დიდი კაცხი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
სოფელი
დიდი კაცხი

სოფელ დიდი კაცხის ხედი
ჯაბა ლაბაძის ფოტო
ქვეყანა საქართველოს დროშა საქართველო
მხარე იმერეთის მხარე
მუნიციპალიტეტი ჭიათურის მუნიციპალიტეტი
თემი კაცხი
კოორდინატები 42°17′09″ ჩ. გ. 43°12′17″ ა. გ. / 42.28583° ჩ. გ. 43.20472° ა. გ. / 42.28583; 43.20472
ცენტრის სიმაღლე 560
მოსახლეობა 629[1] კაცი (2014)
ეროვნული შემადგენლობა ქართველები 99,8 %
სასაათო სარტყელი UTC+4
სატელეფონო კოდი +995
დიდი კაცხი — საქართველო
დიდი კაცხი
დიდი კაცხი — იმერეთის მხარე
დიდი კაცხი

დიდი კაცხისოფელი ჭიათურის მუნიციპალიტეტში (კაცხის თემი), მდებარეობს ჭიათურის პლატოზე, მდინარე კაცხურის (ყვირილის მარჯვენა შენაკადი) მარჯვენა მხარეს, ჭიათურა-ზესტაფონის საავტომობილო გზაზე. ზღვის დონიდან 560 მეტრი, ჭიათურიდან 12 კილომეტრი. სოფელში არის საბაზო სკოლა[2] და საბავშვო ბაღი.

ისტორია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სოფელი ისტორიულ წყაროებში პირველად XI საუკუნეში მოიხსენიება. გვიანფეოდალური ხანის წყაროებში ნახსენებია კაცხის ციხე. ის თავდაპირველად სამეფო ხელისუფლებას ექვემდებარებოდა, XVII საუკუნის 60-იანი წლებიდან აბაშიძეთა ფეოდალურ საგვარეულოს ეკუთვნოდა, XVIII საუკუნის 50-იანი წლებიდან კი კვლავ სამეფო ხელისუფლების განმგებლობაში იყო. 1802 წელს ერეკლე II-ის მრჩეველი სოლომონ ლიონიძე სამოღვაწეოდ იმერეთში სოლომონ II-ის სამეფო კარზე გადავიდა. 1804 წლის 3 ოქტომბრის სიგელით მეფემ მას უბოძა მდივანბეგობა და ყმა-მამული „კაცხი საკალმახე წყლით“. სოლომონ მსაჯულის ეზოში XX საუკუნეში ფუნქციონირებდა დიდი კაცხის სკოლა.

დემოგრაფია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

2014 წლის აღწერის მონაცემებით სოფელში ცხოვრობს 629 ადამიანი.

აღწერის წელი მოსახლეობა კაცი ქალი
2002[3] 802 378 424
2014[1] 629 304 325

ღირსშესანიშნაობები[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სოფლის მთავარი ღირსშესანიშნაობაა კაცხის ციხე. სოფელში ასევე მდებარეობს წმინდა გიორგის ეკლესია. ბუნებრივი ღირსშესანიშნაობებიდან აღსანიშნავია დიდი კაცხის ტერიტორიაზე არსებული კარსტული რელიეფის ფორმებიდან აღსანიშნავია ჭალისკლდის ჭა და ჭალისკლდის მღვიმე.

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  • ენციკლოპედია „საქართველო“, ტ. 2, თბ., 2012. — გვ. 416.
  • დვალაშვილი გ., ხანდოლიშვილი ლ. და სხვები, ჭიათურის მუნიციპალიტეტი, თბ., 2017, გვ. 20

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]