ახაშენი

მასალა ვიკიპედიიდან — თავისუფალი ენციკლოპედია
სხვა მნიშვნელობებისთვის იხილეთ ახაშენი (მრავალმნიშვნელოვანი).
სოფელი
ახაშენი
ქვეყანა საქართველოს დროშა საქართველო
მხარე კახეთის მხარე
მუნიციპალიტეტი გურჯაანის მუნიციპალიტეტი
თემი ახაშენი
კოორდინატები 41°47′33″ ჩ. გ. 45°44′50″ ა. გ. / 41.79250° ჩ. გ. 45.74722° ა. გ. / 41.79250; 45.74722
ცენტრის სიმაღლე 510
ოფიციალური ენა ქართული ენა
მოსახლეობა 2420[1] კაცი (2014)
ეროვნული შემადგენლობა ქართველები 99,6 %
სასაათო სარტყელი UTC+4
სატელეფონო კოდი +995
ახაშენი — საქართველო
ახაშენი
ახაშენი — კახეთის მხარე
ახაშენი

ახაშენი[2]სოფელი საქართველოში, გურჯაანის მუნიციპალიტეტში, მდებარეობს ალაზნის ვაკეზე, მდინარე ჭერმისხევსა და ფაფრისხევს შორის. თემის ცენტრი. ზღვის დონიდან 510 მეტრი, გურჯაანიდან 8 კილომეტრი. 2014 წლის აღწერის მონაცემებით სოფელში ცხოვრობს 2420 ადამიანი.

ისტორია[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

არქეოლოგიური მასალა მოწმობს, რომ ახაშენის ტერიტორიაზე უძველესი დროიდანვე ბინადრობდა ადამიანი.

საქართველოს ერთიანობის ხანაში და შემდეგაც ახაშენი სვეტიცხოვლის კუთვნილი სოფელი იყო. კათალიკოს ანტონ II-ის 1753 წლით დათარიღებული წყალობის წიგნიდან ჩანს, რომ ახაშენის შემოსავალს პირადად ამილბარ მაღალაძე იღებდა და შემდეგ გადასცემდა ეკლესიას. XVI საუკუნიდან თავდაპირველად კახეთის, ხოლო შემდეგ ქართლ-კახეთის მეფეებიც იდებენ გარკვეულ წილს ახაშენის ყმა-მამულზე. 1785 წელს ერთი სიგელის მიხედვით დოსითეოს ნეკრესელს, გარკვეული პრეტენზიები გააჩნდა ახაშენის ყმა-მამულის ნაწილზე. როგორც მის სადროშოში შემავალ სოფელზე სვეტიცხოვლის წინამძღვარს შეუხსენებია, რომ ახაშენი სხვა სოფლებთან ერთად „საკუთარი ყმანი და საწმყსონი არიან კათალიკოსისა და ნაწილობრივ მეფისაო“.

ახაშენში უძველესი დროიდანვე იყო განვითარებული მევენახეობა, მემინდვრეობა და მეცხოველეობა.

იხილეთ აგრეთვე[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

ლიტერატურა[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

სქოლიო[რედაქტირება | წყაროს რედაქტირება]

  1. მოსახლეობის საყოველთაო აღწერა 2014. საქართველოს სტატისტიკის ეროვნული სამსახური (ნოემბერი 2014). ციტირების თარიღი: 26 ივლისი 2016.
  2. საქართველოს სსრ გეოგრაფიული სახელების ორთოგრაფიული ლექსიკონი, თბ., 1987. — გვ. 20.