში ჩემპიონთა ლიგის ჯგუფურ ეტაპზე გასვლა ვერ შეძლო.

2009 წელს დაინიშნა „ჩელსის“ მთავარ მწვრთნელად, სადაც ოქროს დუბლი გაიფორმა, მოიგო ინგლისის პრემიერლიგა და ინგლისის ასოციაციის თასი. 2011 წლის 22 მაისს ანჩელოტი მთავარი მწვრთნელის პოსტიდან გაათავისუფლეს.[4]

2011 წლის 30 დეკემბერს პარი სენ-ჟერმენი-ს მთავარ მწვრთნელად დაინიშნა[5][6]. 2012–13 წლის სეზონში ანჩელოტიმ კლუბს საფრანგეთის ლიგა 1 მოაგებინა.

2013 წლის 25 ივნისს მადრიდის „რეალის“ ოფიციალურ საიტზე გამოჩნდა ინფორმაცია, რომ ანჩელოტი მომავალი წლიდან სამეფო კლუბს ჩაუდგებოდა სათავეში. იტალიელმა სპეციალისტმა კლუბთან სამწლიანი კონტრაქტი გააფორმა. ანჩელოტიმ გუნდში ლუკა მოდრიჩის როლი გააძლიერა, რომელსაც მოედნის ცენტრში მეტი სათამაშო თავისუფლება მიანიჭა, უკან, ნახევარდაცვაში დახია ანხელ დი მარია და გარეთ ბეილი შეუერთა კრიშტიანუ რონალდუსა და ქარიმ ბენზემას თავდასხმაში. ამ ცვლილებებმა „რეალი“ შეუჩერებელ ძალად აქცია. მან სადებიუტო სეზონშივე „რეალ მადრიდს“ მე-18 სამეფო თასი მოაგებინა, რომლის ფინალში გუნდმა კატალონიის „ბარსელონა“ დაამარცხა. ამავე სეზონში რეალი 12-წლიანი პაუზის შემდეგ ჩემპიონთა ლიგის ფინალში გავიდა. 2011-დან 2013 წლამდე გუნდი ვერ ახერხებდა ნახევარფინალური ეტაპის დაძლევას. ფინალში „რეალმა“ თანაქალაქელი „ატლეტიკო მადრიდი“ დამარცხა დამატებით დროში, ანგარიშით 4–1. ამ ტიტულს მადრიდის „რეალის“ ქომაგებმა „ლა დესიმა“ უწოდეს, რაც თარგმანში „მეათეს“ ნიშნავს. გუნდისათვის წარუმატებელი აღმოჩნდა ესპანეთის ჩემპიონატი, სადაც ასპარეზობა მე-3 ადგილზე დაასრულა. 2014 წლის აგვისტოში „რეალმა“ უეფა-ს სუპერთასი მოიგო, სადაც „სევილია“ დაამარცხა ანგარიშით 2–0. 2014 წლის 16 სექტემბრიდან 20 დეკემბრის ჩათვლით ანჩელოტის გუნდმა ყველა შეჯიბრებაში ზედიზედ 22 თამაში მოიგო. ანჩელოტიმ გუნდს ასევე ფიფა-ს მსოფლიო საკლუბო ჩემპიონატი მოაგებინა. 2014–15 წლბის სეზონში „რეალ მადრიდმა“ კვლავ ვერ მოიგო ესპანეთის პრიმერა დივიზიონი და მეორე ადგილს დასჯერდა. ჩემპიონობა კლუბმა „ბარსელონას“ დაუთმო, ასევე ვერ მოუგო თანაქალაქელ „ატლეტიკოს“, რომელმაც 2014 წლის სექტემბერში 1–0 მოუგო „რეალს“ 14-წლიანი პაუზის შემდეგ. ჩემპიონთა ლიგაზე კი „რეალი“ ნახევარფინალიდან „იუვენტუსმა“ გამოაგდო. წარუმატებელი სეზონის შემდეგ კლუბის მმართველმა საბჭომ ანჩელოტი თანამდებობიდან გადააყენა.

მიღწევები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

საკლუბო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

იტალიის დროშა რომა
იტალიის დროშა მილანი

სამწვრთნელო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

იტალიის დროშა იუვენტუსი
იტალიის დროშა მილანი
ინგლისის დროშა ჩელსი
საფრანგეთის დროშა პარი სენ-ჟერმენი
ესპანეთის დროშა რეალ მადრიდი
გერმანიის დროშა ბაიერნი მიუნხენი

ინდივიდუალური[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  • სერია A-ს წლის საუკეთესო მწვრთნელი: 2001, 2004[7]
  • სერია A-ს წლის საუკეთესო მწვრთნელის „ოქროს სკამის“ (Panchina d'Oro) ჯილდო: 2002–03, 2003–04[8]
  • წლის საუკეთესო მწვრთნელი World Soccer-ის ვერსიით: 2003
  • ევროპის წლის საუკეთესო მწვრთნელის ალფ რამზის ჯილდო: 2003
  • ევროპის სეზონის საუკეთესო მწვრთნელი: 2002–03 (ჟოზე მოურინიოსთან ერთად)[9]
  • მსოფლიოს საუკეთესო საკლუბო მწვრთნელი IFFHS-ის ვერსიით: 2007, 2014, 2022[10]
  • საფრანგეთის წლის საუკეთესო მწვრთნელი: 2012–13 (კრისტოფ გალტიესთან ერთად)[11]
  • ენცო ბეარზოტის ჯილდო: 2014[12]
  • „რომას“ დიდების დარბაზის წევრი: 2014[13]
  • „მილანის“ დიდების დარბაზის წევრი[14]
  • წლის საუკეთესო მწვრთნელის Globe Soccer-ის ჯილდო: 2014, 2022
  • მიგელ მუნიოსის ჯილდო: 2015
  • იტალიური ფეხბურთის დიდების დარბაზის წევრი: 2015[15]
  • ფეხბურთის ისტორიაში მერვე საუკეთესო მწვრთნელი France Football-ის ვერსიით: 2019
  • ფეხბურთის ისტორიაში მე-18 საუკეთესო მწვრთნელი FourFourTwo-ის ვერსიით: 2020[16]
  • წლის საუკეთესო მწვრთნელის Onze d'Or-ის ჯილდო: 2021–22[17]
  • უეფას წლის საუკეთესო მწვრთნელი: 2021–22[18]
  • პრემიერლიგის თვის საუკეთესო მწვრთნელი: 2009 ნოემბერი, 2010 სექტემბერი, 2011 მარტი/აპრილი, 2020 სექტემბერი[19]

ბიბლიოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

რესურსები ინტერნეტში[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ვიკისაწყობში არის გვერდი თემაზე:

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]